n
H-IMffl
Rini Carpentier Alting
Casa Koetjing (XII)
Lieve Annemarie,
Dank voor je brief, die een poos is blijven liggen. We zijn nl. een korte week in
Holland geweest. Het was wel een heel korte week, want je komt zaterdagavond
laat aan en je gaat de volgende zaterdagmiddag alweer weg. Deze keer weer
vertraging, nu eens door de mist. Hier kwamen we in een flitsend onweer aan,
echt eng hoor! Dit brengt me erop dat jouw echtgenoot het indertijd niet eens
was met mijn verhaal over een nieuw soort van kolonialisme, toen de luchtver
keersleiders aan het staken waren. Dan zal ik hem nu eens even iets anders ver
schaffen om zich over op te winden!
Ik ben nl. van mening dat de reisorga
nisaties, die de vakantiereizen verko
pen, ondeugdelijke waar aan de man
brengen, zonder ooit schade te ver
goeden voor gemiste vakantiedagen
bijvoorbeeld, als zij door wat voor oor
zaak dan ook hun beloftes niet waar
kunnen maken. Zij verkopen iets aan
de klant waarvoor zij via folders en TV
reclame maken. Net zo goed als ie
mand een keuken koopt, aangelokt
door de overstelpende reclame die er
voor wordt gemaakt, koopt iemand
een vakantiereis. Ja? Nou, die reis gaat
alleen ten dele door. Reis deugt niet.
Geld terug? Of de aanstaande reiziger
kan niet uren en dagen wachten tot
hij mag vertrekken, wegens slechte
gezondheid of iets dergelijks, en ziet
van de reis af, maar krijgt zijn geld
niet terugNee, of je nu een for
nuis, een keuken of een reis verkoopt,
ik zie het verschil niet. Nu hoeft dat
baasje van je niet te komen met de
dooddoener: ze is geen zakenvrouw!
Dat ben ik inderdaad niet, ben slechts
de betalende klant en daarom geheei
argeloos en niet geremd door voor
oordelen.
Hoe we het in Nederland gehad heb
ben? Leuk. Ja, nou, heerlijk om de jon
gens weer te zien en met hen te kun
nen lachen. De humor van jonge men
sen is kostelijk.
Het weer? Dat was vrij goed, met zon
zelfs en zonder regens. Je kijkt je
ogen wel uit op al het uitbundige
groen, van gras en grote loofbomen
en al die prachtige herfstkleuren. De
goede Hendrik heeft weer naar harte
lust in zijn voormalige tuin kunnen
spitten. Je verwondert je erover dat
dat zo makkelijk gaat, zo maar, floeps
met de spade erin, geen één steen in
de grond. Hier geen pikhouweel nodig.
Verder was iedereen ondersteboven
van de traantjes om Aantjes. Hoe is
het toch mogelijk? riep iedereen die je
tegenkwam. Overal is alles mogelijk,
dat zie je nu maar weer. Die man
kwam toch altijd zo aardig op zijn toe
hoorders over, leek een goed politicus,
en dat blijkt nu toch wel - hoe had hij
het anders zo lang kunnen volhouden?
Jammer van al die verloren talenten,
want wat moet zo'n man nu?
Ja, we hebben ons kostelijk geamu
seerd die week, al zijn we niet toege
komen aan het volvoeren van al onze
plannen, ettelijke gingen gewoon de
mist in door tijdgebrek. Je verbaast je
er over hoe weinig er in je oude buurtje
verandert in die twee jaar dat je weg
bent. De buren schuiven nog steeds
18
om kwart voor zeven hun oude gor
dijnen open over die oude, lawaaierige
metalen rail, gaan naar kantoor en
komen thuis. Alleen de kinderen, die
jaar in, jaar uit ons huis passeerden
op weg naar school zijn allemaal stuk
ken groter geworden. Kleine Arjan,
bijvoorbeeld, die indertijd alle ver
richtingen van de aan zijn auto sleute
lende zoon gadesloeg en steeds vroeg:
'wat doet u daar, meneer?', zit nu in
eens op de middelbare school.
keken we rond in het sober en gezel
lig ingerichte lokaal en we begrepen
dat hier zeer efficiënt en buitengewoon
vriendelijk erg hard wordt gewerkt. De
spijskaart stond weer boordevol zalig
heden en na zo lang niet Indisch ge
geten te hebben, was de keuze heel
lastig, want er zijn tenslotte grenzen
aan je expansie vermogen.
