Living, work
and lay off
zij-
Adreswijziging PLEASE!
3
MENSEN WERKEN:
3 October 1961 was mijn aankomst in Los
Angeles na een boot-en daarna vermoeiende
treinreis. Het werd een heerlijk weerzien
met de familie, met mijn zuster in Pasadena
en mijn oom en tante Henraat die ik al
bijna 20 jaar niet gezien had. Wat kan een
mens toch missen in zijn leven!
Het werd een gezellige tijd, bijna een
maand lang heb ik niets gedaan dan léntjér
en rondrijden en flink wennen aan het ver
keer en me oriënteren (een goede raad
geving voor newcomers) en alles vragen.
Alles wat ik niet wist, de betekenis vragen,
al is het 1000 maal. Op een keer zei iemand:
"Sampai bossen, tjoeng!
Latmar, als ik nog niet weten, teroes
gragen.
Op een dag (die neef van mij praat af en
toe groot) maar wat praktijk betreft dia
hawéldig, hij branie, dia poekoel teroes, hij
laat mij weten dat ik geplaatst kan worden
bij zijn company. O.K. ik ernaar toe, kennis
maken met Superintendent, Maandag start
en.
Ik werkte 1 week proef als trainee (ge
holpen door mijn neef want hij is de baas
van dc Hone, department slaagde en daarna
3 weken voor produktie. Ook da twerd een
geslaagd punt, 85% van de 100 was mijn
geboekte saldo, geweldig ja? En dat als
trainee, ik stond er zelf van te kijken. Mijn
neef zei altijd: "gasak maar," laat zien wat
ie kent, als een of ander toean besar dateng,
je moet de dingen zo doen (airgages, mi
crometers enz enz.) net doen of je er alles
van weet.
En velen vlogen er ook in, ze denken:
oleh, die kent er wat van, een buitenlander,
geen benul van techniek en binnen korts
mogelijke tijd dia sepat en poekoel
teroes O, wat heb ik staan zweten
zeg! Affijn, gedeeltelijk probeerde ik ook
alles aan te leren en gevoel hoort er in deze
gevallen ook bij.
3 Maanden daarna ging ik over naar de
Burr, department (bramen afdeling), het
ging er wel gezellig toe. af en toe met ge
sneden handen thuiskomen is niet uit de
boze, ze hadden veel gein met mij, want de
nodige Engelse technische uitdrukkingen
moesten me worden geleerd.
Natuurlijk in mijn vrije tijd familie op-
zoekena. Naar Knott's Berry Farm met zijn
oude gebouwen en tradities, naar Griffith
Park met het Observatorium en museum,
naar Hollywood, domein van beroemde film
sterren en naar San Diego's wereldberoemde
dierentuin. Naar Capistrano op weg naar
San Diego, waar duizenden zwaluwen zich
nestelen. Disneyland was nog aan de beurt,
maar toen de Lay OFF! Als een tijdbom
die zijn vastgestede tijd afloopt en ontploft.
De Lionel Pacific Inc. nam in verband
met verhuizing naar San Diego haar maatre
gelen en schifte haar personeel. De besten,
old prof crew dus, werden aangehouden en
mensen die graag mee wilden. Ik liet door
schemeren dat ik graag in L.A. wilde blijven,
stom, anders had ik kunnen blijven, want
uiteindelijk ging het "moven" niet eens door!
Ik kreeg twee pay checks, dus zorg maar
dat je er komt! Naar het unemployment of
fice. mis, ik viste ernaast, want mijn werk-
start in de States was: 3 November 1961 en
om in aanmerking voor unemployment te
komen moet men
1minstens 7 maanden gewerkt hebben
en daarmee ook een eerste kwartaal
hebben volgeboekt.
2. minstens 750 dollar verdiend hebben.
Dit zijn de voornaamste punten.
Ik ging voor een tijdje bij mijn zuster in
Pasadena logeren, daar werk zoeken, geen
kans, het was vakantie tijd. Onthoud het
goed. van 1 Juli tot 31 Aug. zijn de scholen
vrij. Tot 30 Sept. zijn colleges en vele com
panies in gedeelten de departments nog in
Fanny Hoyer: blijven lachen!
vakantiestemming. Men moet boffen wil men
in die tijd aangenomen worden tegen een
behoorlijk salaris, want meestal komt de
schooljeugd eerder in annmerking, doordat
a. Citizens zijn (en beter Engels spreken)
b. goedkopere werkkrachten zijn.
Ik kreeg jobs aangeboden van $1.25 per
uur op zijn hoogst! Er waren vacatures open
maar danhadik Citizen moeten zijn of exper
ienced.
Trainees hadden zij niet nodig, daar zat
ik dus. Ik werd haast moedeloos. Gelukkig
had ik een lieve, gastvrije familie, zodat
mijn lay off die 2 maanden duurde, gewoon
een vancantie werd. E werd gevist, aan de
beach of aan pier, waar je kunt vissen zonder
license. Ik bracht een week-end door in Ti
juana volgde het advies van mijn vriend:
Alsmar je blijft lachen!
