KINDER ZIJN OVERAL HETZELFDE
Kinderen in Amerika.
Ik moet beginnen met de vraag: zijn
kinderen niet overal hetzelfde? Of ze nu
wonen in een land als ons Indie, in Neder
land, Egypte, China of Amerika? Volgens
mij, wel
Het zijn de omstandigheden, de omgang
met de ouders, de huiselijke sfeer en nog
een stelletje invloeden die het gedrag van
kinderen bepalen, d.i. hun reactie op wat ze
al opgroeiende tegenkomem.
Ik wil dit even met een voorbeeld toe
lichten. Een kind dat opgroeit in een arm,
maar liefdevol gezin, waar de belangstelling
uitgaat naar "The best things in life that
are free," zal anders reageren op bij voor
beeld werkeloosheid van de vader, dan een
kind van rijke ouders waar de nadruk in het
gezin op materiele welstand wordt gelegd,
bij bankruptie van papa. Zie je, het arme
kind zou precies reageren als het rijke kind
nu, als het in het laatste gezin was groot
gebracht en omgekeerd. Waarmee ik dus wil
zeggen, dat al zouden de omstcndigheden in
Amerika wat ongunstig zijn, en de "slechte
invloeden misschien veelvuldiger dan elders,
het toch hoofdzakelijk aan de ouders ligt,
hoe hun kinderen zullen opgroeien.
Want al brengen ze zoveel uren buitensbuis
door, blootgesteld aan invloeden van kame
raadjes van allerlei slag, op school, play
ground op park, de WARE opvoeding - d.i.
het voorbeeld in levenswijze - krijgen ze in
"home", in het tehuis dat ze hebben, dus
van de ouders.
Dit is dan in een notedop mijn mening; on
nodig to zeggen, dat ik nog wel uren door kan
gaan over dit onderwerp dat mij, zoals elke
moeder, na aan het hart ligt.
Ik ben het in eerste instantie volkomen
eens met Mona's stelling dat de werkelijke
opvoeding een zaak is van de ouders. En
dat zij dus aansprakeli jk zijn voor het
gedrag van de kinderen, Maar wat is opvoed
ing? Intuitief aanvoelen wat een kind nodig
heeft, doorlopend attent zijn voor de veran
deringen die zich tijdens de groei van een
kind voltrekken. En DURVEN en KUNNEN
afwijken van principiële opvattingen ten
aanzien van goed en niet goed in de opvoe
ding.
Want - en hier ben ik het dus niet hele
maal eens met Mona - onze kinderen verand
eren wel. Wij merken het van onze eigen
kinderen nauwelijks of bijna niet en we
zijn altijd wel geneigd om te zeggen: het
loopt zo'n vaart niet, ik ken haar/hem
toch! Het loopt inderdaad zo'n vaart niet
en de verandering hoeft geenszins ten
ongunste te zijn, maar... weten we het?
Kunnen we het weten, als we van de
enkele uren samen-zijn met de kinderen,
de helft door omstandigheden (bezoek,
lessen etc.) niet kunnen benutten? De week
ends?
Hoeveel tijd wordt door ouders besteed aan
het (in feite nutteloze) vieren van andermans
verjaardagen inplaats van een intensief
samenzijn met de kinderen zoals picniccen,
naar het strand, verkennen van onbekende
plaatsen en het gezamelijk ontdekken van
tot nog toe onbekende waarden voor ouder
en kind? Hoeveel waardeloze uren zijn er
verspild met het gaan naar drive-in theaters
terwijl er tientallen gelegenheden bestaan
om Uw kennis en die van uw kinderen te
verri jken.
Mona Klinkert.
