■r
EEN INDISCH MEISJE IN AMERIKA
Een typisch Amerikaanse woning, het huis van de familie Offereins in Salinas.
door Liselotte Balgooy
De rest van de weg verliep zonder al te veel nonsens, al kwamen we onverwacht
in een stapvoets situatie terecht toen we tegen vieren Carmel, een allerliefst
plaatsje, binnenreden. Dat was echter niets, vergeleken met wat we al doorge
maakt hadden. We stonden echter wel versteld van de honderden mensen die
blijmoedig van de ene kant van de weg naar de andere overstaken om de tien
tallen goedgevulde winkeltjes te bekijken, 't Deed erg Europees aan: wandelende
mensen (een rariteit in Californië), open terrasjes, piepkleine winkels, hangende
bloembakken! Gezellig. We zijn er de voigende morgen teruggekomen voor een
bakje koffie en wat ham-and-eggs in een leuk cafétje waar we 't gezicht hadden
op een smalle patio gevuld met bloeiende geraniums, petunia's en lobelia's. Het
smaakte des te lekkerder
We volgden de 17 Mile Drive naar
Pebble Beach, een privé enclave die
vlak tegen Carmel aanleunt. We kun.
nen deze 17 Mile Drive beslist aanbe
velen aan degenen die daar in de buurt
komen. Je moet er wel 4. per persoon
(of auto, dat weet ik niet precies) voor
over hebben, en die betaal je dan aan
een van de vier poorten die toegang
tot deze rustieke enclave geven. Deze
route is keurig aangegeven met een
gele lijn zodat je de weg niet kwijtraakt
in het doolhof van smalle wegen die
Pebble Beach's prachtige landhuizen
en golfterreinen met elkaar verbinden.
Je krijgt telkens weer een ander ge
zicht op de woeste kust, waar de krom-
gewaaide Monterey pines zo'n onge
ëvenaard contrast mee vormen. En er
zijn plaatsen waar je uit kunt stappen
voor kiekjes of om zomaar te klauteren
op de rotsen langs de kust.
We waren daar niet om deze beroemde
17 Mile Drive te bewonderen, maar
om de twee jongens af te zetten bij
hun zomerkamp waar ze lessen zou
den krijgen in het bespelen van de
Schotse doedelzak. Deze cursus wordt
geleid door Schotse experts, die
daarvoor speciaal naar de U.S.A. en
Canada komen om op verschillende
plaatsen doedelzak-lessen te geven.
Doedelzak? Jakkes! Hoor ik velen
zeggen. Gelukkig hebben noch mijn
man noch ik een hekel aan het geluid
van de doedelzak, integendeel, we
vinden het een bizonder instrument,
vooral als het goed bespeeld wordt en
dan zo tussen de bomen of buiten in
de heuvels. We hadden dan ook geen
bezwaar toen onze zoon, in de eerste
klas van de highschool toen, op een
dag thuis kwam met een stuk of vier
van die gerimpelde en jammerlijk uit
ziende, verwaarloosde instrumenten.
"Mijn muziekleraar zegt dat 't O.K. is
als ik ze probeer Iemand kocht ze
voor onze Club, De Highlanders, maar
niemand kon er op spelen en toen
werden ze maar weggeborgen en ver
geten. Ik heb gezegd, dat ik ze wel
bespeelbaar zou maken en ze zou
bespelen!" Ik keek hem met open
mond aan. Waar haalde die jongen dat
krankzinnige idee vandaan! Hij had
nog nooit een doedelzak (bagpipe)
gezien, wattemeer bespeeld, en om ze
weer in orde te krijgen zou heel wat
moeite kosten, zoals ze er nu uitza
gen.
"Ehhoeveel kost zo'n ding en
weet jouw muziekleraar wel dat we
niet bepaald van Schotse afkomst
zijn?"
"Oh, een gewone zoals deze kost on
geveer 350,Je hebt natuurlijk
veel mooiere exemplaren!"
"Wat! Driehonderd-vijftig dollars voor
zoiets. Ik hoop dat je weet wat je
doet, en zeg de leraar alsjeblieft dat
we er niet aan denken ze te vergoe
den als je er iets stuk aan maakt."
"Oh, don't worry Mom. He knows me
(ja, een blauwe maandag!). Trust me,
it will be alright."
Nou hebben m'n man en ik altijd de
filosofie gehad dat je van vallen en
opstaan wijs wordt en we hebben onze
zoon aangemoedigd om origineel te
zijn en niet bang te zijn om iets nieuws
te proberen. Maar toen hadden zowel
mijn man als ik toch wel een paar
moeilijke ogenblikken, want ondanks
dat ik gezegd had dat we er financieel
niet vooor verantwoordelijk wensten te
zijn, zouden we de school toch wel ver
goed hebben als er wat mis was ge
gaan. Goddank ging er niets mis. Hij
liep al de bibliotheken in de buurt af
en verdiepte zich in het ene boek na
het andere om wat over doedelzakken
te weten te komen. Wist u bijvoor
beeld dat zo'n doedelzak honing eet?
Nee? Ik ook niet. U kunt zich dus mijn
afgrijzen voorstellen toen hij een
brouwsel maakte van honing en wat
dies meer zij en dat goedje in die
zakken goot en ze toen aanviel of het
brooddeeg was, u weet wel: kneden,
rollen, knijpen. Geen wonder dat die
arme instrumenten zo klagelijk schrei
en! Enfin, dat is nu weer 3 jaar gele
den en verschillende trofeëen sieren
nu zijn kamer, wat onze familieleden
en vrienden altijd weer vermakelijk en
onbegrijpelijk vinden, 'n Indische jon
gen die doedelzak speelt! Gamelan,
gitaar, banjo, viool desnoods, maar
doedelzak
De volgende dag gingen we voor het
eerste interview naar Salinas, dat vlak
tegen Monterey/Pebble Beach aanligt,
wel... 17 mijl is vlakbij in deze contrei
en. We werden allerhartelijkst ontvan
gen door het echtpaar Offereins, oude
re mensen die ons ontvingen alsof we
lang verwachte kennissen waren. Een
patroon dat we tot onze blijde verras
sing telkens terugvinden, als wij bij
oud-Bandungers (want dat zijn Lyce-
isten uiteraard) aankloppen. Mevrouw
Offereins is Rita van den Brug, doch
ter en kleindochter van de dominees
(zendelingen) Van den Brug uit West
Java. Een lieve en flinke vrouw, die
8
