KENT U MADOERA (slot)
In de duinen van Ambunten. Klapperbomen, Lontarpalmen, degan en siwalan. Een prachtig uitzicht en niets meer. Gelukkig
Surabaya mag vragen.
De beheerder Pak Jahmin is een be
schaafde vriendelijke man, een oud
gediende van de Opium- en Zoutregie.
Zijn vrouw verzorgt de keuken als u
met "vol pension" een kamer neemt,
Rp. 4000,per dag. Rp. 2000,alleen
met ontbijt. Mocht u voor dit lieflijk
stukje tempo doeloe rust en eenvoud
voelen, bespreekt u in Surabaya bij
het hoofdkantoor van de Perusahan
Garam uw logies, want het gaat alle
maal nog via daar.
Het achtererfje met de bomen, de
bloemen, de bloeiende heesters, alles
is met liefde verzorgd. Vlak achter de
pasanggrahan ligt de zee, een smal
weggetje scheidt het achtererf van
Straat Madoera. Ik had er willen blij
ven, voorgoed.
We vervolgen onze tocht over Longos,
Juragan, Gulapatain en dan ombuigend
naar het westen, recht op Ambunten,
de grootste vissersplaats van de
Noordkust, aan. Joop Soetjahjo vertelt
dat er een punt moet zijn waar je èn
de Javazee èn Straat Madoera kunt
zien. We stoppen telkens vol verwach
ting, lopen een wegberm op, maar niks
hoor, land voor zover het oog reikt.
Het is koel met de zeebries van beide
kanten. Dan ineens staan we in de
duinen. Waar de blanke top der duinen,
de witste, schoonste duinen die ik in
mijn leven gezien heb.
Klapperbomen, Lontarpalmen, zover
het oog reikt. Verkoopstertjes van
degan en siwalan hebben de stilstaan
de auto al gauw in de gaten. Hoe lang
is het geleden dat ik iemand de siwa-
lanvruchten uit de bast zag pulken?
Voor een paar honderd roepiah eten
en drinken we ons vol. Het is allemaal
te mooi om echt te zijn, net een TV-
commercial van Bounty repen. Alleen
is dit echt.
De Madoereesjes drijven af, geen op
dringerig gedoe van "toean dit en
nonja dat", Madoerezen zijn geen
touristen gewend en dat is en blijft de
grootste aantrekkelijkheid van dit ei
land: ER ZIJN GEEN TOURISTEN.
Daarom is het nog schoon en lieflijk
en natuurlijk. En meteen voel ik me
(lees verder volgende pagina)
door Lilian Ducelle foto's: Poirrié
Beladen met oleh-oleh (nergens op
Java vindt men zulke prachtige pisang
radja en pisang soesoe als op Ma
doera) nemen we 's ochtends afscheid
van Kapedi en onze gastheer. We ke
ren op mijn verzoek nog even aan bij
de pasanggrahan in Kalianget alvo
rens oostelijk over de Noordkust ver
der te gaan.
Een bescheiden entree, maar zo "ra-
pih", zo tot in de puntjes schoon is de
gesloten voorgalerij, dat ik eigenlijk
al kan raden hoe de rest zal zijn. Ik
schat het huis zeker zo'n 60 jaar oud.
Er is nooit wat vernieuwd, maar alles
is tot in het oneindige onderhouden,
opgepoetst. De tegels zijn spiegelglad,
tienduizenden keren heeft de dweil
met carbol ze schoon gelapt. Van de
eenvoudige meubels is het politoer er
ook na eindeloos afstoffen, afgegaan.
Er zijn maar een stuk of vier 2-persoons
slaapkamers naast elkaar op een gale-
rijtje. Voor elke kamer een paar stoe
len en een tafel. De badkamer en WC
zijn voor Koes aanleiding om resoluut
te zeggen: "Hier kun je niet over schrij
ven, hier mogen Nederlandse touristen
niet op af komen, dit is te erg!"
Ik ben het hartgrondig niet met haar
eens. Waarom kan de tourist zich niet
op z'n Indisch baden en water schep
pen uit een oude, bemoste mandiebak
die van binnen toch schoongekoerast
is en helderschoon water bevat. De
vloer is oud en gebarsten en te ver
sleten om goed droog geschuurd te
kunnen worden. Nou en?
"Je breekt je nek nog hier," zegt
Koes, "en kijk maar niet naar de WC,
want dat is helemaal erg!"
Ik vond het helemaal niet zo erg, in
Mexico heb de smerigste toiletten ter
wereld meegemaakt. Maar toegegeven
dat de pasanggrahan in Kalianget best
een nieuwe closetpot aan de bazen in
De Madoerese "Dardanellen", de kalkrotsen die in Noord-Midden Madoera veel voor
komen en die - geheel onterecht - het eiland de reputatie van dor en droog bezorgd hebben.
10
