CJ. I.-RUBRIEK
Mindere welvaart en toch
Hogere Kosten
0ver veel en lekker eten.
0ver ken, die worden vergeten.
0n over nog wat.
6
CT OT voor kort werd hier te lande van zekere
zijde te pas en te onpas de loftrompet
gestoken over het dirigistisch beleid, dat toch
maar welvaart zou hebben gebracht, en was
het gekrakeel over de verdeling van de welvaart
taart niet van de lucht. Iedere groep verlangde
een deel van de taart te hebben en heeft ook een
deel daarvan gekregen, behalvede vergeten
groepen". De tot deze groepen behorenden moeten
maar op hun duimpje zuigen en proberen daaruit
de smaak van de welvaart te proeven.
In de jaren van voorspoed welke in feite in
hoofdzaak het gevolg zijn geweest van de alge
mene wereld hoogconjunctuur en van het beleid
der ondernemers werden echter de belastingen
en de tarieven der nutsbedrijven niet verlaagd ten
voordele van de consument, en mede ter bevorde
ring van bezitspreiding en kapitaal-investering in
de industrie, van welker uitbreiding wij het toch
bepaald moeten hebben, wil Nederland over een
jaar of tien niet tot de zg. „achtergebleven ge
bieden gaan behoren.
Niets daarvan! Het geld kon immers niet op,
en prijsstijgingen kunnen toch door loonronden en
subsidies worden opgevangen, zo werd er in de
kringen, welke een geleide economie voorstaan,
geredeneerd. Daarbij werd echter over het hoofd
gezien, dat de welvaart zich niet laat dwingen.
Elke loonronde zonder evenredige verhoging
van produkric aan goederen doet toch de waarde
van het geld dalen, in.a.w. de prijzen stijgen, en
elke subsidie heeft prijsvervalsing tengevolge.
De praktijk van het leven heeft dan ook uitge
wezen, dal men juist in de gepasseerde jaren van
voorspoed meer guldens is gaan neertellen dan
voorheen voor hetzelfde voorwerp, dat men zich
aanschafte.
De welvaart-taart is bovendien kennelijk niet
zo groot geweest, als men in dirigistische kringen
heeft gemeend, althans bleek deze taart reeds op
gedeeld te zijn, voordat men de smaak daarvan
goed geproefd heeft.
Thans is het alles „investerings- en bestedings
beperking" (lees: bezuiniging op allerlei gebied)
wat de klok slaat. Maar bij voorkeur geen bezui
nigingen ten nadele van eigen partijgenoten. Het
leer moet maar uit andermans riem gesneden wor
den. De weg van de minste weerstand is nog steeds
de gemakkelijkste en de minst gevaarlijke.
Thans luidt het parool, dat er geen geld mag
worden besteed voor industriële uitbreiding en
worden de belastingen voor de ondernemer ver
hoogd, teneinde deze te belemmeren zijn bedrijf
te vergroten. Hierbij wordt echter uit het oog ver
loren, dat dergelijke maatregelen een bedreiging
voor de werkgelegenheid kunnen opleveren. Maar
„never mind", want de ongeschoolde arbeider (de
greoiste groep der „kiezers") is toch zo hecht ge
organiseerd in hun vakbonden en deze vakbonden
zijn zo machtig met hun „stakingswapen", dat de
ondernemer het niet zal durven te wagen te be
zuinigen op de lagere werknemers.
Maar wie hiervan wèl het kindje van de reke
ning kunnen worden, dat zijn de ongeorganiseer
den, waaronder het grootste deel der gerepatrieer-
den.
Nog heeft de economische omslag zich niet ten
volle in ons dagelijks leven doen gevoelen, doch
de eerste symptomen openbaren zich reeds! Thans
immers geen loonronden meer, doch verho
ging der tarieven van meerdere nutsbedrijven, zo
als de post-, electra-, gas-, trein- en tram tarieven
en het einde is nog niet in zicht. En dit hoewel
dc betrokken diensten geen (althans geen noemens
waardige) verliezen lijden en ook niet zijn inge
steld om winsten te slepen".
Thans geen of zo min mogelijke subsidie met als
gevolgprijsstijgingen van de meest noodzake
lijke levensbehoeften. Het redmiddel „prijsstop" en
„prijsbeheersing" blijkt onbruikbaar.
Al deze elkander doorkruisende maatregelen
hebben de kosten voor het levensonderhoud reeds
niet onbelangrijk doen stijgen.
De georganiseerde arbeider wordt hierdoor
echter niet noemenswaard getroffen, omdat deze
consument zijn „monetaire slag" reeds heeft „bin
nengehaald" met de gepasseerde loonronden. Dit
wordt zelfs van dirigistische zijde toegegeven.
Het zijn echter wederom dc „vergeten groepen",
die de rekening gepresenteerd krijgen, en in hoofd
zaak dc ouderen uit de gerepatrieerden, die ten
gevolge van hun leeftijd of lichaamsgebreken uit
de Jappen- of bersiaptijd niet in het arbeidsproces
zijn opgenomen. Moeten wij deze slachtoffers dit
alles maar lijdelijk doen ondergaan?
Zijn wij dan óók reeds gevangen door het
„egoïst-complex", dat wij apatisch staan tegenover
de armoede van anderen? Bedenk, dat hij, die
staat, heeft toe te zien, dat hij niet valt. Laten de
jongeren niet slechts aan genoegens denken, doch
het voor de ouderen, waaronder vermoedelijk ook
eigen oudere familieleden, opnemen.