Toen vroeg een vriend van me of ik niet
wilde werken in het "Huntington Sheraton
Hotel" in Pasadena. Waarom niet, erin
jongens. 7 Uur's avonds starten tot 4 uur's
morgens, als dishwasher. Ik werke dat mijn
ruggegraat ervan kraakte. Van wat daar
weggegooid word kan menig arm mens in
Europa een maand rondkomen. In ieder
geval kreeg ik voor al die uren $8.25. Heer
lijk he? Maar ik deed het, ik moest toch
enkele payments voldoen en mijn benzine.
Maar als mijn tante me niet had bijgespron
gen was ik er toch nog niet gekomen!
Van 1 tot 8 Aug. was mijn voorgeschreven
indiening van de tweede claim en met goede
moed ging ik weer naar het unemployment
office. Ik was nog geen minuunt thuis of
de telefoon ging. De stem aan de andere
zijde vroeg me op hun kantoor te komen
naar aanleiding van een sollicitatie van
ongeveer anderhalve maand terug.
De volgende dag ging ik erheen, werd
goedgekeurd en kon starten op $1.65 per uur.
Wat een verschil met mijn eerste salaris van
$2.10! Affijn, ik had een baan, polisher was
ik. Een werkje waar je hardstikke vies en
vuil van thuiskomt, ik heb wat moeten
aanhoren van de huisgenoten! Maar het was
bovendien nodig dat ik veel melk dronk en
vitamine slikte vanwege het werk op de
vernikkel-afdeling. Dus extra onkosten.
Ik schrijf dit niet om medelijden op te
wekken, maar het zijn ware feiten die men
als "verwend mirakel" hier onder de ogen
moet zien. Iedereen moet weten dat het
leven hier hard is, we krijgen niets cadeau
Geen interessantgeen opwindend ver
haal is dit verslag van Fanny Hoyermaar
doodgewoon iets dat duizenden emi
granten en Amerikanen dagelijks mee
maken. Zo'n eerste lay off valt je altijd
nogal zwaar op cle maag. Je loopt niet
alleen met wanhoopmaar bovendien met
een zwaar gekwetste trots rond, want je
denkt: Was ik dan niet goed genoeg,
hadden ze mij dan niet meer nodig dan
een ander?" Maar als je hier een paar
jaar gewerkt hebt, dan leer je wel anders.
Proberen Fanny's raad op te volgen:
Alsmaar je blijft lachen!"
LD.
en voorgekauwd zoals we in ons djaman
doeloe gekend hebben
Een week daarna kwam het besluit van
Sacramento voor unemployment ten bedrage
van $49.per week. Ik gauw een paar uur
vrij genomen en naar het kantoor in de
veronderstelling toch nog wat te kunnen
incasseren. Niks hoor, de brief van Sacra
mento kwam in de week van 6-11 Aug. en
in die week werkte ik al ofschoon ik van de
zaak nog geen geld kreeg. Niks mee te maken
zegt het Unemployment Office, je werkte al!
Beste lezers, ik hoop dat U nooit een lay
off zult meemaken. Ik ben een vrijgezel,
maar voor een gehuwd man met gezin moet
het afgrijselijk zijn!
Ik zeg maar zo "De mens wikt, God be
schikt" en daarom dank ik Hem dat Hij
mij door al mijn moeilijkheden heeft geleid.
Ik blijf mijn voelhorens uitsteken naar
een betere job. Wat niet is, kan komen en
je moet blijven zoeken totdat je een baan
hebt waarbij je je "krasan" voelt, ja toch?
FANNY HOYER.
"Ik heb nog nooit een nummer van The
American Tong-Tong ontvangen, schrijft U
mij maar af!" dit schreef ons een abonnee.
Weet U, bij zulke mededelingen zakken
wij, administratie én redactie ATT ge
woon van ellende door de knieën. Kunt
U nagaan, we draaien nu al 6 maanden,
dat betekent dat reeds 12 nummers de
deur zijn uitgegaan. Voor ALLE abon
nees over heel Amerika verspreidt gaat op
dezelfde dag ons blad de bus in. De post
bezorging is niet altijd en niet overal even
vlot. gelukkig krijgen de meeste lezers
A.T.T. op tijd (het verschil bedraagt van
2 tot 10 dagen!) maar nog nooit is ons
overkomen dat iemand klaagde nog nooit
het blad ontvangen te hebben. We keken
natuurlijk direct naar het adres van de
schrijfster. Geheel anders dan het adres
dat ze had opgegeven toen ze abonnee
werd.
Ziet U, in zulke gevallen kunnen we wel
huilen. 6 Maanden lang is er door de pos
terijen somewhere een exemplaar A.T.T.
in de prullemand gegooid. Third class
matters worden niet geretourneerd indien
er niet speciaal om verzocht is.
We waren overtuigd van het goede
adres, we hoorden immers 6 maanden lang
geen klacht? - en zo kwamen we er dus
niet achter tot die brief eindelijk kwam:
schrijf me maar af als abonnee Dit is
niet het eerste geval, soms wacht men ech
ter langer dan nodig is, 1 maand, 2 maan
den. Who is to blame?
Please lieve abonnees, werkt U mee onze
administratie up to date te houden. Wan
neer LI uiterlijk na 10 dagen de American
Tong-Tong nog niet in de bus vindt, bel
ons op, schrijf een kaartje. We sturen dan
direct het ontbrekende nummer op, na
Uw adres gechecked te hebben.
We willen abonnees winnen, niet ver
liezen. En vooral niet op deze manier!
Dank voor uw medewerking!
LILIAN DUCELLE