De een bestelde dit en de ander dat
en de tafel werd te klein voor al die
makanan en onze magen waren al te
klein. Zuchten van zaligheid en ge
noegen. Wat nu het lekkerst was van
de allersaaiste? Ik weet het werkelijk
niet, allemaal erg lekker, erg goed, niet
van dat helemaal aangepast zijn aan
de Hollandse smaak, gelukkig. Tijdens
de rustpauze wat bijgepraat en met de
baas gesproken, Izaak Wattimena. Hij
vertelde dat hij het daar behoorlijk
druk heeft, en vlot geassisteerd wordt
door zijn zonen - zoals we al zelf ge
zien hadden. In de dapoer zwaait zijn
Het viel wel op dat alle winkels nog
mooier zijn ingericht dan ze al waren.
Alles is nog fraaier en duurder - de
auto's groter en glimmender en van
binnen nóg comfortabeler. Nu bleek
ons wel dat dit inderdaad zeer nood
zakelijk is in het huidige verkeer, want
je staat meer stil dan je rijdt. De grote
vooruitgang heeft tevens een grotere
stilstand op verkeerstechnisch gebied
met zich meegebracht. Zeer spijtig. Het
voiture dat ons zeer lief ter beschik
king was gesteld, hoort tot de wat
oudere modellen en raakte van al die
pracht dan ook helemaal aan de kook.
Wat ook erg opvallend is: de duide
lijke en zeer hoorbare verloedering van
de Nederlandse taal, op straat, voor
de TV, op de radio. Schreef de be
kende Nederlandse auteur W. F. Her
mans in 'De boze brieven van Bijkaart'
dat de Nederlanders een luguber
volkje zijn, nog opvallender zijn de
platvloersheid, vulgariteit en onbe
schoftheid, die je als kleiklompen om
de oren vliegen zodra je voet aan land
zet, of zo maar op straat loopt. Van
enige vooruitgang in het innerlijke be
schavingspeil van de gemiddelde Ne
derlander is niets te bespeuren, helaas.
Wat nog meer leuk was tijdens ons
korte verblijf? Een openbaring was een
etentje met vrinden in het Indische
restaurant Melati, in de vesting Naar-
den, dichtbij het mooie raadhuis. Het
is gevestigd in een van die hele oude
en zeer smaakvol gerestaureerde
pandjes bij de beroemde kerk. Terwijl
vol verwachting onze magen knorden,
vrouw Rieka de soetil. Izaak komt uit
Solo, zijn school stond achter Djiran,
weet u wel? Later, in Nederland werkte
hij voor de zeer bekende Max Elfring,
voor wie hij grote bewondering koes
tert en wie het voorrecht heeft gehad
Max te leren kennen zal het zeker met
Izaak eens zijn. Izaak blijkt een uit
muntende leerling geweest te zijn, een
hoffelijke, goedlachse man met een
groot gevoel voor humor en mensen
kennis, bleek me later. Want toen we
allemaal eigenlijk al kenjang waren,
kwam hij nog eens aan met stroop
soesoeh, zo lekker. En hoe het komt
weet ik niet, een stuk spekkoek! Wie
mijn passie voor deze zaligheid kent
begrijpt dat Izaak hiermee helemaal
mijn hart heeft gestolen. Izaak zei ons
eerst de stroop te drinken en dan pas
de spekkoek te genieten, maar de be
geerte kreeg de overhand en ik stortte
me op de spekkoek en de stroop te
gelijk en volgens de gastheer was ik
'rakoes'. Toen echte koppie toebroek
na, en toen kwam Wattimena nog eens
aan met een specialiteit van Rieka, een
zaligheid dat op een vogelnestje lijkt,
met garnalen en klapper - ah, te erg
lekker gewoon. Na het diner hebben
we nog kennis mogen maken met Rie
ka, die speciaal voor ons uit de keuken
werd geroepen door een trotse zoon,
die haar als zijn moeder voorstelde.
Rieka lijkt meer op 'n zusje van hem en
met een gulle lach en glimmende pret
oogjes in haar lieve gezichtje nam ze
(lees verder volgende pagina)
