OPEN KAART
(In San Jose en elders)
Uw adres s.v.p.!
4
In het Juni-mummer van het orgaan van de nog jonge Dutch Immigrants Society "n
San Jose treffen wij onder de kop "Open Kaart" een openhartig woordje aan van het
bestuur van de vereniging tot zijn leden en introducees dat wijder aandacht verdient.
Op de twee feest-avonden, door de veren
iging georganiseerd, gebeurden dingen die
niet alleen het succes van de avond zelf, maar
zelfs het bestaan van de vereniging in gevaar
bi achten. Wij citeren:
"De zaal (een school) was gehuurd onder
voorwaarde dat er geen alcoholhoudende
dranken verkocht mochten worden. Er waren
echter enkele bezoekers die meenden dat
feestvieren zonder alcohol onmogelijk was en
zelf hun drank mee brachten. De janitor vond
dc lege flessen in de wastebaskets en het
bestuur werd door de principal ter verant
woording geroepen Ook mocht wel
gerookt worden, maarer moest gebruik ge
maakt worden van asbakjes. Nochtans ver
toonde de linoleumvloer na de avond hon
derden schroei- en brandvlekjes
De janitor zou de zaal na afloop schoon
maken. Toen hij echter zag wat een enorme
bende het was, weigerde hij het bestuur
kon het dubbele bedrag betalen!
Voor de tweede feestdag werd een andere
(en kleinere) zaal gehuurd (het bestuur
durfde geen tweede kans te wagen met de
vorige zaal). Nu waren er veel meer gasten
dan in de zaal konden. Vele wisten stiekum
toch binnen te komen, maar daardoor ont
stond zulk een contigatie, dat het programma
niet behoorlijk afgewerkt kon worden en
door beperkte bewegingsvrijheid de pret lelijk
gedrukt werd
En tenslotte werd een aantal "klachten"
van critici over de leiding onder de loupe
genomen.
"Het oude liedje," zult U zeggen. Ook in
L.A., S.F. en andere plaatsen zijn op soort
gelijke feestavonden soortgelijke dingen ge
beurd. Zij brengen de gemeenschap in op
spraak, schrikken rustiger en ordelijker men
sen af, en vroeger of later stort zo'n "veren
iging" in mekaar. Er ontstaan zelfs "gevestigde
meningen": dat de Hollander (resp. de In
dischman) een soort mens is, waar je je maar
liever van moet distanciëren. Ergo "Hele
maal Amerikaan worden."
Ons is echter bij serieus en uitgebreid
onderzoek gebleken, dat dit meestal leeg
ge.snoef is om gebrek aan verenigingsbesef
en verantwoordelijkheid te bemantelen. Want
onze "New Yank" wordt onder Amerikanen
evenmin lid van grote verenigingen en or
ganisaties. Want Amerikanen verstaan terecht
onder lidmaatschap niet: passief contributie
betalen en alleen maar eens in de maand op
een fuifje binnenlopen. Deze verenigingen
hebben gezonde statuten en reglementen, die
van de leden continué activiteit en kundig
verenigingswerk verwachten.
Wij hebben reeds eerder in ons blad ge
schreven dat de Indischman eigenlijk niet
te laken is voor zijn gebrek aan gemeen
schapszin en kennis van geordend verenig
ingsleven (dit zijn beschaaf dheidskenmerk-
en!), omdat hij sinds het uitbreken van de
oorlog (bijna een kwart eeuw) geen verinig-
ingsleven gekend heeft en in harde tijden zó
heeft moeten vechten voor zijn bestaan in
wisselende maatschappijen, dat er geen tijd
was om zich voldoende in te werken in een
goede maatschappij.
Het is dus goed, dat telkens weer een
aantal ordelijk en progressief denkende men
sen proberen zulk verenigingsleven in eigen
kring te ontwikkelen. Het bestuur van de
"Dutch Immigrants Society" komt dus alle
lof toe voor zijn initiatief. En verdient brede
en ernstige medewerking. Maar wat onder
vindt het? Tegenwerking en "critiek" van
mensen zonder zin voor orde of begrip van
systeem, die als profiteurs voor één dag in de
maand ergens komen binnenlawaaien, er een
pan van maken en dan nog critiek hebben
ook!
