Milford Youth Born To Be A Champion
"A Native from Indonesia"
"DURF" TWEE JAAR
"HEF JAVA"
Martin (Eb) Knust Graichen:
If ancestry has anything to do with making champions, one is being made right now.
Behind the name Martin Knust Graichen lies a mixture of nationalities that seems to in
dicate, if you study the records, that this young man has all the background you could ask
for to become tops at one of the world's most skillful gamesbadminton.
If you went about purposefully to create a composite of owrld champions, you couldn't
do better than Martin's family. Badminton's best players come from Indonesia (Tan Yoe
Hok, former world's titlist), Denmark, (Erland Kops, European champion), and Holland
(present world's champion Ferry Sonneville).
Martin was born in Indonesia, learned to
play badminton in the Netherlands, and his
name. Knust Graichen, is as Danish as you
can get. Now 15 years old, the slender,
olive-skinned boy lives in Milford, attends
Stacy Junior High School, and delivers The
Telegram every morning to keep in shape.
Martin's father is a chemist at Draper
Corp. who married in the South Pacific,
moved to Holland when Martin was six,
and came to the United States 1 /a years
ago to make sure his family of 3 boys and a
girl would have the best opportunity avail
able.
It was through his father that Martin
got on the badminton kick. Owning sort
of a club in Djakarta, Knust Graichen
learned the game from the people who
still play it best. Badminton in Indonesia
is played outdoors, since the wind hardly
stirs, but on moving to the Netherlands,
as in the United States, the game neces
sarily had to move indoors.
By good coaching from his father, and
later from a professional in Europe, Martin
soon surpassed his dad, winning the junior
championship of Holland, All over Europe,
Martin said, the game of badminton is more
popular than in the U.S. and courts are
plentiful.
Martin had been over here for nearly a
year before he discovered Americans play
badminton too. but it took him a while to
find the competition he needed. The Fram-
ingham Badminton Club brought him to
gether with the state's best, and before you
knew it, Martin had won the state chamion-
ship for boys 16 and under.
In fact, he defeated last year's champion,
Billy Tucker from Needham. 15-3, 15-10, to
clinch it.
That was in January. Today, perhaps this
very minute, he is playing in the national
championship at Wissachickon Badminton
Club in Chestnut Hill, Pa. Martin has also
teamed up with Leslie Butler, state girls'
champ, in the mixed doubles, and plans to
play in the doubles as wel.
A hard-working, modest boy, Martin likes
to get up early in the morning (about 5),
deliver the 60 or more Telegrams on his
bike, clean up the Milford newspaper office
Voor me liggen een brief van een trotse
grootmoeder en een paar krantenknipsels
en ineens is Milford (Massachusetts)
duizend mijlen dichterbij gekomen. Amer
ika is zo grooty men zit zo ver van elkaar
af. Hoe zou het met die gaanwaar zou
die zittenvraag je je af. Maar als je
wat elkaar hoortdan valt de afstand
ineens weg en je zit weer samen in Soer-
abaja, Tasikmalaja, Semarang of Dja
karta. Wat ook verder je richting, over
tuiging moge zijn, nieuws over een In
dische emigrant vervult je met dezelfde
blijdschap als gold het een familielidEn
als Indische immigrant ben je trots als
je hoort dat een Indische jongen uit
blinkt in sport, studie of werk.
Martin (Eb wordt hij thuis genoemd)
Knust Graichen is niet alleen badminton-
kampioen, hij is ook een uitblinker in
zijn klas. Hij werd de tweede winnaar
van een bijzondere onderscheiding de
American Legion award" en ook daar
voor werd zijn naam in verschillende
kranten vermeld.
Wat ons echter ook getroffen heeft in
dit artikel in de "Worcester Telegram33
is de eerlijke bewondering en erkenning
die schrijver Keese uitsprak over
Martin's afkomst. "A native from In
donesia" die de goed eigenschappen van
twee nationaliteiten bundelde en met
trots vertelde dat hij Indische jongen
was. Geen angstig schuilgaan achter
"pure" Dutch of "pure" Danishwant
Amerika is immers een land van vele
nationaliteiten en vele gemengde na
tionaliteiten? Kam pioenen worden ge
maakt, ook al staat in de sterren dat ze
ervoor geboren zijn. Daarom gaat onze
bewondering ook uit naar de ouders van
Martin. Zij plantten hun bibit over in
andere grond maar zij gaven de juiste
verzorging, de juiste leiding. Wie zegt:
"We zijn om de kinderen geemigreerd"
putte uit het voorbeeld van de Knust
Graichen3s lering en een aanmoediging!
