<vy"° W Rini Carpentier Alting
(II) Casa Koetjing
Heerlijk je lange brief te mogen ontvangen; en alles over de hele familie en de
plantjes te lezen. Erg fijn. Ja, sorry dat ik al zo lang niet schreef, maar het kwam er
gewoon niet meer van. Zo ongeveer iedereen hadden we gevraagd eens te komen
logeren. Wie kon echter vermoeden dat het storm zou lopen? Het was allemaal erg
leuk en zeer gezellig, maar je komt nooit meer tot je gewone bezigheden en we
kwamen tijd te kort de achterstand in te halen. Bovendien hebben we hier ge
weldig geboft met het opdoen van nieuwe kennissen, ons sociaal life laat niets
te wensen over, maar ook dat kost veel tijd.
Dit is een groot huis, lang liever ge
zegd en de tuin vergt veel noeste ar
beid. We hebben bergen werk verzet,
bergen stenen, keien, rotsen, scherven
en puin. Het was werkelijk een puin
hoop, letterlijk. Zoals je weet ligt het
huis op een heuvel, de tuin gaat vrij
steil omlaag en na het verbouwen lag
er van alles. Het is nooit een echte tuin
geweest, gewoon een boerenerf met
amandelbomen. Bovendien verdenken
we de oude bewoners ervan dat ze
nooit afgewassen hebben, maar als het
eetservies al te vies werd, smeten ze
het zo maar de tuin in. Toen het huis
eenmaal klaar en bewoonbaar was, in
gericht en gedaan, besloten we ons op
het scheppen van een tuin te storten.
En geschept hebben we, en nog hoor!
In het zweet ons aanschijns, met bla
ren in de handen, met pikhouweel en
patjol en nog een paar handige gereed
schappen die hier in zwang zijn, begon
nen we vastberaden en zeer heldhaftig,
zonder goed te weten wat ons te wach
ten stond. Net gek, ja, inderdaad. In
plaats van gojang kakki, zwoegden we
ons liters zweet in de ogen, alsof er
een Jap achter me stond. Jan de Mep
per zou trots op me geweest zijn! We
gingen egaliseren voor zo ver dat mo
gelijk was, van de stenen bouwden we
muren en muurtjes om de terrassen te
behoeden voor afspoelen bij zware re
genval in de winters. Nu is Mallorca
beroemd om de prachtige, soms oer
oude muren, die nog uit de Moorse tijd
stammen, en alle Mallorquinen zijn ware
meesters in het voegen van die muren.
Wij zijn slechts zielige amateurs, maar
we vonden toch dat we het vrij aardig
deden, tot we ons de tijd niet meer
gunden om er echt iets van te maken
en de ene kei maar op de andere steen
smeten, toen we aan de laatste muur
(voorlopig) begonnen, ook alleen nood
gedwongen omdat we op die plek een
bloementuin hadden geprojecteerd.
Helaas waren we het er niet over eens
waar de grens van ons terrein ligt, dus
de goede Hendrik, bescheiden als al
tijd, legde de stenen van zijn deel van
de muur steeds meer naar binnen, en
ik steeds meer naar buiten. Dit had wel
een nadelige invloed op de rechtlijnig
heid van onze plannen Toen op een
goede dag onze brave Miguel, de met
selaar, eens kwam kijken hoe het met
ons ging en we hem vol trots onze muur
toonden, sloeg hij zijn handen voor zijn
ogen en riep: ,,Un Desastre!"
Soms dachten we inderdaad dat we
gek waren, ons te gaan staan uitsloven
op de oude dag, als iedereen met pen
sioen en in een bejaardenhuis gaat, en
tijdens de rustpauzes het geval over
ziend begrepen we wel dat we de
meeste bomen en palmen wel nooit
echt groot zouden zien worden. Soms
dacht ik ook dat mijn laatste uurtje was
aangebroken en dan kreeg ik het land,
omdat er nog zo veel te doen was...
Maar nu, maanden later, blijkt dat we
ons allebei veel fitter voelen, Hendrik
helemaal, na al die duffe jaren van zit
tend kantoorwerk, en alleen in de
weekends wat beweging. Zijn conditie
is zo veel verbeterd, zijn figuur even
eens!! en werk waar we in het begin
doodmoe van werden, doet ons nu
niets meer.
