Living, work and lay off zij- Adreswijziging PLEASE! 3 MENSEN WERKEN: 3 October 1961 was mijn aankomst in Los Angeles na een boot-en daarna vermoeiende treinreis. Het werd een heerlijk weerzien met de familie, met mijn zuster in Pasadena en mijn oom en tante Henraat die ik al bijna 20 jaar niet gezien had. Wat kan een mens toch missen in zijn leven! Het werd een gezellige tijd, bijna een maand lang heb ik niets gedaan dan léntjér en rondrijden en flink wennen aan het ver keer en me oriënteren (een goede raad geving voor newcomers) en alles vragen. Alles wat ik niet wist, de betekenis vragen, al is het 1000 maal. Op een keer zei iemand: "Sampai bossen, tjoeng! Latmar, als ik nog niet weten, teroes gragen. Op een dag (die neef van mij praat af en toe groot) maar wat praktijk betreft dia hawéldig, hij branie, dia poekoel teroes, hij laat mij weten dat ik geplaatst kan worden bij zijn company. O.K. ik ernaar toe, kennis maken met Superintendent, Maandag start en. Ik werkte 1 week proef als trainee (ge holpen door mijn neef want hij is de baas van dc Hone, department slaagde en daarna 3 weken voor produktie. Ook da twerd een geslaagd punt, 85% van de 100 was mijn geboekte saldo, geweldig ja? En dat als trainee, ik stond er zelf van te kijken. Mijn neef zei altijd: "gasak maar," laat zien wat ie kent, als een of ander toean besar dateng, je moet de dingen zo doen (airgages, mi crometers enz enz.) net doen of je er alles van weet. En velen vlogen er ook in, ze denken: oleh, die kent er wat van, een buitenlander, geen benul van techniek en binnen korts mogelijke tijd dia sepat en poekoel teroes O, wat heb ik staan zweten zeg! Affijn, gedeeltelijk probeerde ik ook alles aan te leren en gevoel hoort er in deze gevallen ook bij. 3 Maanden daarna ging ik over naar de Burr, department (bramen afdeling), het ging er wel gezellig toe. af en toe met ge sneden handen thuiskomen is niet uit de boze, ze hadden veel gein met mij, want de nodige Engelse technische uitdrukkingen moesten me worden geleerd. Natuurlijk in mijn vrije tijd familie op- zoekena. Naar Knott's Berry Farm met zijn oude gebouwen en tradities, naar Griffith Park met het Observatorium en museum, naar Hollywood, domein van beroemde film sterren en naar San Diego's wereldberoemde dierentuin. Naar Capistrano op weg naar San Diego, waar duizenden zwaluwen zich nestelen. Disneyland was nog aan de beurt, maar toen de Lay OFF! Als een tijdbom die zijn vastgestede tijd afloopt en ontploft. De Lionel Pacific Inc. nam in verband met verhuizing naar San Diego haar maatre gelen en schifte haar personeel. De besten, old prof crew dus, werden aangehouden en mensen die graag mee wilden. Ik liet door schemeren dat ik graag in L.A. wilde blijven, stom, anders had ik kunnen blijven, want uiteindelijk ging het "moven" niet eens door! Ik kreeg twee pay checks, dus zorg maar dat je er komt! Naar het unemployment of fice. mis, ik viste ernaast, want mijn werk- start in de States was: 3 November 1961 en om in aanmerking voor unemployment te komen moet men 1minstens 7 maanden gewerkt hebben en daarmee ook een eerste kwartaal hebben volgeboekt. 2. minstens 750 dollar verdiend hebben. Dit zijn de voornaamste punten. Ik ging voor een tijdje bij mijn zuster in Pasadena logeren, daar werk zoeken, geen kans, het was vakantie tijd. Onthoud het goed. van 1 Juli tot 31 Aug. zijn de scholen vrij. Tot 30 Sept. zijn colleges en vele com panies in gedeelten de departments nog in Fanny Hoyer: blijven lachen! vakantiestemming. Men moet boffen wil men in die tijd aangenomen worden tegen een behoorlijk salaris, want meestal komt de schooljeugd eerder in annmerking, doordat a. Citizens zijn (en beter Engels spreken) b. goedkopere werkkrachten zijn. Ik kreeg jobs aangeboden van $1.25 per uur op zijn hoogst! Er waren vacatures open maar danhadik Citizen moeten zijn of exper ienced. Trainees hadden zij niet nodig, daar zat ik dus. Ik werd haast moedeloos. Gelukkig had ik een lieve, gastvrije familie, zodat mijn lay off die 2 maanden duurde, gewoon een vancantie werd. E werd gevist, aan de beach of aan pier, waar je kunt vissen zonder license. Ik bracht een week-end door in Ti juana volgde het advies van mijn vriend: Alsmar je blijft lachen! Toen vroeg een vriend van me of ik niet wilde werken in het "Huntington Sheraton Hotel" in Pasadena. Waarom niet, erin jongens. 