\p*t 7
C.MERJKXE
POIRRIÉ
VOOR INDISCHE
I GOUDEN SIERADEN
JUWELIER,
SPUI 167a - DEN HAAG I
TELEFOON 070-60 48 85
ik uit Leipzig terug was - ik had
aan mijn reisje naar Europa namelijk
nog wat zakelijke belangen vastge
knoopt. Goed, toen ik dus uit Leipzig
terugkwam, met de commissie in m'n
zak waar het mij om te doen was, vond
ik m'n kleine Emilie in tranen.
Papa wilde van de hele transactie niets
weten! Zijn dochter zo maar mit einem
wildfremden Mann mee naar Indië?
Waar hij er misschien wel een dozijn
bruine liefjes op nahield? En dan zeker
in een hutje in het oerwoud? Niet dan
over mijn lijk.
Ik hoorde 't allemaal rustig aan. "Droog
je traantjes nu maar, mein Taubchen",
zei ik, "ik zal wel eens met die Papa
van jou gaan praten. Jetzt wird aber
sofort geheiratetNou, toen kon
ze wel weer lachen! In de trein van
Leipzig had ik onder het becijferen
van mijn winstmogelijkheden zo eens
voor me uitgekeken naar die gute alte
Heimat-Landschaft, die achter het
coupé-raampje voorbijgleed, en toen
had ik haar ineens voor ogen gezien:
een gezonde, goedgebouwde, fatsoen
lijke Duitse vrouw, en ik wist: zij wordt
het.
Ik dus samen met haar naar de oude
heer, een gepensioneerd Oberlehrer
met nog een ijzeren kruis uit de Frans-
Duitse oorlog.Nette burgermensen.
"Papa, hier ist Herr Finckelmayer, die
wil u graag iets meer vertellen
alles aan u uitleggenHet arme
kind bibberde van top tot teen. Kent
u Duitsland? Kent u dat: DER VATER?
Nou, die heeft het in huis voor het zeg
gen.
Ik groet eerst hoffelijk Mama, dan Pa
pa. Zodra hij me ziet, begint hij al an
ders over me te denken. Ik krijg een
stoel aangeboden, "Nehmen Sie Platz,
Herr Finckelmayer", en een luxe-si
gaar, niet zulke goede als ik zelf rook
en zoals u er nu net een opsteekt
hier, een vlammetje. Emilie zet koffie;
al trilden haar handen, aan de manier
waarop ze zoiets deed kon ik toch al
wel zien dat ze een goede huisvrouw
was; dat wist ik trouwens immers al
van m'n zuster.
"Zo, Herr Finckelmayer, vertelt u dan
nu maar eens." Heel vriendelijk, hoor.
Nou, ik zeg: "Ja, hier is hij dan, der
wildfremde Mann aus Indien". Daar
moeten ze al om lachen. Heel toevallig
had ik net een foto van Sans Souci bij
me, dezelfde die daar op het buffet
staat; ik laat hem die zien en zeg:
"Bitte, und hier ist die Bambuhütte im
Urwald." Nou, daar had hij niet van
terug. "Ach, Mütterchen, komm doch
mal und schau dir das an". Naar die
bruine Javaanse liefjes van mij infor
meerde hij daarna niet meer. Ik had er
een dozijn op na kunnen houden. "En
morgen gaan we samen met uw goed
vinden naar het Standesamt", zeg ik.
Algemene ontroering. Grote omhelzing
tussen moeder en dochter. Papa kreeg
het te kwaad; ineens bedacht hij hoe
ver Indië toch wel weg was en dat hij
zijn enige dochter in dit leven mis
schien nooit meer zou terugzien. "Het
gaat om het geluk van ons kind, Wal-
ther", zei zijn vrouw. "Aber natürlich,
aber natürlich, dat is het enige wat
telt", ledereen nu in tranen, ik vocht
er ook tegen. Ik sloeg mijn arm om
Emilie en wij ontvingen de vaderlijke
zegen. Ik liet er daarna geen gras meer
over groeien, bestelde meteen een 1ste
klas dekhut voor Herrn und Frau Fin-
ckelmayer-Müller. "Kom ons maar eens
opzoeken, dan zal ik jullie Java laten
zien", zei ik bij het afscheid nog. Daar
is het overigens niet meer van geko
men: de moord in Serajewo en de
wereldoorlog kwamen tussenbeide en
in 1918 leefden beide oudjes niet
meer. Ik bofte dat ik toen al Nederlan
der was - anders had ik me nog voor
het front moeten melden!
