H-H
Rini Carpentier Alting
Casa Koetjïng (XIII)
Lieve Bea,
Dank voor je goede wensen voor kerstfeest en nieuwjaar, we konden ze meteen
al goed gebruiken, want grutjes, het een en ander ging weer met enige mis
fortuinen gepaard. Je snapt niet waarom dat nu nodig is! Doch eind goed, al
goed, zéér goed mag ik wel zeggen.
Dit jaar hadden we voor het kerstdiner
een aantal vrinden uitgenodigd. En
toen nog een paaren die en die
konden er ook nog wel bij. Het stand
punt huldigend dat het niets uitmaakt
of je nu voor zes, tien of veertien men
sen een maaltijd klaarmaakt, mits je
van te voren alles goed organiseert,
planning en timing perfect kloppen.
De voorbereidingen kosten de meeste
tijd en oh, jee, wat missen we dan
onze lieve, trouwe kokkie, de djongos,
die het tegen elke Engelse butler
kon opnemen. Ja, ja, old colonials
never die, they just fade away! (we
gens oververmoeidheid, soms) Om met
het vlees te beginnen, dat wordt hier
heel anders behandeld en gesneden
dan in Nederland, je herkent gewoon
niet wat je vroeger gewend was te ge
bruiken, maar al doende leert men. Bo
vendien bezitten we een prachtig boek
je met duidelijke kleurenfoto's, over
vlees, waarvan we veel plezier hebben.
Hiermee gewapend togen we dus lang
van te voren naar ons lieve slagersme
vrouwtje op de markt en de goede
Hendrik toonde haar wat we wilden
hebben en waar dat in de anatomie
van het rund te vinden is - dat moes
ten we hebben. De omstanders gniffel
den om zijn gebaren toen hij het op
zijn eigen anatomie plastisch wilde
voorstellen. Hij doet dergelijke dingen
altijd erg grondig, maar onderwijl hield
ik de echtgenoot van ons mevrouwtje
scherp in het oog, want hij doet aan
karate als hij niet achter de toonbank
vleeshouwt.
Toen we het brok vlees in huis hadden
leek het weinig op een ossenhaas,
maar Hendrik zei: "kijk, als ik dit nu
eens weghaal, en dat uitbeen, die vlie
zen wegsnij dan heeft het er toch wel
iets van." Achterdochtig als ik ben,
heb ik toch maar de onmisbare 'meat
tenderizer' gebruikt en met het vlees
drie dagen in de wijnmarinade hoop
ten we er het beste van. Verder klopte
alles, alle lijstjes werden van tijd tot
tijd doorgenomen en voor de sluitings
datum was alles in huis.
Toen we op de grote voorbereidings
dag in de prille ochtenduren het licht
aanknipten kreunden we al van ellen
de. Het was weer zo ver, 'halve fase'
noemen de mannen dat. Het komt wel
eens voor dat een deel van de elek
triciteit het normaal doet en een
ander deel alleen halve kracht,
gloeiende spijker fase, een heel
vreemde toestand. Hoogst vervelend
is dat in dergelijke situaties onze elek
trische waterpomp niet kan functione
ren, geen water uit de kraan, iedere
druppel moet per emmertje uit de re
genput gehaald worden, bepaald niet
om op te schieten. Toen het allemaal
goed tot me doordrong vloog ik ner
veus het bed uit, want de planning en
timing klopten nu al niet meer en ik
was nog niet eens opgestaan! Het da
gelijkse routinewerk eenmaal achter
de rug hebbend, stortte ik me op het
kerstwerk, te beginnen met de taart.
Eerst alles klaar zetten, wegen en
doen en het is gek, in de kleine keu
ken in Hilversum had ik al geen plaats
genoeg, hier in deze zaal van een
keuken nog steeds niet. Gelukkig dat
ik niet meer rook, anders waren er
nog bijgekomen: pakje sigaretten, as
bak en aansteker I I
Er werd dus druk elektrisch gemalen
en geroerd dankzij het feit dat het
stopcontact van de wasmachine, laag
bij de grond, in een hoekje, wel op
volle toeren werkte.
