wereld. Nergens anders werden zo
grote djagoengs gekweekt en in
zulke enorme hoeveelheden. Een
nieuw soort meel veroverde de
wereldmarkt: maizena meel. Ook
als officieel erkend en gewaar
deerd gerecht kreeg de djagoeng
de volle eer. En ook in de White
House en aan diplomatieke diners
wordt djagoeng geserveerd, naast
de fijnste gerechten uit de Fran
se keuken.
Dit in tegenstelling met veel
Aziatische landen, waar de dja
goeng ver minderwaardig wordt ge
acht bij rijst. In Indonesië b.v.
wordt het eten van djagoeng bij
de rijst vaak beschouwd als een
teken van armoe. Djagoeng is daar
alleen nog maar basisspijs voor
toespijzen of lekkernijen. "Corn
on the cob" is ondenkbaar als
deel van de rijsttafel, al wordt
zij door Indische fijnproevers
natuurlijk bijzonder gewaardeerd
op de avondwandeling op de straat.
Zowel wat betreft de rijst als
de djagoeng zijn de Amerikanen
dus bijzonder progressief. En we
vragen ons af hoe Indische immi
granten dit beschouwen, die nog
steeds de aardappel beschouwen
als de voeding van beschaafde men
sen, en rijst zien als minderwaar
dig, om van djagoeng nog maar te
zwijgen 1 Zij zullen in dit nieuwe
vaderland nog een massa moeten le
ren l
TERUGBLIK EN TOEKOMSTBLIK
Waarom denk ik er opeens zo sterk
aan terug? Het is toch al lang ge
leden dat ik daar stond. Al bijna
een kwart eeuw. En dat is heel erg
lang, menselijkerwijs gesproken.
Toch lijkt het mij dat het "nog
pas gisteren" was, zo intens herleef
ik weer die ogenblikken daar door
gebracht.
Ik sta op een kleine tjot, een
bruin meisje met mollige armen en
benen, in een veel te korte jurk.
De zon schijnt behaaglijk en warm
op mijn rug. Ik kijk uit over de
traagstromende Kali Solo. Zij is
erg breed hier; ik kan de andere
oever nog net zien, maar dan wazig
alsof er sluiers over hangen. Is
het hierom dat vele dichters haar
bezingen als een bruid, wachtend,
alsmaar wachtend?
Het water is vies-bruin, maar de
zon haalt er, fel opschijnend,
flitsende edelstenen uit. Ik zie
het warme rood van robijnen nAast
het koele groen van de jade. He
melsblauwe saffieren, geel-glan-
zende staven goud en zacht-paarse
amethisten springen uit het bruin
tevoorschijn. En er tussendoor
agaten, alle kleuren van de regen
boog vertonend. Welke bruid is
schitterender getooid?
Ver achter mij hoor ik het ge
joel en geschreeuw van spelende
kinderen: mijn kameraadjes. Zij
vermaken zich op de schommels en
de wip, in de zandbak en op het
mollige gras, dat zo koel je voe
ten streelt. Want hier is een
speelpark. Niet zo'n moderne speel
tuin als er hier in Californië
zijn, maar gewoon wat speeltuig
tussen hoge bomen, ergens buiten
Solo aan de kalikant.