Het enige middel om de bedreiging van een
wellicht ook voor de jongeren der gerepatrieerden
menswaardig levensbestaan voor de ouderen en
in de toekomst wellicht ook voor dc jongeren der
gerepatrieerden af te wenden, ligt in een HECHTE
ORGANISATIE VAN DEZE BEVOLKINGS
GROEP. Bedenkt, dat gij gerepatrieerden, dat gij
noch Zeeuw, noch Limburger, noch Groninger zijt,
doch Indisch Nederlander, en dat gij maatschappe
lijk tot een afzonderlijke groep wordt gerekend, of
gij dit goedvindt of niet.
Laten de maatschappelijke verhoudingen en om
standigheden een waarschuwing voor U zijn en U
doen beseffen, dat het alleszins waard is niet
slechts de oproep van het C.N.I. aan te horen,
doch deze ook in de praktijk van Uw leven te
brengen:
Nederlanders uit de Tropen verenigt U NU,
Voordat het te laat is voor de Uwen en U!
Verdeeld zullen wij zwak blijven staan:
Verenigd echter, sterk voorwaarts gaan!
Q N ons goede landje is er praktisch geen levens-
uiting meer, welke aan de vrije keuze van de
staatsburger wordt overgelaten. De bureaucratie
bemoeit zich praktisch met alles in ons leven, niet
slechts met de economische en maatschappelijke
zijde daarvan, maar zelfs met onze dagelijkse kost.
Heeft niet onlangs een bewindsman de stelling
verkondigd, dat het Nederlandse volk te veel en
te lekker eet?
Zelfs indien deze stelling op de werkelijkheid be
rust, vragen wij ons af, waar men het recht van
daan haalt om zich met strikt persoonlijke aange
legenheden te bemoeien. Inderdaad heeft een diri
gistisch dictator onder de leuze de economie te
redden het Duitse volk voorgehouden, dat het
kanonnen had te prefereren boven boter. Zijn wij
in Nederland dan óók reeds op weg naar een to
tale staatsbemoeienis? Moeten wij maar koolra
pen en knollen eten om de economie van ons land
te redden? Waar blijft onze persoonlijke vrijhe:d?
Wie oren heeft om te horen, dat hij hore!
Overigens gaat voormelde stelling in elk geval
niet op voor de Indische gerepatrieerden, die het
ongeluk hebben te zijn ondergebracht in een der
meerdere contractpensions, waarvan de pension
houder de gerepatrieerde als winst-object" be
schouwt. voor wie alles'* goed genoeg is en aan
wie hoewel een behoorlijke pensionvergoeding
wordt betaald slechts karige voeding wordt
verstrekt. Individuele klachten hierover blijken
geen effect te sorteren. Slechts een eendrachtig en
gezamenlijk optreden zal deze uitwas kunnen uit
snijden
Voormelde stelling gaat evenmin op voor de
minimaal gepensioneerden, waaronder vele oudere
Indische gerepatrieerden. die van blijdschap, zou
den opspringen, indien hun het door de Hongaren
geweigerde voedsel zou zijn voorgezet en die dol
blij zouden zijn met de voor vernietiging bestemde
groenten en fruit.
VER Hongaren gesproken! Lazen wij niet on-
langs in de dagbladen, dat er enige honder
den hunner in de randstad Holland zijn gehuis
vest in eigen woningen? En dit, terwijl aan In
dische gerepatrieerden. die om een plaatsing in het
westen des lands vragen, omdat het verkrijgen
van een passende werkkring aldaar voor hen het
enige mogelijke is, steeds maar weer wordt mede
gedeeld, dat zulks onmogelijk is wegens gebrek
aan woonruimte.
Over Hongaren gesproken! Worden niet hun
reis- en verblijfkosten uit de ingezamelde mil
joenen bestreden zonder dat zij hiervan één cent
hebben terug te betalen. En dit, terwijl de uit In
donesië gerepatrieerde, die het geluk heeft een
werkkring te vinden en eigen inkomsten te ge
nieten onmiddellijk de rekening gepresenteerd
krijgt voor een eventueel aanvullend kledmg-
pakket en voor door het Rijk voorgeschoten over-
lochtskosten.
Inderdaad zijn de Hongaren noodgedwongen uit
hun geboorteland getrokken en kunnen wij met
hun leed medeleven. Maar is een Indisch gere
patrieerde niet eveneens een uit zijn geboorteland
verdrongene?
Waarom voor vreemden meer, dan voor eigen
trouwe staatsburgers?
Omdat die trouwe staatsburger slechts trouw,
doch niet georganiseerd is en dus politiek gespro
ken geen vinger in dc pap heeft. Daarom gerepa
trieerden: VERENIGT II IN HET C.N.I.!
Het CENTRUM NEDERLANDERS
UIT INDONESIë streeft ernaar te komen
tot een zg. CENTRUM PARTIJ met als
doelstellingen onder meer:
1. het hooghouden van dc Nederlandse
Driekleur en het Huis van Oranje;
2. het afremmen van het dirigisme zonder
aan de andere kant te vervallen in het
bevorderen van een ongebreidelde con
currentie;
3. het vormen van een binding tussen dc
thans zo gescheiden confessionele par
tijen;
4. het behartigen der belangen harer leden
en het verstrekken van voorlichting aan
gerepatrieerden;
5. het bevorderen van dc openlegging van
en transmigratie naar Nieuw-Guinea.
Dc „statuten" van het C.N.I. en een
„toelichling" zijn gepubliceerd in dc nos. 9
en 10 van het orgaan „Onze Brug" en
voor zover dc voorraad strekt voor dc
nieuwe leden op aanvraag verkrijgbaar bij
dc administratie van „Onze Brug", Nassau
Dillenhurgstraat 3, Den Haag.
Aanmelding tot lid van het C.N.I. kan
geschieden bij dc heer P. G. Dcssauvagie,
Copernicusstraat 116, Den Haag.
