Door die 99stomme99 postzegels
POIRRIÉ
W ui
KJ 'V
Op 19 augustus ontving ik zoals gebruikelijk mijn "Moesson", die ik als een
goede Indische van A tot Z spel. Onder de advertentierubriek viel mijn oog op
een van die van een heer, die veel tijd had en zocht naar een postzegelverzame
ling.
Weet U waar vakantiehuisjes met wa
ter, kookgelegenheid, verwarming, enz.
zijn te vinden, alsof ze bewoond waren
geweest door de cowboys van vroe
ger? In Ceriale, in Campignio Pino Ma
re, die blokhutten heten: Santé Fe,
enz. In mijn prille jongenstijd gingen
mijn broer en ik langs de achterkant
van de openluchtbioscoop "Flora",
langs een sloot naar de zijkant van
het terrein, dat afgedekt was. met prik
keldraad en zink, tussen en door de
gaten in het zink de film zien. In de
jaren 1932/'33 hadden we de cowboy
films van Tom Mix, Hoot Gibson, Ken
Manyard, Gene Autry, Joe Bonomo,
Roy Rogers, Buck Jones, Jesse James,
Bob Steele, John Wayne, Carry Coo
per, Johnny Weismuller en verder Dou
glas Fairbanks en de Indonesische Tar-
zan "Mala". Ook de Indonesische film
"Alang-alang" heb ik daar gezien.
Ik wil wel bekennen, dat ik een leuke
jeugd heb gehad, waarbij ik heerlijk
ben uitgevloekt, als zijnde: "Tuig van
de richel" en "honderib" en "vee van
Laban", maar zo erg is het niet ge
weest, dat ik ooit kennis gemaakt heb
met de L.O.G., jeugdgevangenis te
Bandoeng; mijn 2 kameraden wel. Dat
was in de tijd, toen we nog liedjes zon
gen van: Ik heb een rode en een witte
radijs en als Karei R. op de houten
schutting van het zwembad zijn lieve
lingslied zong van Tante Katrijntje (in
de bamboebos), enz.
Als U een oude Oma of Opa heeft, die
jaren achtereen alleen is gebleven,
dan kan een zitbank aan het strand in
de morgenzon tussen 7 en 10 uur aan
de Promenade des Anglais in Nice,
tussen het strandgedeelte van Bains
de la Plage en Florida, misschien een
uitkomst zijn voor de eenzaamheid.
Het gebeurde me, dat een opa naast
me ging zitten, na een tijdje een stel
ansichtkaarten uit het cellofaan telde
en bekeek. Hij peinsde en ik hoorde
zijn gedachten gaan. Ondertussen
dacht ik 't mijne: "Twee voor mijn
zoons, 2 voor mijn dochters, 1 voor
de (mijn) baboe, die ik nooit vergeet!"
Met recht en eerbied voor onze ge
boortegrond, eindig ik,
SINJO TEMPÉ.
M
a Y.v.\w^'
J
"Hij keek echt niet naar je benen toen hij
floot".
In eerste instantie heb ik er nooit over
gedacht, om mijn postzegelverzameling
weg te doen; deze was nog van mijn
grootvader en zoals Indische mensen
dan zijn, wordt zo'n heiligdom diep in
een kast opgeborgen. Toch werd ik
ertoe gezet de advertentie nog maar
eens te overdenken.
Een stem zei: "Ach, je weet immers
nooit!" Nog twijfelde ik, maar op een
gegeven moment storm je erop af en
je doet 't. Zo deed ik. Was natuurlijk
reuze benieuwd en in spanning, wat ik
aan de andere kant van de lijn zou
horen. Na een tijdje kreeg ik eerst een
dame aan de lijn.
"Hallo".
"O, Mevrouw, ik heb de advertentie
van Uw man in Moesson gelezen,
zou ik hem misschien even mogen
spreken?"
"Natuurlijk, ik zal hem even roepen".
Het volgende gesprek ontspon zich.
"Hallo mijnheer, ik heb Uw advertentie
gelezen, misschien is er wat voor U
bij".
"Wat heeft U alzo, ik spaar Nederland
en Koloniën, Overzeesche gebieden,
heeft U daar wat van?"
