Vissen langs de deur
Dat men in Indonesië (en in vele landen waar de welvaart nog niet heeft toegeslagen) geleerd heeft van elke nood een deugd te maken,
is bekend. Maar dat de deugd hier zomaar langs de deur komt zwemmen, zoals hier op deze bandjir-foto. Ergens in de buitenwijken van
Jakarta, in de buurt van Pulo Mas (richting Bekasi) schoot Rogier dit goedgemutste (figuurlijk en letterlijk, let u eens op de verschillende
hoofddeksels) gezelschap. Van de bandjir en de hoge waterstand gebruikmakend, langszwemmende vissen met netten te verschalken.
Voor de een watersnood, de ander zijn brood. Wat wordt er gevangen? Ikan lilih, weloet, wader, kotès? Als u nu naar Indonesië gaat
kunt u het zelf vragen. Of doen.
Foto links: Aanhoudende regens maken bin
nenshuis alles vochtig. Beschimmelde boe
ken, platen, kromgetrokken houtwerk, voch
tig linnengoed, kussens, bultzakken. Dan
schijnt de zon weer, het ziet er uit of het
nooit geregend heeft en overal doet de ma
gische betekenis van "djemoer" zich gelden.
Naar buiten alles wat droog moet worden.
Waslijnen, paggers, bermen, elk belegbaar
plekje, bereikbaar voor de zonnestralen,
wordt belegd en behangen. En alles blijft
liggen tot alles door en door droog is.
Als je in de middag op de bultzak plofte,
dan sprong je soms weer gillend overeind
omdat je op een gloeiende plaat was be
land! Linnengoed kon je amper op je arm
naar binnen dragen, zo warm was het ge
worden.
Maar hoe heerlijk sliep je 's avonds op zo'n
doorbakken droge bultzak, hoe zacht waren
de bantals en de goelings. De zon zat er
nog in, die kon je ruiken. Want in Indonesië
heeft alles een geur, de regen en de zon.
L.D.
