Tjalie schreef...
OPTREKKEN
GEWIKT, GEWOGEN,
VOORTAAN ACCEPT-GIRO'S
"Hier in Holland (misschien wel in heel Europa) is
het "optrekken van salarissen" (en van pensioenen
en van loonronden en - uiteindelijk - ook van prijzen)
een zaak van groot gewicht. Regeringen kunnen er
mee vallen en er gebeuren de meest sensationele
politieke koehandels mee.
De doorsnee Indischman bemoeit zich er niet mee.
Hij laat de Nederlandse politieke partijen en vakver
enigingen al dat werk maar doen en wacht tevreden
(of mopperend) tot de eerst volgende optrekkerij
weer een feit geworden is. Praat je over de algemene
economische toestand met een Indischman en vraag
je: "Maak je je helemaal geen kopzorgen hoeveel je
pensioen waard is over zoveel jaar?", dan zegt hij
- haast bestraffend: "Maar Tjalie, dat wordt toch wel
weer opgetrokken?" Ons economisch denken is niet
anders dan een automatische voortzetting van BBL
en HBBL-filosofie.
Dat men in Europa eigenlijk ook niet veel pienterder
denkt, moet eigenlijk onrustbarend zijn, maar ach, de
zondvloed komt immers pas nè ons?
Hoe dan ook, bij de optrekkerij denk je vaak aan
het "gandjel" van die tafeltjes op een ongelijke vloer
in een Chinees restaurant vroeger, of in een oud-
Indisch huis. Zo'n poot, die wat in de lucht zweeft,
daar doe je dan een stukje dakpan onder. En als dan
weer een andere poot te hoog komt, dan doe je daar
weer een dakpan onder. Enzo voort en zo voort.
Hier in Holland staat naar mijn gevoel onze eenvou
dige etenstafel al op veel te hoge torentjes "optrek-
dakpan" onder elke
poot.
Die tafel wiebelt al
aardig en vandaag of
morgen duvelt hij
om! Een veel betere
remedie lijkt me het
wat afzagen van drie
poten (dus eenvou
diger leven) als die
blijkbaar langer zijn
dan die ene korte
poot. Ik geef direct
toe: als je een beet
je al te slordig
zaagt, dan wiebelt
de tafel wéér. Goed,
doorzagen maar weer. Laat maar. Het is toch
alleen maar Tjalie die het zegt. En hij weet drom
mels goed tóch wel dat we Europeanen zijn
en dus niet silo op de grond kunnen zitten
aan zo'n tafelblad sadja; dat een tafel "kita poenja
kompetir" is, en hoe hoger tafel hoe beschaafder!
Goed, goed, goed. "Selamat moemboel, toean-toean
dan njonja-njonja, selamat moemboel sampai teroes
masoek di sorga!"
(Veel heil bij het opstijgen, tot in de hemel).
T.R.
Uit: Tong-Tong, 30 januari 1960.
Om maar eerst met een vervelende boodschap te beginnen:
ook in 1981 zal onze abonnementsprijs gaan "moemboel".
Ik liet opzettelijk even Tjalie aan het woord, want dan be
grijpt U dat na 20 jaar er nog steeds aan die scheve tafel
gezaagd wordt. Hoe meer wij eisen, hoe lager onze econo
mische tafel, die al "bijna geen poot meer heeft om op te
staan".
Hoe of wat, papier, drukkosten, posterijen stijgen en wij,
wij stijgen mee. Alles door elkaar genomen en weer ge
lijkelijk uitgesmeerd komt het neer op een verhoging van
5,op een heel jaar. Een jaarabonnement voor Neder
land en Europa komt op 60,een half jaar 30,
Voor een half jaar betaalde U in 1980 28,dus eigenlijk
is er maar een verhoging van 2,per halfjaar. Dat
klinkt misschien iets minder onvriendelijk. "Twee zakjes
patat mét" zou Tjalie zeggen.
Dat is één.
Tweede punt: We hebben de knoop doorgehakt en gaan
per 1 januari 1981 over op de toezending van accept-giro's
aan al onze abonnees (behalve de buitenlanders). Wij
hebben tot nog toe automatisering kunnen vermijden. Onze
zaak is te klein, onze administratie met de honderd-en-één
bijzondere gevallen maakt het onmogelijk zomaar in een
computer te verdwijnen. Twintig jaar lang hebben wij met
goodwill, vertrouwen en samenwerking de zaak draaiende
kunnen houden. Grote bladen, met tienmaal meer abonnees,
met een perfecte computer-administratie hebben het nog
geen jaar volgehouden, reden voor onze kleine Moesson
trots en dankbaar te zijn voor elke maand dat we leven.
Maaromstandigheden veranderen en de mens ver
andert mee. Het leven is veel gecompliceerder geworden,
er komt dagelijks wat bij "dat we niet mogen vergeten".
We raken geestelijk overbelast en dus vergeten we toch.
Zeker dingen, die maar eens per kwartaal of per half jaar
moeten gebeuren. We hebben daarom de laatste jaren aan
velen op verzoek een accept-giro toegezonden ter betaling
van het verschuldigde abonnementsgeld.
Nu blijkt de vergeetachtigheid steeds meer voor te komen
met het gevolg, dat wij stapels accept-giro's (herinnering
tot betaling) hebben moeten verzenden. Dat kostte ons de
afgelopen tijd veel geld en veel arbeidsuren. Kortom, na
wikken en wegen hebben we besloten: dat
a. alle abonnees in Nederland tweemaal per jaar een ac
cept-giro over de post ontvangen. In december de eerste,
in juni de tweede.
b. Met deze giro van 30,betaalt u een halfjaar abonne
ment Moesson vooruit.
c. U kunt met die accept-giro per post of per bank be
talen (zelf uw rekeningnummer invullen) of het geld met
die giro op het postkantoor storten. Het strookje is uw
betalingsbewijs.
Kalenderjaar.
Het abonnement op Moesson wordt voor het vereenvou
digen van de administratie ingesteld op het kalenderjaar,
dus van januari tot en met december. Halve kalenderjaren
zijn dan van januari t/m juni en van juli t/m december.
Wie tussentijds een abonnement afsluit, betaalt het bedrag
tot en met juni of tot en met december. Voorbeeld: wie in
februari besluit abonnee te worden, krijgt een acceptgiro
voor 5 maanden d.i. 25,In juni krijgt die abonnee over
de post de acceptgiro voor het 2e halfjaar, d.i. 30,
Geen jaarabonnementen.
Voor een jaar tegelijk betalen kan (voorlopig) niet. Wij
willen in 1981 proberen alle abonnementen gelijk te trekken
tot kalenderjaar-abonnementen (voor 70% is dit reeds
het geval).
Correctie.
Wij hebben uw begrip nodig voor het volgende:
Het komt voor, dat bij de laatste betaling in 1980 reeds
voor een gedeelte van 1981 betaald is. B.v. U betaalde in
mei 1980 een vol jaar, waarmee u tot mei 1981 betaald hebt.
Wilt u dan in december TOCH die accept-giro van 30,
4