Helaas, nog niet voor de helft klaar
ontplofte de bejaarde mixer, zo maar
baf I I Even voelde ik me als de
heldin uit een James Bondfilm, met een
rokende mixer in de handVerruk
kelijk ogenblik. Toen de miserabele
werkelijkheid tot me doordrong onder
drukte ik een oud-vaderlandse vloek
en riep Hendrik, die in de tuin bezig
was. Die geloofde natuurlijk niet dat
de mixer was ontploft - ik ken dat al
van vorige gelegenheden en terwijl hij
dus met een langdurig onderzoek be
zig was en ik iets anders ter hand nam,
voorzag ik hem van talloze ideeën, zo
als altijd. Maar goed, een paar kort
sluitingen verder en nadat Hendrik
veel goed werk had gedaan aan de
knopperia van de schakelkast, deed
de mixer nog niets. Toen hield ik hem
de stang van 't roerijzer onder de ogen
en informeerde of dat misschien in de
Black and Decker zou passen, en zo
ja, of daarop een kalm gangetje aan te
schakelen was? Passen zou de garde
wel, maar dat kalme gangetje had hij
niet op het apparaat. Ook goed, roer
ijzer in de Black and Decker, stekker
in het goede contact, ik hield hem de
kom met 9 eiwitten voor en riep:
'klaar? AF!' Het effect was niet verras
send, maar toch anders dan je zou
denken, het eiwit fliepte flabberend
over aanrecht, langs muren en over
onze handen. Na enig proberen en nog
een paar eiwitten, om het verloren
gegane op te heffen, vond Hendrik de
juiste stand van kom, eiwitoppervlak
en boormachine, allemaal ten opzichte
van elkaar en het ging prachtig. Het
is een sublieme taart geworden.
Waar je hier ook altijd aan moet den
ken voordat je iets groots gaat begin
nen met je butagasfornuis, is eerst
controleren hoe lang de tank al in ge
bruik is, zodat hij niet halverwege het
bak- of braadproces de geest geeft
en er onherstelbare schade is aange
richt aan je zorgvuldig geprepareerde
gerechten. Ondanks alle soesah is het
kerstdiner toch een succes geworden,
het was erg gezellig.
Nu is het rondom ons, in dorp en om
geving erg stil geworden. De laatste
jubeltonen van de kalkoenen zijn ver
storven, weinige hebben de ramp over
leefd! Onze poezen gelukkig wel. Hoe
wel Loem de laatste tijd nogal wat
pech onderweg heeft. Op een vroege
ochtend kwam hij totaal verloempt
naar huis hinken. Zo te zien had hij
een diepe wond aan een achterpoot,
niemand mocht aan hem komen en
van schoonmaken was helemaal geen
sprake, dat zou hij zelf wel doen. We
maakten een extra bedje voor hem,
tegen een radiator aan, waar hij in
een diepe en verkwikkende slaap viel.
Pogingen om de andere poezen ervan
te overtuigen dat Loem erg ziek en
zielig was, dat ze hem wel eens moch
ten vertroetelen, faalden volkomen -
ze trokken hun neuzen voor hem op
en bleven totaal onverschillig, keken
zelfs niet naar hem öm!
Het is wonderlijk hoe snel katten zich
herstellen, want na een week, nog niet
eens, kwam hij op een avond helemaal
overstuur naar huis. Deze keer drijf
nat, zijn vacht in pieken door een laag
modder met olie en hier en daar nog
al wat bloed. Hij was erg nerveus en
bleef maar in de vensterbank zitten,
onrustig ergens in het donker turend.
Vlak voor zijn thuiskomst was Pia
onrustig en luisterde, duidelijk haar
oren naar een bepaalde richting draai
end, heel intens ergens naar. We de
den de muziek uit, gingen rondom het
huis kijken of er onraad was, maar
niets aan de hand, volgens ons dan.
Zij moet dus het gevecht gehoord
hebben. Maar goed, Loem, eenmaal
binnen, werd deze keer wel met ontzag
door de andere katten beroken, be
keken en getroost, maar het vreemde
was dat ze bang leken te zijn voor
zijn geur, want ze deinsden steeds
(lees verder volgende pagina)
Mallorca j
14
