"Jail!"
EEN AVOND IN DE WEEK
aan ziekte of aan andere momenten dat hij
beslist niet mee kan shoppen. Ik hoor maar
al to vaak mijn man is doodmoe, ik heb ge
woon het hart niet hem's a vonds nog eens te
vragen om me naar een school-avond of een
of andere vrouwen party te brengen. We heb
ben geen betjaks, geen trams geen fietsen
meer, de afstanden zijn veel groter dan in
Holland en Indie. Het is toch logisch dot er
een andere oplossing voor het transport
bleem moet komen? Laten we er maar eer
lijk mee voor de dag komen: gemakzucht, ge
brek aan zelfvertrouwen, laksheid (adoe, wan
neer heb ik nou tijd?) of zoals ondergeteken-
J)>: stomweg bang. De middelen van trans
port zijn in Amerika anders, dus ook wij moe
ten anders zijn. Het is me opgevallen dat in
die gezinnen waar de vrouw niet kan rijden
er iets verkrampt is, iets scheef in de unitla-
ting: wij gaan nooit uit, mijn man is veel te
moe als hij thuis komt. Allemaal eigenschuld
mevrouw, het hoeft niet zo te zijn toch?
Ik moet toch nog even dat grapje aan u
kwijt waar mijn zoontje me mee tuk had.
"Een man rijdt door de woestijn op een ezel.
Ze rijden uren en het arme dier krijgt ontzet
tende dorst. Vraagt om een dronk maar de man
zegt: Patience jack-ass, patience, we komen
zo aan een bron. Weer uren rijden, weer vraagt
de jack-ass om een slok water, weer zegt
de man: patience jack-ass patience. Dot gaat
^fevier vijf keer achter elkaar. Niet alleen
ae ezel kmjgt er genoeg van maar ook ik van
het verhaal.
"Stop it, I'm getting sick of that stupid
story," mopper ik.
"you want me to finish the story?"
"Patience jack-ass, patience," zegt zoon
lief.
Alweer een gratis moraaltje: al te veel geduld
maakt een jack-ass!
Elke Europeaan en Amerikaan met
gemeenschapsgevoel besteedt een avondje
in de week aan zijn club (van de doodge -
wone kegelclub af tot de studiegroep van
b.v. historie toe). Het gezin weet dat en
apprecieert dat: It is daddy s club-day
Het is de kans (en de plicht) van de huis
vader om buiten zijn gezin banden te leggen,
die het gezin t.z.t. kunnen helpen. Indo's
kennen dit Europees/Amerikaanse gebruik
niet. ze zeggen theatraal dat hun plaats bij
het gezin is; afgelopen!" "Of ze zijn zooo
moe, dat ze met een koekje en een kop koffie
bij de TV moeten zitten, elke avond weer.
Dat is wel lekker, maar (zo zegt een oude Indo
wijsheid) "je wordt er slap van".
Dat 'bij het gezin blijven" is natuurlijk
lariekoek. Men gaat toch ook dag in dag uit
acht uur buiten het gezin werken? Ja, maar dat
dan is nodig om tekunnen leven. Ah, maar
elk gezin en elke werkkring zijn deel van
de grote maatschappij. Wie dus werkelijk
om het heil van zijn gezin denkt, legt ook
andere banden met die maatschappi j. Dat
is niet meer of minder dan de plicht van
elke huisvader.
Want van die avondjes uit in een kring
brengt hij wat mee thuis om aan zijn gezin
te vertellen buiten de sleur van de werker
varingen. Hoe menig huisvader is eigenlijk
een zeur, die thuis nogeens dunnetjes ver
telt van rotzooi met de baas of stomheden van
zijn collega's Ma en kinderen luisteren
maar toe en denken er het hunne van, ook al
zeggen ze vaak: "Kassian, die Pa!" Maar
deze zielepoot verzuimt met alle gezinslief
de een belangrijk ding: zijn gezin te verrij
ken-met wijdere ideeen, die bij buiten heeft
opgestoken.
Elk respectabel gezinshoofd gaat ook
eenmaal in de maand naar b.v. een expositie
Lilian Ducelle