L.D.
for the reporters, and then get on to his
eight-grade class. Although he does better
in math than anything else, he has not de
cided what he'll be when grown up.
lie's just as active and alert on the bad
minton court. "I don't get too nervous,"
he said, "as long as I can get a look at
my opponent either playing another match
or in the workout before we play.
"Badminton is a game where you can't
relax. You have to run and run and run.
I like tennis, but I play it to rest, if you
know what I mean. I play tennis for fun,
badminton for real."
Martin weighs about 128 pounds and is
about 5 foot 8. He has long arms, lanky
legs and moves quickly like his namesake
the marten. In a tournament such as the
nationals, Martin plays virgorously, attack
ing and hitting with power.
He'll go through a half-dozen birds in a
furious match, keeping the white feathers
flying. What better name for a champion
who murders birds than a marten - er -
Martin.
Op 6 July j.l. vierde de "Indische Club"
DURF in San Diego haar tweede jaarfeest
met een klinkende fuif, waarbij het usantiële
dansgenoegen verre overtroffen werd door
wat op de planken en aan het buffet werd
gepresteerd. Het mag dus wel een fuif ge
noemd worden van bijzonder karakter, want
over het algemeen is wat er op het toneel
gebracht wordt (naast de afgezaagde Tarian
Piling) maar dunnetjes.
DURF beschikt echter over een energieke
bestuurskern, éénactertjes werden zelf in el
kaar gezet en uitgevoerd, en een aantal
originele dansen gecreëerd. Zelfs werd voor
eigen decors gezorgd.
Very very good work
Het is niet doenlijk in dit korte bestek
uitgebreid pluimpjes rond te delen, maar we
menen een extra uitzondering te moeten
maken voor Edith Attinger. die als de "Dy
namo van Durf" onvermoeid achter de re
petities aan zat en zelf voor den dag kwam
met een Feeëndans als slotapotheose, die
door danscompositie en uitvoering en de
costuumontwerpen eenvoudig een meester
stuk was.
Zeker blijkt hieruit ook dat bij een goede
leiding enorm veel bereikt kan worden als
allen zich inzetten en goede en ernstige
samenwerking ontstaat. Wat echter iedere
toeschouwer opviel was de samenstelling van
de werkgroep: aan één kant de "ouderen"
en dan de heel jongeren, zelfs kleutertjes,
die moedig voor het voetlicht kwamen. Maar
de overgrote tussenmoot van "tieners en
twens" ontbrak ook hier "in alle standen."
Merkwaardig, omdat in de Amerikaanse
samenleving het juist de jongelui zijn tussen
13 en 29, die niet alleen graag en goed
dansen, maar op het bebied van toneel,
show, vaudeville en dans geweldig creatief
en ondernemend zijn. Hoe zit dat jongelui?
Zijn jullie nog steeds niet "aangepast"?
Voor de "doorbijters" bij DURF dus ex
tra waardering, ook voor de "jonge oudjes"
(of de oudere Twens), die zich van hun
goede zijde lieten zien en de avond mede
hielpen opbouwen tot een succes.
Zo "teroes poekoelend" wordt Durf "tang-
goeng" honderd jaar!
Ons bereikte dezer dagen (na negen
maanden!) het "nieuws" dat op de Selama-
tan van The American Tong-Tong op 20
October 1962 niet het Nederlandse of Amer
ikaanse, maar het Indonesische volkslied ge
speeld zou zijn. Tsk-tsk-tsk! Té erreg!
Aanwezigen weten dat toen een oude In
do-mars werd gespeeld, "Lief Java." Maar
zo gaat het vaak met Indischgasten die t.a.v.
alles wat Indonesisch, Indisch of zelfs Ned
erlands is, wél klokken horen luiden maar
niet weten waar Abraham de mosterd haalt.
En toch maar "tjek-tjok." Dit is de zwarte
kant van de Indische groep, onder wélke
nationaliteit of cultuur zij zich ook ver
schuilt: in domheid foute dingen vertellen
die helaas later "boomerangen."
Wees liever altijd direct en eerlijk. In
formeer bij de bron zelf. "When you like
others to be honest, be honest yourself in the
very first place." Als U hoort roddelen over
Tong-Tong of De Soos of welke persoon
ook, besef dan dat voor zo'n roddelaar niets
heilig is, ook U niet. Elders gaat ook U
onder het mes. Beware, beware!
T.R.
