vt» i-\ tllH!lllllllllllllllllllllllllllllllllilllll[IIIIIIIIIIIIIIIIIItllllllllllllllllllll![|||lllllllllll!lll!llt[tt[||llllllllllllllllllllll!lll!ll[|l!lllllllilllll||||||||j|l||||||||||t||||||||l||||||||l|]l|ll||i[||II[|||[[||||!l||||l||||||tni[|[[||||||||||||||ll|!l|!l||||||||||!!|[||]|![f!||[|[|^ Illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliü zei toen: "Ja, graag", met zo n toege negenheid in haar stem, dat ik dat mo ment nooit zal vergeten" "In de auto vlijde zij zich tegen mij aan, gaf me een arm, alsof dat de gewoon ste zaak van de wereld was. Ik reed vrij snel, maar zij spoorde me tot nóg grotere snelheid aan, wees me de weg. Ik zie die nog voor me liggen: Toen- djoengan - Embong Malang - Kedong- doro - Pasar Kembang - langs het "spookhuis" - over de baan van de stoomtramM'n hemel wat een buurt! Waar wilde ze naartoe? Voort! Langs het oude afvoerkanaal - aan de overzijde, Kembang Koening, de begraafplaats."Yvonne! Waar rijden we heen?" "Stop! Hier moet ik uitstappen, ik woon hier vlak bij"... Zij wipte uit de auto, liep achterom, gaf me over het portier nog een kus, wilde wegsnellen Yvonne, toe geef me je adres? smeek te ik bijna. Even een twijfeling, dan: "Vlug, je notitieboekje, 'k heb maar weinig tijd meer"Zij krabbelde met haar toegestoken vulpotlood in de haast enkele woorden op het papier. Een laatste groeten toen was het alsof het witte, frêle figuurtje zachtkens in de zwarte sluiers van de omringen de duisternis werd opgenomenIk moest weer op tijd in de kazerne zijn, haalde daarom m'n precisie-horloge te voorschijn, drukte op 't knopje: twaalf fijne slagen van het uurwerk gaven het middernachtelijk uur aan" Van Kranenburg dacht een poos na, vóórdat hij z'n monoloog voortzette. Z'n toehoorders luisterden met de grootste aandacht. Buiten kwaakte het complete kikkerconcert. Binnen ver brak alleen het ge-tiktak van de gang klok de intense stilte. "Tot zover waren mijn ervaringen vrij normaal geweest. Hoogstens zou men ze wat avontuurlijk kunnen noemen, maar dat is dan ook alles. De ont knoping zou echter heel anders uit vallen, dan ik verwachtteDe vol gende dag, in de vooravond, toog ik naar het opgegeven adres. Ik herinner 't me nog duidelijk, 't Was in één van de zijstraten van de Darmo-boulevard. Ik hoopte, verlangde, dat Yvonne thuis zou zijn, dat ik met haar een afspraak kon makenIn werkelijkheid ont moette ik een oude heer en een oude dame, die De Falla heetten. Ik stelde me voor, vertelde van m'n kennisma king met Yvonne de avond tevoren, liet hun het in mijn notitieboekje gekrab belde adres lezen, wilde juist toestem ming vragen om Yvonne te spreken, toen mevrouw De Falla plotseling in snikken uitbarstte. Mijnheer slikte een paar maal, pinkte een traan weg, sprak met gebroken stem: "Yvonneonze lievelingwas gisteren juist drie jaar geledenoverleden" "U begrijpt - hoop ik - wat die mede deling voor mij betekende. Maar die kón niet waar zijn. Yvonne bestónd, móest bestaan. Ik had haar toch ge zien, met haar gesproken, haar in m'n armen gehouden, haar zelfs gekust Was dat alles dan een zinsbegooche ling geweest? OnmogelijkZuiver toeval? Een flauwe grap? Misschien!... Maar daartegen kwamen de harde fei ten in opstand! Alles, letterlijk alles klopte, haar hele persoonsbeschrijving: haar slanke figuurtje, haar mooi-gol- vend kastanjebruin haar, het ovale ge zichtje met de lieve blauwe kijkers, de vriendelijke stem, haar handschrift, dat vergeleken werd met dat in bewaarde oude schoolschriften en bovenal het smetteloos witzijden japonnetje, dat ik zo plomp besmeurd hadhaar lie velingstoiletje, waarin ze ook begraven was" Wij - de ouders van Yvonne en ik - wij wilden zekerheid hebben. Wat wij toen allemaal hebben gedaan om ons vurig verlangen te verwezenlijken, zal ik u maar besparen. Wij werden eerst van het kastje naar de muur gezonden, van de ene autoriteit naar de andere. Niemand durfde een besluit te nemen. Wij spraken, legden uit, betoogden, overtuigdenEindelijk viel de be slissing. Er moest in dit duistere geval klaarheid worden gebracht en alleen een opgraving van het stoffelijk over schot zou die kunnen schenken". "Alle voorzorgsmaatregelen werden getroffen. Autoriteiten, artsen, beamb ten van de begraafplaats, zelfs de be grafenisondernemer, die haar gekist had, en ook wij waren bij de droeve plechtigheid aanwezig. Ik sla de be schrijving daarvan over. Alles ging volgens mijn gevoel tergend langzaam Toen de laatste schroef was los gedraaid en het deksel van de kist getildzag ik daar liggenYvon ne, mijn Yvonne, mijn Sneeuwwitje... sluimerend, alsof zij nooit van me wég was geweestslapend de eeuwige slaapin haar witzijden kleedje met .de bruine vlek erop, die door m'n ziel sneed Van Kranenburg staarde voor zich uit. De gangklok sloeg twaalf doffe slagen. De natuur was stil, ook de mensen waren stil Even later gingen de lichten weer aan, de storing was opgeheven. Het onder ling afscheid van de gasten was die nacht heel wat minder luidruchtig dan gewoonlijkBij het naar bed gaan vroeg ik m'n vrouw voor alle zeker heid: "Lieverd, wat is jóuw adres?" en zij antwoordde honneponnig: "Mijn adres is jouw adres, dat wéét je toch vent!" Toen ik 's nachts wakker werd en haar adres op de juistheid ervan controleerde, merkte ik tot mijn grote schrik op, dat ook dat niet klopte, maar enkele ogenblikken later bleek gelukkig dat daar een gegronde reden voor was. 21

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1979 | | pagina 21