"Hier was mijn Emilie een onmiddellijk
succes, zoals ik verwacht had. Voor
het eerst kon ik gasten ontvangen zo
als ik me dat altijd gewenst had. Ze
schikte zich op een natuurlijke manier
in het sociale patroon, stond in de
Soos in een liefdadigheids-bazar mijn
artikelen te verkopen. Zij qeldt nu als
de bestgeklede vrouw in de stad; haar
japonnen komen regelrecht uit Parijs.
We doen mee aan het uitgaansleven
van Solo; bij de jaarlijkse races heb ik
een eigen paard lopen, dat al verschei
dene prijzen heeft gewonnen, al zult u
begrijpen dat het mij niet om het geld
begonnen is
Echt furore maakte mijn vrouw in de
kraton. U kunt zich voorstellen hoe
opgewonden ze was toen ik haar voor
het eerst meenam naar een receptie
bij de Soesoehoenan. "Ein javanischer
Fürstenpalast! Dat moet ik Papa schrij
ven!" Zijn Emiliechen in een Javaans
keizerlijk paleis!
De Ratoe complimenteerde haar met de
hoed die ze droeg, maar die was dan
ook van Poiret. En toen ze hoorde dat
Emilie piano speelde, moest ze in de
kraton een concert komen geven!
Daar schrok ze wel erg van. "Aber
mein Gott, ich bin doch keine Konzert-
pianistin!" Ik stelde haar gauw gerust:
"Daar hebben ze toch geen verstand
van. Nur keine Angst, mein Kind". De
piano in de kraton was natuurlijk iets
verschrikkelijks. Nooit bespeeld en
ONTWIKKELINGSHULP
"Hij is eventueel ook als landbouwtrekker
te gebruiken".
gHllllllllilllllUIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIUIIIIIIHIIIIIimillllllllllHIlUHIinillIjn
Gespecialiseerd in het groeibril-
jant systeem. Eigen atelier voor j
het vervaardigen van briljanten
sieraden. i
22 krt. en 24 krt. gouden scha-
keiarmbanden, slangarmbanden,
colliers, trouwringen, hangers,
haarspelden, oorknopjes en vele
andere sieraden.
In de maanden juli en augustus
j 's maandags de gehele dag ge-
sloten.
MIIIIIIIIIIIIII
dan al dat vocht in de lucht tijdens
zo'n westmoesson! Maar Emilie deed
wat ze kon en ze vonden het prachtig.
Toen moesten een paar prinsessen
pianoles hebben! Emiliechen, die les
gaf aan javanische Prinzessinnen!
Lang heeft die muzikale bevlieging in
de kraton overigens niet geduurd. Maar
het contact was gelegd en van toen
af werden we geregeld gevraagd als er
iets aan de hand was, vorige maand
nog weer toen een van de kleine prin
sen besneden werd. M'n vrouw vond
alles even interessant: de gamelan, de
dansen."
Hij raakte niet over zijn Emilie uitge
praat, Herr Finckelmayer. We werden
aan tafel geroepen, waar ons een
smakelijke Duitse maaltijd wachtte met
een goed glas Niersteiner. Een aardi
ge, bescheiden gastvrouw, die haar
praatgrage echtgenoot aan het woord
liet. Na tafel ging ze op zijn aandringen
nog aan haar uit Duitsland geïmpor
teerde Bechsteinvleugel zitten om ons
een polonaise van Chopin - zijn lieve
lingscomponist - voor te spelen en met
een prettige stem Schuberts "Stand-
chen" ten beste te geven. Herr Finckel
mayer sloot de ogen om de muziek
dieper in zich te laten doordringen.
Een gelukkig man, dat was mijn indruk
toen ik weer in de grote Amerikaan
stapte die mij naar mijn hotel zou
terugbrengen. Een gelukkig man, ge
slaagd in zijn zaken, geslaagd in zijn
huwelijk.
(slot volgt)
De naam is gefingeerd.
12
