NIET EENS ZIJN MET...
geheugen om hier uitgebreid namen te noemen,
maar een uitzondering menen wij te moeten ma
ken voor de vermaarde voetballer Tjoh Davies.
Zijn naam worde ook als verzetsman niet ver
geten. Ook in Nederland vochten vele Indo's
in de Ondergrondse Strijdkrachten en vielen
voor executiepelotons. Ook Indonesiërs! Een
bekende figuur was de zoon van de dichter No-
to Soeroto (door zijn Hollandse moeder overi
gens ook een Indo).
Overigens bleek dezelfde loyaliteit van de
Indo ook bij hen, die reeds voor de oorlog de
zijde van het Indonesisch nationalisme hadden
gekozen en hun overtuiging trouw bleven on
danks verstoting door hun eigen groep. Alleen
onder de werkelijk "zwakkere broeders"zijn
veel kameleons geweest.
Gedurende de bezettingstijd liet de Indo
vrouw zich van haar beste zijde kennen. Met
de man in krijgsgevangenschap en spoedig
zonder enige vorm van inkomen en zonder enige
scholing voor de practische beroepen, gaven
de vrouwen de moed niet op en verpauperden
niet. Men leerde "tjatoeten", gaf allerlei soor
ten lessen, nam naai-en verstelwerk aan, le
verde eten buitenshuis en ging in de "mani-
san business", men begon eigen bedrijfjes
(tassen, sloffen, snuisterijen, etc.) en men
organiseerde hulpdiensten om vriendinnen in
nood te helpen, vaak mijlen ver fietsend op
"ban-mati". Bij veel opgeschroefde helden
moed van mannen is de prachtige rol van de
^J)vrouw helaas vaak vergeten. Na de oorlog viel
men echter weer spoedig terug in het gezapig
leven van ambtenaarsvrouw.
Trouwens: de hele Indo-maatschappij zakte
na de oorlog weer terug in een fantasieloos
dienaarschap. Dit is overigens to begrijpen:
in de onafhankelijkheidsoorlog van Indonesië
werd de Indo "acuut" gedwongen om te kiezen
tussen het Nederlander of Indonesiër zijn.
Het zakenleven was grillig en onbetrouwbaar.
Officiële betrekkingen hadden de grote voor
keur. Verreweg het grootste deel van de Indo-
groep kon niet anders dan Nederland kiezen en
vertrok naar Nederland. Een kleine categorie
verkoos het kolonisatiebestaan en vertrok vol
hoop naar Nw. Guinea. Maar ook hier veroor
zaakte achterstelling ten faveure van de
rechten van de Papoea" nieuwe maatschappe
lijke mislukking en was repatriëring naar Neder,
land de enige uitweg. In Nederland raakte 90%
van de Indo werkzaam in Staats- en gemeen
te instellingen en werd opnieuw ambtenaar.
Enkele duizenden Indo gezinnen emigreer
den naar Australië en Amerika - alweer met de
droom om "helemaal Amerikaan" te worden nog
steeds geen notie hebbend van het feit, dat
ook Amerika bestaat uit veel ethnische groe
pen met ethnische verbondenheid aan het ver
leden en gesloten gemeenschappen vormend (En
gels, Iers, Italiaans, Joods, etc. etc.) waar
men niet in past. Hier beginnen dus langza
merhand ook Indo-groepen te vormen, zonder
historisch besef nochtans.
Het is wonderlijk dot deze ethnische groep
"De Indo" na een bestaan alszodanig van ruim
vier eeuwen en vele ook roemrijke offers ge
bracht hebbend voor zijn bestaan nog steeds
zo weinig zelfbewustheid heeft. Misschien
kan nu in het werkelijk vrije Amerika toch
eindelijk iets ontstaon als eigen trots en eigen
zelfstandigheidmaar dat is de historie van
de toekomst! j p
Over de gehele wereld zijn mensen het niet
met elkaar eens in vele opzichten. Logisch:
ieder mens is geboren met zijn eigen "ik".
Nochtans zijn er twee categorieën: zij die
desondanks met elkaar samenwerken en grootse
zaken opbouwen (kerkelijke genootschappen,
politieke groepen, ethnische gemeenschappen,
naties) en zij die langtenig hun eigen weg
gaan en nooit iets opbouwen voor het algemeen
welzijn.
Waar behoort U bij?