"Ja hoor, maar ook andere. Komt U
maar eens kijken."
Toen volgde een opschrijven van na
men. Ik noemde de mijne en hij gaf
daarop de zijne.
"Ik heet Plante!"
"Plante?" Stilte.
"Oh heet U dan niet wat langer? Is
dat Uw hele naam? In Indië logeerde
ik voor de oorlog eens bij een familie
op de suikerfabriek Balong Bendo bij
Krian, waarvan de echtgenote met
twee dochters, Kiddy en Lidy, vroeger
in Semarang op Tjandi, lang onze bu
ren zijn geweest. Die dame heette Me
vrouw Herrewijn, hertrouwde met een
meneer Plante Febure de Villeneuve!"
Weer stilte aan de andere kant van de
lijn.
"Ja", zei hij, "Die ben ik!" Ik kon mijn
oren niet geloven.
"Dus, die Mevrouw aan de lijn was
mijn gewezen buurvrouw?'
"Ja", zei hij.
"Goh wat leuk! Zou ik haar dan nog
even mogen hebben?"
"Natuurlijk hoor!" Toen kwam een heel
verhaal; zo'n beetje van Sabang tot
Merauke. "Wat leuk Fried, dat jij dat
bent en dat door die stomme post
zegels! Hoe oud ben je nu?"
"Ik ben 52 jaar".
"Natuurlijk zeg, dat is ook zo, want
mijn dochter Kid is een jaar jonger
dan jij! Ik zie jullie nog kokentje spelen
in de tent".
"Ja en die verkleedpartijen! Wat leuk
toch ja!"
Verder was er een druk opschrijven
van namen en adressen van andere
oude wijkgenoten uit onze kinder- en
schooljaren uit Semarang.
Op het laatste moment moest er nog
een afspraak worden gemaakt voor die
postzegels.
's Avonds besloot ik de dochter op te
bellen en kreeg haar aan de lijn. Ze
zei mij, dat zij eerst niet had durven te
bellen, omdat ze niet wist, of niet kon
geloven, dat ik het was. Er lagen ook
35 jaren tussen!
Ondertussen dook ik diep in mijn kast,
om de oude postzegelverzameling
weer bij elkaar te krijgen. Ik snuffelde
erin en vond ook nog briefkaarten van
deze sobat van mij, die mij ook nog
altijd trouw had geschreven in het Ma
leis, vanuit het kamp. Ik had deze kaar
ten bewaard voor de diverse stempels,
die er toen rijkelijk door de Nippen
op werden gezet. We waren erg be
nieuwd. Ik schoot als een pijl uit een
boog aan het werk om allerlei schoon
te maken in huis en ook natuurlijk iets
lekkers te maken of te halen, want bij
Indische mensen hoort dat er zo bij.
Niemand gaat bij ons vandaan zonder
eten. Lunch en warm. Het weerzien
was heerlijk Soms moesten we el
kaar weer even terloops opnemen en
her-ontdekken! Mijn oude moeder, die
intussen 82 jaar is geweest, kon het
moeilijk geloven.
Oude foto's werden weer tevoorschijn
gehaald en bekeken en nu zaten we
wéér naast elkaar, zoals op die foto's.
Zelf dorst ik niets bijzonders te vra
gen. Niet alleen, dat dit niet mijn ge
woonte is, maar de ervaring had mij
al zovaak geleerd, dat er misschien
dingen zijn, waarover men liever niet
wil praten. Ik genoot dus in stilte van
dit samenzijn.
Hoe bestaat het, door zo'n heel kleine
advertentie in Moesson!
Wat heerlijk, dat dit blad nog zoveel
mensen bij elkaar kan brengen I
FRIED G. M. KNAVEN
Wij heten nu MOESSON (sinds januari 1978)
Behalve de naam is niets bij ons veranderd. Wij zijn niet verhuisd,
zitten nog steeds op de Prins Mauritslaan 36 en ons telefoonnummer
is nog steeds 54 55 00 of 54 55 01. Maar als u Tong-Tong tegen ons
zegt, zit u helemaal fout, want die naam is voor ons verleden tijd.
9
