handels in het chique Alameda cen
trum van de stad zie je arme school
jongens tussen rijk geklede dames
en heren zoeken naar boeken. Nergens
ook maar een ingebeelde blik.
Nu moet ik ook zeggen dat je geen
ordinair gedrag waarneemt in Mexico
dat evenals het stamland Spanje erg
veel zelfrespect (aangeboren bescha
ving) heeft. Nietsdoende teenagers
op straathoeken, die elke vrouw na
fluiten, zie je daar niet. Pronke-
uitgedoste kleine luyden zie je
KJ niet. Noch uitdagend geklede en
opgemaakte vrouwen. Men noemt dit
"modeste", een woord dat niet te
vertalen is met "fatsoenlijk", want
het gaat veel dieper. Ook in de In
do-maatschappij zie je dat, waar de
meeste vrouwen niet opzichtig ge
kleed gaan, niet sexy, niet over-
opgemaakt, niet stijf of harkerig.
Maar in onze maatschappij zien we
ook veèl uitzonderingen op deze re
gel; in Mexico NIET.
Mexico is veel armer dan Europa
of de U.S., maar die armoede wordt
NIET als een soort schande gedragen.
Het is alsof ook de armste Mexi
caan diep binnenin denkt; djjangan
takoet; mijn tijd KOMT NOG! Elke
^Mexicaanse.jongeman kan zich goed
VÏeden als het kan of moet. poenig
geklede jongelui zie je niet. Zo
met van die opzichtige haartooien
of bonte vesten. Met veel misbaar
in restaurantjes of bioscopen. Wie
het even doen kan, koopt een keurig
zwart pak met keurig overhemd en
das en heeft keurige en smetteloos
gepoetste schoenen, een even zicht
bare hagelwitte pochette in de
borstzak. Verder heeft hij mis
schien "geen rooie duit" op zak en
zal dus stroop drinken en een tama-
le van k cent op een djagoeng re-
boes eten bij een stalletje op
straat, EN DAT DEERT HEM NIET. Er
is NOOIT valse schaamte voor wei
nig bezit in Mexico, wel ALTIJD
schaamte voor ordinair gedrag.
Er wordt met dat "overdreven
schoenenpoetsen" van de Mexicanen
veel gespot, maar als je opmerke
lijk toekijkt, merk je dat dit
geen verschijnsel is van ijdelheid,
maar van SOCIALE VERANTWOORDELIJK
HEID. Want wie zijn schoenen laat
poetsen, stelt daarmee een arm
schoenpoetsettje in staat een
peso te verdienen. Ontfermt zich
dus over zijn armere broeders, en
zorgt er zo voor dat ook de arm-
sten regelmatig wat verdienen om
niet te hoeven bedelen of steun
te trekken.
Schoenpoetsers zijn dus geen zie
lige mensen en hun werk is niet
schaamtevol (want waste ook niet
Jezus de voeten van zijn discipe
len?!). Ze maken zo in de loop van
de dag toch altijd wel een peso of
twintig, waarmee ze hun maaltij
den kunnen betalen en nog wat kun
nen thuisbrengen voor Moeder. Het
zijn dus ook allemaal zelfbewuste,
flinke kereltjes, die nooit zeuren
of janken om je schoenen te mogen
poetsen.
Bedelaars zie je niet in Mexico
en zelfs de klagerige stem ontbreekt
in Mexico VOLKOMEN. Ik heb maar
eenmaal op de mercado van Guadala
jara een "bedelaar" meegemaakt, toen
ik een kleinigheid kocht en met
groot geld betaalde. Het zien van
al dat wisselgeld was blijkbaar een
toekijkende arme drommel te machtig