Veel verenigingen zijn daardoor over de
kop gegaan. Het doet ons genoegen dat het
bestuur van DIS doorzet en met krachtige
maatregelen aan dat "wilde verenigingsle
ven" paal en perk stelt. Wij wensen het be
stuur gaarne veel succes en een krachtig en
constructief bestaan toe.
Laat ons de zaken scherp stellen. Blijk
baar bestaat de Indische en Hollandse im
migrantengroep in Amerika uit een overgroot
percentage "individualisten," die geen enkele
vorm van gemeenschapsleven willen opbreng
en onder allerlei "argumenten" en smoesjes.
Daarnaast is er een klein gedeelte dat voort
durend ernstig probeert ordelijk groepsleven
te scheppen, dat vruchtbaar is voor onze
inbreng in de Amerikaanse maatschappij
(kunst, sport, spel, vaardigheden). Veren
igingsleven is immers altijd prestige-zaak,
niet negatieve lol-makerij.
Deze mensen met gemeenschapsgevoel dan
mogen in oriëntering verschillen en dus
diverse clubs oprichten, zijn hebben alle
waardering en begrip voor elkaar. Jan
Uekert b.v. gaat met zijn Tropical Club
zijn eigen gang, maar is abonnee van Tong-
Tong en was present op de eerste Soosdag
in Pasadena. Over en weer wisselen besturen
gedachten uit en eventueel hulp voor el
kanders werk- en feestprogramma's. Men
begrijpt dat men elkander nodig heeft om
iets positiefs te presteren.
Daartegenover bestaan de zogenaamde
critici, die eeuwig wat aan te merken, maar
zelf nooit iets gedaan of opgezet hebben. Dc
wijze, waarop door deze nietsdoeners vaak
schamper en afbrekend over besturen wordt
gesproken, is gewoonweg stuitend: het typ
ische "sombong" van de Kleine Man, die
alles beter weet dan de president of de
eerste minister. Hun leven is leeg. Alleen
gevuld met werk, eten en pret. maar zonder
enige vorm van hogere burgerplichten.
Natuurlijk worden door besturen fouten
gemaakt! Wij hebben immers allemaal sinds
1940 geen ervaring op verenigingsgebied
Wie het dus beter weet. moet helpen. Niet
afbreken, neerhalen of weglopen. Wij blijven
daardoor ook in de ogen van de maatschap
pij, waarin wij opgenomen wensen te zijn
("Ik word Yank") vierdeklas burgertjes,
onderduikers en parasieten.
"The American Tong-Tong" is door zijn
brede lezerskring in staat waar te nemen wat
in vele immigrantenkringen in heel Amerika
gebeurt. Wij nemen waar: stijgend verlangen
om tóch te komen tot gezond verenigings
leven. We hopen dat de mensen met ernst
en verantwoordelijkheidsbesef zich niet te
spoedig laten ontmoedigen door de nietsdoen
ers. Evenals elke andere immigrantengroep
kan ook de Indische een goed geordende en
constructieve cel worden in Amerika. Als
men doet wat ook Tong-Tong vijf jaren lang
gedaan heeft: poekoel teroes!
En wat de mensen betreft, die nog steeds
niet weten waarom het gaat: men moet niet
denken: "Wat moet het bestuur voor mij
doen (voor die onnozele ene of anderhalve
dollar per maand), maar wat kan ik voor
het bestuur doen. Alle werk dat leden op
brengen voor een vereniging, is geen weg
gegooide tijd. maar heeft grote opvoedende
waarden voor persoonlijke en gemeenschaps
talenten, waar men bij zijn verdere carrière
enorm veel nut van beleven zal.
Wie denkt of beweert wat te zijn, doe iets
om dit prestige waard te zijn, dus bouwt op
en sloopt niet en loopt niet weg.