7 Uur's avonds starten tot 4 uur's morgens, als dishwasher. Ik werke dat mijn ruggegraat ervan kraakte. Van wat daar weggegooid word kan menig arm mens in Europa een maand rondkomen. In ieder geval kreeg ik voor al die uren $8.25. Heer lijk he? Maar ik deed het, ik moest toch enkele payments voldoen en mijn benzine. Maar als mijn tante me niet had bijgespron gen was ik er toch nog niet gekomen! Van 1 tot 8 Aug. was mijn voorgeschreven indiening van de tweede claim en met goede moed ging ik weer naar het unemployment office. Ik was nog geen minuunt thuis of de telefoon ging. De stem aan de andere zijde vroeg me op hun kantoor te komen naar aanleiding van een sollicitatie van ongeveer anderhalve maand terug. De volgende dag ging ik erheen, werd goedgekeurd en kon starten op $1.65 per uur. Wat een verschil met mijn eerste salaris van $2.10! Affijn, ik had een baan, polisher was ik. Een werkje waar je hardstikke vies en vuil van thuiskomt, ik heb wat moeten aanhoren van de huisgenoten! Maar het was bovendien nodig dat ik veel melk dronk en vitamine slikte vanwege het werk op de vernikkel-afdeling. Dus extra onkosten. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken, maar het zijn ware feiten die men als "verwend mirakel" hier onder de ogen moet zien. Iedereen moet weten dat het leven hier hard is, we krijgen niets cadeau Geen interessantgeen opwindend ver haal is dit verslag van Fanny Hoyermaar doodgewoon iets dat duizenden emi granten en Amerikanen dagelijks mee maken. Zo'n eerste lay off valt je altijd nogal zwaar op cle maag. Je loopt niet alleen met wanhoopmaar bovendien met een zwaar gekwetste trots rond, want je denkt: Was ik dan niet goed genoeg, hadden ze mij dan niet meer nodig dan een ander?" Maar als je hier een paar jaar gewerkt hebt, dan leer je wel anders. Proberen Fanny's raad op te volgen: Alsmaar je blijft lachen!" LD. en voorgekauwd zoals we in ons djaman doeloe gekend hebben Een week daarna kwam het besluit van Sacramento voor unemployment ten bedrage van $49.per week. Ik gauw een paar uur vrij genomen en naar het kantoor in de veronderstelling toch nog wat te kunnen incasseren. Niks hoor, de brief van Sacra mento kwam in de week van 6-11 Aug. en in die week werkte ik al ofschoon ik van de zaak nog geen geld kreeg. Niks mee te maken zegt het Unemployment Office, je werkte al! Beste lezers, ik hoop dat U nooit een lay off zult meemaken. Ik ben een vrijgezel, maar voor een gehuwd man met gezin moet het afgrijselijk zijn! Ik zeg maar zo "De mens wikt, God be schikt" en daarom dank ik Hem dat Hij mij door al mijn moeilijkheden heeft geleid. Ik blijf mijn voelhorens uitsteken naar een betere job. Wat niet is, kan komen en je moet blijven zoeken totdat je een baan hebt waarbij je je "krasan" voelt, ja toch? FANNY HOYER. "Ik heb nog nooit een nummer van The American Tong-Tong ontvangen, schrijft U mij maar af!" dit schreef ons een abonnee. Weet U, bij zulke mededelingen zakken wij, administratie én redactie ATT ge woon van ellende door de knieën. Kunt U nagaan, we draaien nu al 6 maanden, dat betekent dat reeds 12 nummers de deur zijn uitgegaan. Voor ALLE abon nees over heel Amerika verspreidt gaat op dezelfde dag ons blad de bus in. De post bezorging is niet altijd en niet overal even vlot. gelukkig krijgen de meeste lezers A.T.T. op tijd (het verschil bedraagt van 2 tot 10 dagen!) maar nog nooit is ons overkomen dat iemand klaagde nog nooit het blad ontvangen te hebben. We keken natuurlijk direct naar het adres van de schrijfster. Geheel anders dan het adres dat ze had opgegeven toen ze abonnee werd. Ziet U, in zulke gevallen kunnen we wel huilen. 6 Maanden lang is er door de pos terijen somewhere een exemplaar A.T.T. in de prullemand gegooid. Third class matters worden niet geretourneerd indien er niet speciaal om verzocht is. We waren overtuigd van het goede adres, we hoorden immers 6 maanden lang geen klacht? - en zo kwamen we er dus niet achter tot die brief eindelijk kwam: schrijf me maar af als abonnee Dit is niet het eerste geval, soms wacht men ech ter langer dan nodig is, 1 maand, 2 maan den. Who is to blame? Please lieve abonnees, werkt U mee onze administratie up to date te houden. Wan neer LI uiterlijk na 10 dagen de American Tong-Tong nog niet in de bus vindt, bel ons op, schrijf een kaartje. We sturen dan direct het ontbrekende nummer op, na Uw adres gechecked te hebben. We willen abonnees winnen, niet ver liezen. En vooral niet op deze manier! Dank voor uw medewerking! LILIAN DUCELLE

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

American Tong Tong | 1963 | | pagina 3