GROEI
De mensen en dingen die we dage
lijks zien groeien zo langzaam dat
we vorderingen nauwlijks noteren.
Pas als je een baby van enige tijd
terug weer ziet, merk je tot je
verbazing hoe de pritil gegroeid
is. Dat geldt ook7 voor zaken en
bedrijven. Eén ervan, The Hollin-
da Co aan Huntington Drive (Ted
Abbink en zijn vrouw Vonnie) heb
ben we langzaam zien opgroeien,
/^pe jaar gelden nog maar een
Mandjevol" artikelen in een
vrijwel lege shop. Maar nu is
de toko helemaal vol en zowat
alles uit Indonesië en Holland,
wat we zouden wensen, is er te
krijgen. En tegen absoluut con
currerende prijzen. Je vraagt je
soms af hoe ze *m dat leverenI
Ted's grootste asset is zijn be
hulpzaamheid en gastvrijheid. De
Indischman voelt zich er thuis
en weet zeker dat hij waar voor
zijn geld krijgt.
We zijn erg benieuwd hoe de To
ko er na nog eens twee jaar uit
zal zien.
KERRIE VAN SPALL
den kip (of vlees), 3 eetlepels
jngesneden gebraden uien, 6 lom
boks, twee vingerlengten koenjit,
2 theelepels ketoembar, 1 theele
pel djienten, theekopje asem
water, santen van een halve klap
per, zout naar smaak, boter, olie.
De kip wordt aan stukken gesne
den en het vlees aan lange repen
eraf genomen. Van de kluifjes
maakt men bouillon. De kruiden wor
den zonder de uien fijngestampt en
in boter gebraden. Daarna doet men
er het kippenvlees bij, br aadt
het samen bruin, voegt er het asem
water, de gebraden uien en de san
ten bij. Laat dit koken, en, mocht
dit te dik worden, leng dit dan met
de bouillon aan.
THE VISITOR I HAD ONE NIGHT
The house I live in, has a big
porch in front. One night I heard
footsteps on our porch. The door
bell rang. I ran to the door, looked
through the door-window and then I
had the biggest surprise of nry whole
life. I said: "Oh, it couldn't bet"
My mother asked who it was. I said:
"Oh, it must be a long lost relative
or something".
I opened the door and let myself
in, at least I think I did. My
mother came and said: "What are
you doing in the doorway such a
long time and where is he or she?
I said: "Right here, in fact you
are stepping on her toe.
"Are you sick, Marcelle?" asked
my mother. Then I realized some
thing: only I could see herj
From then on she was like n§r sha
dow. She helped me with ny home
work, dis the dishes with me and
slept in my bed with me.
And do you want to know something?
She looks just like me!
Marcelle Klinkert
Dit is werkelijk een uitstekend
verhaaltje, sober en onopgesmukt
verteld, een stukje "kinderlite
ratuur" van eerste orde.
Kinderen hebben altijd zo hun
