Oud-H.B.S.ers Bandung, waar zijn jullie
hebben. Die ligt nu netjes thuis in de
la", antwoordde de "boss" nonchalant,
maar toch onze ongelovige blikken
vermijdend. We piekerden ons suf wat
't kon betekenen terwijl het lichtje
bleef knipperen.
We besloten een andere VW-er aan
te houden en om opheldering te vra
gen. Maar we hadden een nieuw model
bus en, zoals we tot onze teleurstelling
moesten ondervinden, er rijden wel
veel VW-bussen rond, maar erg weinig
daarvan zijn nieuw, tenminste niet in
die prachtige maar helaas volkomen
verlaten buurt. Dus maar omgedraaid
en teruggetuft naar een drukbezocht
park dat we ongeveer een half uur
eerder gepasseerd hadden, in de hoop
daar de veel begeerde VW-bus te
vinden.
Daar aangekomen vonden we niets, on
danks dat we stapvoets langs de ge
parkeerde auto's reden, met argus
ogen speurend naar bussen en arg
wanend bekeken door picknickende
mensen. Ik begon al te vrezen dat een
van hen de politie zou roepen van
wege ons nogal vreemd gedrag, toen
onverwacht het begeerde model langs
ons reed.
"Rennen, jongens! Daar gaat er een!"
De twee jongens op 'n drafje er ach
teraan, tevergeefs natuurlijk. Mijn man
en ik kropen holderbolder terug in de
bus, die we even hadden verlaten om
onze benen te strekken, en reden
goedschiks kwaadschiks de vele voet
gangers vermijdend, achter het zich
langzaam maar zeker verwijderend
doel aan. Tegen de tijd dat ik mijn na
gels tot op 't gebeente had afgekloven
van spanning, lukte het ons gelukkig
vlak achter de bus te komen en we be
gonnen heftig te gebaren of ze wilden
stoppen. De inzittende kinderen wuif
den eerst vrolijk terug, maar begonnen
angstig te kijken, toen we duidelijk
maakten dat ze moesten stoppen. De
ouders begonnen ons nu ook, ge
alarmeerd door de kinderen, nerveus
in de achteruit-spiegel te observeren.
Hun reactie was begrijpelijk. De laatste
jaren worden de meest zinloze misda
den gepleegd, zelfs op klaarlichte dag!
Ik had nauwelijks berustend gezegd:
"Ach schat, je kunt ook eigenlijk niet
verwachten dat ze voor ons zullen
stoppen," toen de voor ons rijdende
bus tot stilstand kwam en een man
van onze leeftijd uitstapte, angstig na
geoogd door zijn gezin, dat hem be
paald een held gevonden moet heb
ben. Ik had hem wel kunnen omhelzen,
zoals hij daar met vastbesloten ge
zicht maar toch duidelijk op zijn hoede
naar ons toeliep. Mijn man liep hem
tegemoet en legde hem uit wat ons
probleem was en je kon de opluchting
gewoon van zijn hele houding aflezen.
't Speet me wel 'n beetje dat we hen
zoveel angstige momenten hadden be
zorgd, vooral toen uit zijn handleiding
bleek, dat 't lichtje gewoon een waar
schuwing betekende, dat we ons
't Begon eind '45 in de "Dick de Hoogh".
Nogal onwennig, na 4 jaar oorlog en bezetting en midden in de "bersiap",
wandelden wij daar het wat morsige erf op van de "Ambachtsschool" om ons
aan te melden voor de H.B.S. 'n Partijtje ongeregeld.
De meesten hadden die 4 jaar practisch geen (leer-)boek ingekeken en 't was
dan ook met zeer gemengde gevoelens dat we de (voor-zo-ver aanwezig) banken
inschoven in klassen verdeeld in 1a en 1A. Voor beginnelingen en gevorderden.
Je moest zelf maar zien waar je qua kennis in paste.
Met z'n vijven of zessen leren uit een wiskunde- of natuurkunde-boek was regel.
Meestal was er helemaal geen boek en ging de les per dictaat dat met stompjes
potlood in schriften bestaande uit zacht geel en grof "oorlogspapier", ingeschre
ven moest worden.
Wat later verhuisden we naar de Nassaulaan, in huizen gelegen in het voormalig
vrouwenkamp. Maar ook hier moest geweldig geimproviseerd worden. Naast
de lessen moesten we ook corvée lopen. De jongens b.v. meestal vuil ophalen
en wij kampbezittingen sorteren. Leraren en leraressen kwamen en gingen
evenals trouwens leerlingen. Gevolg van het repatriëren.
Tot in '46 we eindelijk in het H.B.S. gebouw aan de Bilitonstraat konden.
Inmiddels had ik het gebracht tot de derde. Deze foto is van die derde klas, de
eerste "normale" klas. Spoedig herrees ook de H.B.S. club "TEMESIAS". Zat
daar samen met Thur Laurens en Herman v. Kraayenoord in het bestuur.
In Den Haag hebben we menige réunie gehad, heel veel bekenden teruggezien
maar ik mis nog erg veel "luitjes" uit deze klas en ook uit die eerste warrige
begintijd.
Even een paar namen. Eerst die van de foto: op de fiets Wim de Groot, Jan
Smits, Holtzappel Potjer Kitty v.d. Paardt, Ilse Anthonijsz, daarachter
Eric Leeman, Miep van Beem, Tenny Godfried, Wim Kernkamp,
zittend ikzelf, Hanneke Meijer, Joke Laurens en Het is heel erg dom maar
de Chinese namen zijn mij volkomen ontschoten. Beslist niet ontschoten is mij
hoe pienter alle drie waren in de B-vakken. Niet op de foto en wel in de klassen
waarin ik zat nog:Nel van Mourik, Tine Elen, Joosje Schumacher, Jan Kroesen,
Wim Tijman, Huub Crijns, Dick Loinga, Guus Eyken. Dit zijn zo de namen die
me te binnen schieten, maar er zijn er vast nog heel wat meer geweest. Hoop op
deze manier weer velen op het spoor te komen en vooral, ze te ontmoeten op
onze eerstvolgende réunie 31 maart a.s. in Den Haag. Alle inlichtingen over
deze réunie kan ik ook verstrekken, aangezien ik in de organisatie ervan zit.
Mijn adres is Gwen Kamerling-Smit, Prins Hendrikweg 9A, 3941 GC Doorn,
telefoon 03430 - 3968.
anti-pollutie systeem moesten laten
checken. We wuifden elkaar opgelucht
en weer vrolijk goedendag en vervolg
den onze weg, na de jongens opge
haald te hebben die blazend en hij
gend aan de kant van de weg waren
neergevallen, 't Was een onbetekenen
de kleinigheid die ons wel een uur
vertraging had gebracht, maar 't gaf
me ook een prettig warm gevoel, dat
we hulp hadden gekregen toen we 't
nodig hadden, van volkomen vreem
den! Ik vond dat een goed omen voor
mijn komende interviews.
(wordt vervolgd)
17
