O
^•ierinnerincjen 3£etjll
(XXXI)
MÊÊIÊÊÊ
Peter Peters de bruidegom, Hollandse jon
gen, geflankeerd door moeder Peters links
en een Indische tante rechts. Dampende
rijst uit de bakoel en zelfgemaakte sambel
badjak in twee nuances: bloedheet en do
delijk heet I
EMILE EN MARILYN
Toeval brengt ons blad altijd de mooiste
plaatjes. Met de foto's van de familie Simon
kwam de post met bovenstaande foto uit
Ayer, Massasuchets, USA. Johann G. Kalto-
fen meende dat zijn goede vriend Emile van
Edema, major U.S.Army, geboren in Makas
sar en zijn mooie verloofde Marilyn Hojlo,
best een plaatsje in Moesson verdienden.
Marilyn, een all American girl vond het ge
weldig sarong kabaya aan te trekken om
haar verbondenheid met de Indische Emile
te benadrukken.
Bedankt Johann, Emile en Marilyn
De nachtelijke aanval
Het was nacht. Twee soldaten van de stafcompagnie van ons bataljon tuurden
gespannen vanuit een haastig in elkaar gestampte stelling (een muurtje met
daarop wat zandzakken) ergens aan de rand van Garoet het donker in.
Ze zaten broederlijk en stijf tegen elkaar gedrukt omdat het plankje dat op een
paar munitiekisten rustte geen ruimte bood om gerieflijk te zitten. Pang en Plof
(laat ik ze zo maar noemen om elk misverstand te voorkomen) voelden zich niet
erg senang. Zeer begrijpelijk overigens want Garoet was net weer in Neder
landse handen en dat hield in dat ze ondanks de feestvreugde van een bevrijding
gepleegd te hebben, wel mooi midden in de nacht in een vreemde omgeving
zaten te turen met waarschijnlijk nog volop tegenstanders. En dan vraag je je
wel af: wat zijn die van plan. Komen ze terug voor een tegenaanval? Wordt het
alleen wat pesterig schieten of blijven ze de kuierlatten nemen? Hopies vragen
waar ze mee opgescheept zaten op hun plankie en alle reden gaven om ge
spannen te zijn en uiterst waakzaam te blijven.
doen. Dat schot moest verantwoord
worden. Maar wie zou hem geloven als
hij de waarheid vertelde. Niemand, dat
wist hij zeker. Alleen gejen stond hem
te wachten. Zo van: Kwam er een
vuurvlieg te dicht bij je Pang? of: Viel
er een klapper naar beneden Pang? Hij
hoorde het allemaal al. Daarom be
dacht Pang zich niet langer en schoot
- nog een paar keer voor zich uit.
Plof van de schrik bekomen had zich
weer snel bij Pang gevoegd en begon
zonder iets te vragen zijn sten leeg te
schieten in de richting waar Pang
schoot.
Het peloton wakker geworden door al
die schoten stormde met enkele brens
en mitrailleurs naar buiten en namen
posities in. "Waar?", werd er schreeu
wend aan Pang gevraagd. "Daar", brul
de Pang terug en wees voor zich uit.
De ene vuurstoot na de andere ver
dween in het donkere voorterrein. Toen
na enkele minuten het bevel "stoppen
met vuren" werd gegeven viel er een
doodse stilte in. ledereen wachtte met
spanning af wat er zou gaan gebeuren.
Het bleef doodstil.
"Zo", sprak de Luit, "die ploppers zul
len zich voorlopig wel niet meer laten
zien. We kunnen de klamboe wel weer
opzoeken".
De Luit kreeg gelijk: er werd die nacht
geen schot meer gelost, 's Morgens
vroeg kwam de bataljonscommandant
met een gevolg zich op de hoogte stel
len van de gebeurtenissen in de afge
lopen nacht. Bij het muurtje aangeko
men vertelde hij aan het gevolg dat het
hier de plek was waar de plurken zijn
Pang en Plof om zeep hadden willen
brengen. "Kijk maar", riep hij zelfs een
paar keer nadrukkelijk en wees daarbij
op het, door de tand des tijds aange
vreten muurtje, waarin hij de afbrokke
lingen en gaten zag als recente kogel
inslagen. Het klonk zo overtuigend dat
niemand er meer aan twijfelde dat Pang
en Plof 's nachts behoorlijk gesloft
hadden. In het rapport aan de divisie
staf werd vermeld: Nachtelijke aanval
op Garoet afgeslagen.
Pang had zijn geweer schietklaar voor
het grijpen voor hem op de zandzakken
gelegd. Plof had zijn sten schietklaar
op de heup hangen. Zo zaten ze
al geruime tijd, af en toe fluisterend
een woordje wisselend, voor zich uit
te turen toen de inwendige mens van
Plof een woordje mee ging spreken.
"Hoe denk je erover Pang", vroeg
Plof fluisterend. "Ik krijg behoorlijk trek
in koffie. Er staat koffie voor ons klaar.
Zal ik wat op gaan halen?" "Geen gek
idee Plof", antwoordde Pang eveneens
fluisterend. "Doe maar. Het ziet er op
het ogenblik zo vredig uit. Ik geloof niet
dat er wat gaat gebeuren".
Plof stond op en liep over het gras
veldje naar het ongeveer een tien me
ter achter de stelling gelegen huis waar
een gedeelte van het peloton in een
welverdiende slaap alle ellende en on
gemakken van de eerste politionele
actie even aan het vergeten waren.
Pang stijf geworden van het ongemak
kelijk zitten nam Plofs afwezigheid
waar. Hij rekte zich eens behaaglijk uit
en verschoof zich op het plankje om
van een ruimere zitplaats te kunnen ge
nieten tot Plof terug was met de koffie.
Helaas, tijdens het verschuiven ge
beurde er iets waar Pang nooit op ge
rekend had. Een van de kisten kantelde
en Pang sloeg achterover. Nu had er
verder niets aan de hand geweest als
de hand van Pang maar niet door het
onverwachte gebeuren naar enig hou
vast had gegrepen. Maar dat deed die
hand nu juist wel en de vingers van die
hand grepen precies om de trekker van
het geweer.
"Pang". Een daverende knal was het
gevolg van deze ongelukkige greep
in het duister.
Plof, die, met in elke hand een messtin
koffie, net het huis weer uit kwam ge
schuifeld en al zijn aandacht en jong
leurtalenten nodig had om zonder mor
sen over te komen, schrok zich een
ongeluk. Hij zwiepte de messtins met
koffie een eind heen en had met dek
king zoeken zo'n haast dat hij met een
plof op de grond belandde.
Pang had het na het schot zeer moeilijk
met zichzelf. Wat moest hij nu verder
J. BLOKKER
13
