vt» i-\
tllH!lllllllllllllllllllllllllllllllllilllll[IIIIIIIIIIIIIIIIIItllllllllllllllllllll![|||lllllllllll!lll!llt[tt[||llllllllllllllllllllll!lll!ll[|l!lllllllilllll||||||||j|l||||||||||t||||||||l||||||||l|]l|ll||i[||II[|||[[||||!l||||l||||||tni[|[[||||||||||||||ll|!l|!l||||||||||!!|[||]|![f!||[|[|^
Illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliü
zei toen: "Ja, graag", met zo n toege
negenheid in haar stem, dat ik dat mo
ment nooit zal vergeten"
"In de auto vlijde zij zich tegen mij aan,
gaf me een arm, alsof dat de gewoon
ste zaak van de wereld was. Ik reed
vrij snel, maar zij spoorde me tot nóg
grotere snelheid aan, wees me de weg.
Ik zie die nog voor me liggen: Toen-
djoengan - Embong Malang - Kedong-
doro - Pasar Kembang - langs het
"spookhuis" - over de baan van de
stoomtramM'n hemel wat een
buurt! Waar wilde ze naartoe?
Voort! Langs het oude afvoerkanaal -
aan de overzijde, Kembang Koening,
de begraafplaats."Yvonne! Waar
rijden we heen?"
"Stop! Hier moet ik uitstappen, ik woon
hier vlak bij"... Zij wipte uit de auto,
liep achterom, gaf me over het portier
nog een kus, wilde wegsnellen
Yvonne, toe geef me je adres? smeek
te ik bijna. Even een twijfeling, dan:
"Vlug, je notitieboekje, 'k heb maar
weinig tijd meer"Zij krabbelde
met haar toegestoken vulpotlood in de
haast enkele woorden op het papier.
Een laatste groeten toen was het
alsof het witte, frêle figuurtje zachtkens
in de zwarte sluiers van de omringen
de duisternis werd opgenomenIk
moest weer op tijd in de kazerne zijn,
haalde daarom m'n precisie-horloge te
voorschijn, drukte op 't knopje: twaalf
fijne slagen van het uurwerk gaven
het middernachtelijk uur aan"
Van Kranenburg dacht een poos na,
vóórdat hij z'n monoloog voortzette.
Z'n toehoorders luisterden met de
grootste aandacht. Buiten kwaakte het
complete kikkerconcert. Binnen ver
brak alleen het ge-tiktak van de gang
klok de intense stilte.
"Tot zover waren mijn ervaringen vrij
normaal geweest. Hoogstens zou men
ze wat avontuurlijk kunnen noemen,
maar dat is dan ook alles. De ont
knoping zou echter heel anders uit
vallen, dan ik verwachtteDe vol
gende dag, in de vooravond, toog ik
naar het opgegeven adres. Ik herinner
't me nog duidelijk, 't Was in één van
de zijstraten van de Darmo-boulevard.
Ik hoopte, verlangde, dat Yvonne thuis
zou zijn, dat ik met haar een afspraak
kon makenIn werkelijkheid ont
moette ik een oude heer en een oude
dame, die De Falla heetten. Ik stelde
me voor, vertelde van m'n kennisma
king met Yvonne de avond tevoren, liet
hun het in mijn notitieboekje gekrab
belde adres lezen, wilde juist toestem
ming vragen om Yvonne te spreken,
toen mevrouw De Falla plotseling in
snikken uitbarstte. Mijnheer slikte een
paar maal, pinkte een traan weg, sprak
met gebroken stem: "Yvonneonze
lievelingwas gisteren juist drie
jaar geledenoverleden"
"U begrijpt - hoop ik - wat die mede
deling voor mij betekende. Maar die
kón niet waar zijn. Yvonne bestónd,
móest bestaan. Ik had haar toch ge
zien, met haar gesproken, haar in m'n
armen gehouden, haar zelfs gekust
Was dat alles dan een zinsbegooche
ling geweest? OnmogelijkZuiver
toeval? Een flauwe grap? Misschien!...
Maar daartegen kwamen de harde fei
ten in opstand! Alles, letterlijk alles
klopte, haar hele persoonsbeschrijving:
haar slanke figuurtje, haar mooi-gol-
vend kastanjebruin haar, het ovale ge
zichtje met de lieve blauwe kijkers, de
vriendelijke stem, haar handschrift, dat
vergeleken werd met dat in bewaarde
oude schoolschriften en bovenal het
smetteloos witzijden japonnetje, dat ik
zo plomp besmeurd hadhaar lie
velingstoiletje, waarin ze ook begraven
was"
Wij - de ouders van Yvonne en ik -
wij wilden zekerheid hebben. Wat wij
toen allemaal hebben gedaan om ons
vurig verlangen te verwezenlijken, zal
ik u maar besparen. Wij werden eerst
van het kastje naar de muur gezonden,
van de ene autoriteit naar de andere.
Niemand durfde een besluit te nemen.
Wij spraken, legden uit, betoogden,
overtuigdenEindelijk viel de be
slissing. Er moest in dit duistere geval
klaarheid worden gebracht en alleen
een opgraving van het stoffelijk over
schot zou die kunnen schenken".
"Alle voorzorgsmaatregelen werden
getroffen. Autoriteiten, artsen, beamb
ten van de begraafplaats, zelfs de be
grafenisondernemer, die haar gekist
had, en ook wij waren bij de droeve
plechtigheid aanwezig. Ik sla de be
schrijving daarvan over. Alles ging
volgens mijn gevoel tergend langzaam
Toen de laatste schroef was los
gedraaid en het deksel van de kist
getildzag ik daar liggenYvon
ne, mijn Yvonne, mijn Sneeuwwitje...
sluimerend, alsof zij nooit van me wég
was geweestslapend de eeuwige
slaapin haar witzijden kleedje met
.de bruine vlek erop, die door m'n
ziel sneed
Van Kranenburg staarde voor zich uit.
De gangklok sloeg twaalf doffe slagen.
De natuur was stil, ook de mensen
waren stil
Even later gingen de lichten weer aan,
de storing was opgeheven. Het onder
ling afscheid van de gasten was die
nacht heel wat minder luidruchtig dan
gewoonlijkBij het naar bed gaan
vroeg ik m'n vrouw voor alle zeker
heid: "Lieverd, wat is jóuw adres?"
en zij antwoordde honneponnig: "Mijn
adres is jouw adres, dat wéét je toch
vent!" Toen ik 's nachts wakker werd
en haar adres op de juistheid ervan
controleerde, merkte ik tot mijn grote
schrik op, dat ook dat niet klopte,
maar enkele ogenblikken later bleek
gelukkig dat daar een gegronde reden
voor was.
21