^ndióclte 'zBruito}
Mooi zijn op de mooiste dag van je leven. Dat klinkt zo
uit-de-tijd theatraal, maar het is en blijft nog altijd de meest
geijkte uitdrukking voor de jonge vrouw die het Grote Ver
bond zal gaan sluiten. Met haar mooie kleed, het opgemaak
te haar, de bloemen en al die met zorg uitgezochte acces
soires, biedt ze haar stralende persoontje aan de man die
ze uitverkoren heeft tot levenslange partner in lief en leed.
Het is een dag van Hoop, Geloof en Liefde in een lange
toekomst.
En lekker eten.
En daarmee is niets denigrerends gezegd, integendeel.
Voedsel is, in alle landen in de wereld, van upper-ten tot
de laagste paria een maatstaf voor tevredenheid. In de Oos
terse landen vragen immers zelfs goden een deel van dit
menselijk geluk als offer? Daarom wordt er op een bruiloft,
Europees, Javaans of Indisch, altijd veel en lekker gegeten.
Alleen de wijze van opdienen, de entourage en de sfeer
verschillen. Het feestmaal wordt bij ons zelf bereid.
Opmerkelijk is dat in Nederland vele Indische meisjes voor
het trouwen sarong-kabaja kiezen inplaats van lang-wit-met
sluier. Een initiatief dat toegeschreven kan worden aan het
uiting willen geven aan een eigen identiteit. Juist hier. In
Indonesië trouwde een Indisch meisje nooit in sarong-ka
baja. Men had de Indonesische bruiloft met de prachtige
traditioneel-rituele kleding voor bruid en bruidegom en je
had de Hollandse bruidskledij. Japon met sleep en sluier
voor de bruid, en donker of licht costuum voor de bruide
gom, soms zelfs jaquet met hoge hoed.
Henny Simon (nu mevr. Peters) koos voor haar grote dag
sarong-kabaja en vanzelfsprekend deden moeder en zuster
van de bruid hetzelfde. Nu is het werkelijk jammer dat deze
foto's niet in kleur konden worden afgedrukt. Henny in een
azuurblauwe kanten kabaja met een guirlande van witte
anjers en lelietjes van dalen, vanaf de haarwrong afhangend
over de linker schouder. Zusje Irene in crème-kleurige ka
baja in broderie met een okergele setagèn en harmoniëren
de slendang. Moeder Simon, chique en waardig in zwart-
kanten kabaja op een prachtige bruine kain met bijpassende
slendang. Indonesisch-lndisch, zo eigen.
Vader Chris Simon droeg tot de Indische identiteit bij door
de makanan te verzorgen, daarbij zich aan geen enkele
Nederlandse norm storend. Want inplaats van zich, keurig
in het pak gestoken, als waardige vader van de bruid te
gedragen en zich uitsluitend bezig te houden met handjes
geven en sherries drinken, trok hij al gauw jas uit, schort
aan en bemoeide zich met het eten. De partij had plaats In
Café "de Vijgeboom" in Beuningen en, op de drankjes na,
werd de fourage in eigen (Indische) handen genomen. Dat
betekende pannen vol rendang, sambel goreng boontjes,
ajam panggang en saté. In onwaarschijnlijk grote hoeveel
heden, wat wil je als er 260 man komt aanzitten! Hollandse
collega's, buren en Indische familieleden, vrienden, kennis
sen, alles welkom! De kelners van het restaurant werden
tenslotte door Chris uitgenodigd mee te eten. "Jullie zijn
nu onze gasten, wij serveren!"
"Het meest ongeorganiseerde maar leukste feest dat we
ooit hebben meegemaakt!" was de conclusie van Hollandse
zijde.
Waarom er op Indische partijen zo weinig alcohol wordt ge
dronken? Kijk eens, een mens heeft maar één maag en als
die nou gevuld wordt met lekker eten, hoeveel plaats blijft
er dan over voor drank?
Een bruiloft is een feest van liefde, boekan? En liefde gaat
door de maag, zo is dat. q
Twee meisjes Simon voor de spiegel. Henny (zittend) in mooie
blauwkanten kabaja zal over een paar uurtjes als Henny Peters-
Simon door het leven gaan. Zusje Irene kijkt nog even of de kondé
goed zit.
Chris Sltnon (met schort) vader van de bruid, tevens hoofd afdeling
Versterking Inwendige Mens, een belangrijk onderdeel van een
Indische trouwpartij.
12
Moeder Simon legt de laatste hand aan het kapsel van dochter
Henny. Geen melati helaas, maar toch wel geurende bloemen als
anjers en lelietjes van dalen in de kondé.
