Nederland. Waar tienduizenden het
vroeger of later niet meer uit
hielden en emigreerden over de he
le wereld. Weer tienduizenden an
deren bleven in Indonesië en nu
leven velen met het idee dat al die
blijvers paria's geworden zijn en
als spijtoptant weg willen. Op de
eerste plaats wordt het lot van
duizenden Indo's in Indonesië door
millioenen gedeeld, voor wie geen
deurtje open is en die dus hun va
derlandse trouw zwaar beproefd zien.
(^pchte toestanden in Indonesië en
ffTders in Azië zijn dus niet spe
ciaal gericht op Mestizo's. Dat mag
ook wel blijken uit het feit dat
duizenden Indo's dienen in uitste
kende posities bij de Ministeries,
een belangrijke positie hebben
in het Zaken- en Bank-wezen, of
ficier en hoofdofficier zijn bij
Land- en Luchtmacht en Vloot, ver
bonden zijn aan buitenlandse ambas
sades en zelfs dienen in het Kabi
net van President Soekarno. Oordeel
niet lichtvaardig door te zeggen
dat al deze mensen "dus" boesoek
zijn. Wat de Indo daar en hier en
overal mankeert is solidariteit,
waardoor Grote en Kleine Boengs
niet samen een bolwerk in tijd
r^n nood kunnen bouwen.
x
Men is te gauw geneigd om op de
beperkte kennis en beoordeling van
vandaag te voorspellen hoe het al
tijd zal en moet zijn. En wie daar
aan niet meedoet, wordt altijd be
schouwd als een "dromer".
Tong-Tong heeft voorheen altijd
voorspeld (en Tjalie is daarvoor
genadeloos gemuilpeerddat Nw.
Guinea niet houdbaar zou zijn, dat
de betrekkingen tussen Nederland
en Indonesië hersteld zouden wor
den, dat Amerika niet zo slecht was
als men in Holland pleegt t& den
ken en dat emigratie daarheen een
rechtvaardige zaak was.
Tong-Tong is door de feiten in het
gelijk gesteld. Tong-Tong heeft ver
der een heel andere opvatting (ge
baseerd op historische studie en fei
tenonderzoek) van het lijden-van ge
meenschappen dan de doorsnee Indo.
Al vinden wij wat wij in Indonesië
ervaren hebben meer dan welletjes,
daarom is het nog niet zo. Al lijkt
het of het in Europa en Amerika al
tijd goed zal gaan en in Azië altijd
slecht, daarom i_s het nog niet zo.
Veel Indo's hebben een "zorgeloos
heids complex". Men wil het ergens
goed hebben en "geen zorgen voor de
tijd". Als het plotseling misloopt,
loopt men maar weg en heeft het weer
goed (en geen zorgen voor de tijd),
maar dat spelletje kan niet einde
loos doorgaan. Leven als burger in
een staat eist actief burgerschap,
studie van tijdsproblemen, kennis
van politiek, gemeenschapsvorming,
kortom ZORG. In ons nieuwe Amerika
hebben we het beter dan we ooit ge
had hebben; we kunnen onze luae niet
op en we piekeren er nooit over of
die luxe wel eeuwig houdbaar is.
Waarom heeft President Johnson vatek
zo'n zorgelijk gezicht? En Rusk?
En Stevenson? Omdat alles zo goed
gaat? 1965 zal deze maatschappij
een paar lelijke muilperen brengen,
dat verzeker ik U, en het is tra
gisch dat de Indo-groep er straks
onvoorbereid tegenover zal staan.
Wat Indonesië betreft ben ik geen
5