In plaats van met gras, zijn de terras
sen en hellingen beplant met stukjes
vetplanten, die zich snel uitbreiden als
bodembedekkers en eigenlijk altijd wel
bloeien met bloemetjes in diverse kleu
ren. Ze zijn er in verschillende soorten,
altijd mooi groen en ze vergen weinig
water en onderhoud. Grote delen van
de tuin zijn er nu al mee bedekt. Veel
planten hebben we gekregen, zoals die
vetplantjes, en verder Irissen, allemaal
kinderen van een plant die iemand uit
Rhodesië meebracht, en nog een aard-
orchidee daar vandaan, die het hier
heel goed doet. Verder akelig nostal
gisch, (echte heimweelijers tuin, ha!)
mooie Kembang Sepatoes, gele en ro
de soorten; Oleanders in alle kleuren,
die we hier en daar groepsgewijs heb
ben opgesteld; een echte Jacaranda,
het wachten is alleen op de prachtige
lila-blauwe bloemen; nog een beeldig
boompje dat erg aan een treurwilg doet
denken, de Engelsen noemen het een
valse Peperooom, in het Mallorquins
heet het een Prêbêbö. Ze groeien vrij
snel en hebben zware trossen donker
rode bessen, die inderdaad een sterk
peperaroma hebben. Ik heb er al heel
wat van gesnoept, tot iemand beweer
de dat ze giftig zijn, echter niets van
gemerkt. Dan hebben we nog twee Fi
cussen, niet van die enorme Karetbo
men als in Indië, maar toch flinke,
mooie dingen die gewoon in de tuin
staan, winter en zomer en je ziet er wel
eens heel oude, stoere exemplaren van
staan. In de tuin staat ook een groepje
Lantana's, die bloeien hier langdurig en
weelderig, en dan die geur, weet je
nog? Soms zie je hele Poinsettiabo-
men, we hebben pas een kleintje ge
kocht. Er zijn rozen geplant, die in april
al prachtig in bloei kunnen staan. Alles
is hier zo heel anders dan in Holland,
we moeten nog een boel leren. Kortge
leden hebben we Sweet Peas gezaaid,
die zijn nu al vrij groot en zullen in
april ook bloeien. De Goudsbloemen
en de Oostindische kers zijn nu aan 't
opengaan, erg leuk en de Bougainvilles
bloeien eigenlijk het hele jaar door.
Wat in de zomer wel erg mooi is, en
eigenlijk zeer hardnekkig onkruid dat
je naar de keel grijpt als je niet oppast,
dat is de Morning Glory met zijn vracht
aan blauwe klokken. Hier groeit hij
schitterend langs de boom van de put,
over het terras, daar waar de druiven
nog niet groot genoeg zijn om Voldoen
de schaduw te verschaffen. Niet te ver
geten de roze Bignonia, ook een klim
plant met fijn gebladerte en weelderige
trossen grote, roze bloemen. Ze lijken
erg op de lichtblauwe bloemen van wat
we vroeger de Konijntjesbloem plach
ten te noemen, eigenlijk de Thunbergia
grandiflora; het zou best leuk zijn die
hier eens te proberen maar hoe kom je
er aan? Dan staat er nog een jonge
Mimosa die al begint te kleuren.
Dat stuk van het terrein dat tuin moet
worden, schiet dus al aardig op en we
zijn wel een tikje trots op het resultaat
in die paar maanden. Toch moeten we
oppassen dat we het stuk dat we ont
ginnen, niet te groot maken, anders
kunnen we het niet meer aan. Een deel
van het terrein zal wel oetan moeten
blijven, maar een geciviliseerde, hopen
we.
Het gaat ons dus heel goed, afgezien'
van een smak die ik laatst maakte,
daardoor is een knie wat roestig in de
scharnieren geworden, en die knarst
nog behoorlijk. Erger is dat ik in een
overmoedige bui een split heb ge
maakt, je weet wel, één been vooruit
laten glijden, andere achterwaarts en
dan maar doorzakken tot op de grond.
Dat had ik op mijn leeftijd uiteraard
niet moeten doen. Het ging prachtig,
alleen kon ik de volgende dag niet
meer lopen. Nu ga ik vrij pientjang door
het leven en het zich al wiedend op de
steile hellingen van de lusthof voort
bewegen geschiedt dan ook zeer be
hoedzaam. Laatst was er iemand die
dacht dat ik mijn anatomie had aange-
(lees verder volgende pagina)
14
