Vrouwen in Amerika
VRIENDSCHAPPEN ONTVANGEN,
VRIENDSCHAPPEN GEVEN
Mijn man en ik behoren beide tot
de "witte boord" groep en waren
van middelbare leeftijd toen wij
emigreerden. We wisten dat het
voor ons soort vermoedelijk veel
moeilijker zou worden dan voor
mensen met een technische oplei-
«Lng en die jonger waren dan wij.
It is nogal meegevallen, tot nog
t9e tenminste. Mijn man is bok
hier een "witte boorder" gewor
den, maar verdient beslist niet
minder dan technisch aangelegde
krachten, overwerk van de laat-
sten niet in aanmerking genomen.
Vanaf het moment dat wij het be
richt in onze brievenbus in Hol
land kregen wie onze sponsor was
hebben wij een uitgebreide cor
respondentie met hem gevoerd. De
man was voorzitter van het Com-
mite van Diakenen vandde Madeira
Presbyterian Church en als zodanig
ging onze zorrespondentie de hele
kerk aan en onzw brieven werden op
het aanplakbiljet in de kerk opge-
>yigen zodat iedereen ze kon lezen.
Vrij hebben van het begin de na
druk gelegd dat we niet in de stad
Wie daarentegen meewerkt aan het
in stand houden van al het Tong-
Tong-werk zal in de toekomst zijn
land en zichzelf "tanggoeng" be
langrijke diensten bewijzen!
wilden wonen. En omdat Madeira
geen huurhuizen had indertijd heb
ben ze in allerijl iets moeten ver
zinnen. Met behulp van Jan en Al
leman werd een boebrakhuisje, nog
stammende uit de pionierstijd van
binnen wat opgekalefaterd. Wij heb
ben later dit huisje waarin we
tien maanden heel gelukkig hebben
gewoond aan andere emigranten la
ten zien, and let me tell you dat
ze er hun neus voor optrokken!
We waren hier nauwlijks een maand
toen verschillende vrouwenorganisa
ties me vroegen een lezing voor
hun te houden. Neen, lezing is een
te stuffy woord ervoor. Hier zeg
gen ze:"Will you give a talk for
our group, Fe?" Dat deed ik maar
al te graag, babbelkous die ik
van nature ben. Zo werd ik niet
alleen door de vrouwenclubs van
onze kerk gevraagd, maar ook door
verenigingen Van andere kerken.
Hierdoor kreeg ik uitgebreide con
tacten. Bovendien werden wij links
en rechts for dinner uitgenodigd.
En boebrakhuisje of niet, ik
vroeg ze terug. Vanwege het kleine
salaris dat mijn man in het begin
verdiende, vroeg ik ze op de Zon-
dag-na-kerktijd lunch. Ik serveer
de dan soto ajam (de gele soort)
en iedereen vond het fijn (en in
teressant) om bij ons te komen
eten, ondanks het ratjetoe aan
servies en bestek.
Mijn man werd al vroeg gevraagd
om een van de leiders te zijn van
de Zondagschool voor volwassenen.
Hij en de vice-president van een
grote maatschappij hier hebben
elke Zondagochtend de leiding van
deze Zondagschool die eigenlijk
