SONGGORITI
Badhotel Songgoriti-Malang 0ava), 320Ö voel
WIJ helpen U GRATIS Inlichtingen te ver
zamelen voor Uw familiestamboom. Wilt
U s.v.p. Uw medewerking hieraan verlenen
door zelf op te geven wat U van de be
treffende familie weet. U kunt daarvoor
een model aanvragen. Voegt U altijd een
gefrankeerde, zelf geadresseerde envelop
pe bij I
INDISCH FAMILIE ARCHIEF
Vreelandsestraat 14, Den Haag, tel.
070 - 45 44 06.
BOUWFONDS "EBEN HAËZER"
(2e verantwoording van in dank ont
vangen bijdragen voor het bouwfonds
van 't blinden bejaardentehuis "Eben
Haëzer" te Bandung in de periode 8
november - 31 december 1977. Ont
vangen van lezers van Tong Tong
(Moesson), de Indische Pensioen-
bond en Pramuka Bulletin.
N.N. 10.Mr. G. W. v.d. Bend 25.
R. A. Bieri 25.Mevrouw H.Da
ves 25:J. Hamstra 15.H. R. E.
Hartkamp 50,Mevr. D. E. J. Meyer
25,B. Rondhuis 100,P. G. Su
therland 50,F. J. v.d. Veer 10,
Tezamen met de reeds verantwoorde
ontvangsten van 28 okt. - 8 nov. maakt
dit een bedrag uit van 400,
welk bedrag op 2 januari '78 naar Ban
dung is overgemaakt.
Songgariti toen en zoals het er nu uitziet.
Ofschoon we in het bezit waren van een auto - bij mijn prilste herinnering een
zwarte Chandler - maakten we niet veel uitstapjes. Maar op gezette tijden zei
mijn vader: Zondag gaan we naar Songgoriti", en dat betekende voor hem
een heetwaterbad, voor mijn moeder manden vol djeroek keprok en manis en
voor ons allemaal: pannekoeken eten. Spekpannekoeken met suiker en kaneel,
een delicatesse waar Hotel Songgoriti bekend om was.
Dat heetwater-bad moest zo goed zijn
tegen rheuma, vermoeidheid, stijve
spieren. Niet gewoon warm water uit
de keuken, maar uit een bron. Als
kind van een jaar of vijf geloofde ik
het wel. Mijn vader had me eens een
keer meegenomen het bad in. Daar
waren kamertjes met een dubbele muur
waar je tussendoor liep, dus geen
deur. In het kamertje was een trap
van een paar treden en onderaan een
soort bad. Met een kraan kon je de
watertoevoer zelf regelen en door de
treden af te dalen kon je dus zo diep
als je zelf wou, de hitte in.
Het water rook sterk naar ijzer en het
was zö heet. Na een minuut zagen we
allebei zo rood als djamboe aer. We
gingen op een trede zitten, telkens een
stapje lager tot het water tot mijn
middel kwam. Voor mijn vader kwam
het natuurlijk pas tot z[|n knieën, maar
ik had er al schoon genoeg van. Ik
zie hem daar nog, zoals hij daar zat,
met een beker die hij meegenomen
had, het water over zich heen schep
pend, om zijn lichaam te wennen, tot
hij helemaal in het bassin tot zijn hals
in het warme water zat. De uitrusting
die hij voor deze operatie had aange
trokken was van een bizarre on-vader-
lijkheid. Hij moet die heetwaterkuur
wel erg belangrijk gevonden hebben,
dat hij dat kostuum er voor over had.
Het bestond uit een tricot kuitbroek
en een dito boezeroen met halve mou
wen, uitgevoerd in forse zebrastreep
in blauw-zwart. Ik schrok me iedere
keer lam als ik mijn vader erin zag,
maar het sterkte ook mijn overtuiging
dat deze opoffering de moeite waard
moest zijn. Zo'n badpak trok niemand
voor zijn plezier of ijdelheid aan!
Mijn vader hield de onderdompeling
zeker wel een kwartier of langer vol,
daarna kleedde hij zich warm aan en
ging nog een half uur in de zon zit
ten om op normale temperatuur te
komen. Intussen zat mijn moeder in
het restaurant van hotel Songgoriti
met een kopje koffie en hadden mijn
broer en ik een portie aardbeien met
suiker en slagroom. Pas als mijn vader
terugkeerde van zijn gezondheidsoe
fening werden er pannekoeken besteld.
Daarna liepen we wat rond en kocht
mijn moeder haar djeroek en groenten
van de verkopers in de buurt.
De lucht van Songgoriti heb ik nooit
vergeten, die typische in-de-bergen
geur van bittere Marygold, chrysanten
en djeroek. Een lucht die via je neus
gaten en longen je hart binnendrong.
En daar bleef voor altijd.
Die lucht was er weer toen ik Songgo
riti in 1972 terugzag. Keurige dessa's
mooie villa's, goed onderhouden we
gen, djeroek-, bloemen- en groenten-
aanplanten. Het oude zwembad heeft
plaatsgemaakt voor een super-de-luxe
bad, er is een wijdse terras-restaura
tie, er zijn visvijvers en bloemterrassen
en de mandoer liet me vol trots de
kleedkamers zien, verschillende kleu
ren tegels in beeldige pasteltinten.
Het warmwaterbad is weg,nog niet her
bouwd. Ja, de bronnen zijn er nog. En
de bergen en de lucht, daar hoeft nie
mand iets aan te doen. Die zijn en blij
ven het echte Songgoriti.
L.D.
14