Men moet nooit vergeten, dat alle plezier
dat men in Amerika geniet, mogelijk is ge
maakt omdat andere mensen verenigingszin
en gebundelde arbeid ontwikkelden. Als alle
mensen dachten zoals de wegloper, zou in
Amerika niets bestaan, geen sociale of lief
dadige verenigingen, geen parken en recre
atie-oorden, zelfs De Staat zou niet bestaan.
Zelfs wie "helemaal niets" kan, hoeft zich
niet af te zonderen. Zijn contributies helpen
op te bouwen. Hij kan altijd een bestuurslid
even terzijde nemen en rustig zeggen wat hij
op zijn hart heeft. En wijzer worden. Hij
heeft later in elk geval de voldoening om te
kunnen zeggen: "Dit verenigingsleven, waar
van ik dit speldje op mijn lapel draag, dat
heb ik helpen opbouwen."
Niemand hoeft het met een ander volledig
eens te zijn. Niemand hoeft zijn opinie on
dergeschikt te maken aan een ander. Maar
wij kunnen elkanders plus-factoren leren be
grijpen en waarderen. Alle plussen samen is
SUPER-PLUS; alle negatieven is verbrok
keling en ondergang.
Na bijna 25 jaren verenigingsloosheid
moeten wij samen weer gaan opbouwen.
T.R.
De laatste weken krijgen we weer tamelijk
veel A.T.T.'s terug met de aantekening van
de mailman "moved" of "no such address."
In de meeste gevallen blijkt dat de verhuizing
niet aan ons is doorgegeven. Dat betekent
wanneer we geen "return requested" op de
enveloppe zetten -dat Uw ATT in de prul-
Iemand van het postkantoor verdwijnt. Zetten
we wél "return requested," dan krijgen we
het blad tegen betaling van 8 ct terug. Maar
wat schieten wij en U daar mee op? Nog net
weer een geval van iemand wiens Tong-Tong
6 MAANDEN lang op deze manier werd
weggegooid. En nu pas krijgen we een boze
brief: "waarom krijg ik geen ATT. ik heb
toch betaald!"
U kunt vergeetachtig zijn en ook wij maken
soms fouten. Een briefkaartje "Geen Tong-
Tong ontvangen." meer hoeft er niet op. En
Uw adres in blokletters, en alle ellende is
is meteen opgelost. Ja toch? Maar schrijft U
deze noodkreet BINNEN 14 dagen na de
verschijndatum van ATT. Voorbeeld: U
ontving geen blad 15 Juli. Reken (ruim) 5
dagen voor de postbestelling. Als U na de
20ste het blad nog niet ontvangen heeft,
schrijft U ons.
Tot nog toe hebben we zelfs na 6 maanden
te late kennisgeving nog het abonnement
laten doorlopen. Dat kan nu echt niet meer.
Heeft U meer dan 2 American Tong-Tong's
gemist (een maand) en laat V het ons dan
pas weten, dan brengen we U 0.25 per
nummer in rekening als U prijs stelt op na
zending. Blijkt het niet-ontvagen door een
fout in onze administratie, dan betaalt U
natuurlijk niets.
Het komt veelvuldig voor dat mensen zich
door anderen als abonnee laten opgeven.
Wij zenden deze aspirant-abonnees direct een
proefnummer. In vele gevallen blijft echter
de betaling uit. Is na 3 nummers de betaling
nog niet binnen, dan schrijven wij deze
aspirant-abonnee af. Voortaan zenden wij de
persoon die zich heeft laten opgeven, ook
direct een betaalboekje, het bewijs dat hij in
onze boeken genoteerd is als abonnee. Maar
nogmaals: wacht U alstublieft niet te lang
met de betaling of adreswijzing wij lopen
hopeloos vast met onze administratie en
boekhouding!
Voor Lïw medewerking: banjak trima
kassi
Administratie A.T.T.
P. O. Box 137
Whittier, Cal., 90608
