moessQn
BIJ DE VOORPLAAT
Spiegeitje, spiegeltje aan de boom
Van alle dwazen, wie spant er de kroon
Ik zal het u maar vertellen; ik ben de laatste twee weken van maart naar Jakarta
geweest. Dringend opgeroepen omdat Rogier plotseling een ernstige operatie
moest ondergaan, of het mogelijk was dat de naaste familie nog daarvoor aan
wezig kon zijn. Dat betekende een dag de tijd om naar Jakarta te komen en
voor mij 4 uren om: een verlopen paspoort (ezel dat ik ben) te vernieuwen,
een cholera-prik te halen, mijn visum van de Indon. Ambassade in orde te maken.
Voor deze activiteiten heeft een normaal mens in normale omstandigheden 2
weken nodig, maar dat het ook in 4 uren kan, is bewezen. Als alle instanties
altijd zo vlot en behulpzaam zouden zijn als die paar uren dat ik als een gek
heen en weer scheurde, mijn hemel we zouden Nederland niet meer herkennen!
Maar het aantal werklozen zou dan wel met 5 millioen stijgen, dacht ik.
Bij de cholera-prik zei de verpleegster: "Ziezo, dan komt u over een week terug
voor de tweede helft". "Kan niet", zei ik, "ik kan pas over twee weken, want
over een uur zit ik in de plane naar Indonesië en ik ben volgende week nog niet
terug!" Ze keek me aan als Louise Fletcher, de verpleegster uit "One flew
over the cuckoo's nest", borg toen de injectienaald weg en zei gelaten: "Gaat
u dan maar".
Met Rogier is het weer helemaal oké
Het bleek goddank niet waar men bang
voor was en toen was het herstel een
kwestie van dagen.
Dat mooie Carolus-ziekenhuis op Sa-
lemba. Onveranderd proper, licht, de
lieflijke parkjes tussen de paviljoenen
en wat een ruimte! Uitstekende ge
neesheren, chirurgen die in kennis en
ervaring zich met de besten in Europa
kunnen meten, zodat ook Rogier's
operatie feilloos werd volbracht.
Dan terug in Nederland te lezen, dat
een jongetje aan een eenvoudige in
greep als oortje doorprikken doodgaat
door (de zoveelste) verkeerde anes
thesie! Ik weet niet, maar in Indonesië
heb ik steeds het gevoel dat een
mensenleven nog telt voor de andere
die de verantwoording draagt.
Als ik zie hoe Rogier's familieleden
tweemaal per dag, lange afstanden af
legden om hem te zien. Bij hem bleven
waken (want dat kan daar, men krijgt
een nacht-pasje tot een bepaalde tijd),
zodat er 's nachts altijd iemand van
de familie kan helpen als de patiënt
iets nodig heeft. Voor elke zieken
kamer is een gerieflijk platje met ge
noeg plaats voor een tikar of matras.
Zo makkelijk gaat dat daar.
En hulp voor de nachtzuster ook. Kunt
u zich dat hier voorstellen, het lawaai,
de toestanden die zo'n familie-over
nachting hier zou opleveren?
Wat ik die twee weken gedaan heb in
Jakarta, nadat de eerste spanning voor
Rogier geweken was? Geen klap. Met
weerzin gedacht aan de stapels werk
die ik zomaar achterliet, ik wilde niet
denken aan alles wat ik nog had moe
ten of kunnen doen in die paar uren,
die ik nog had, want dat zou onnodige
kwelling zijn.
Wel heb ik iedere dag weer met ver
bazing naar de inhoud van mijn koffer
gekeken. Welke gek zou zoiets voor
elkaar hebben gekregen?
U weet hoe koffers pakken in een film
gebeurt. Een vrouw besluit in allerijl
te vertrekken. Ze grijpt naar een lege
koffer (die zich altijd netjes in of op
de kast bevindt) en werpt er lukraak
enige kledingstukken in. Een paar
stukken maar, want de koffer flapt met
gemak dicht, dat kan, want hij is drie
kwart leeg. Geen schoenen, toiletarti
kelen, extra accessoires. En of de
vrouw nu naar het hartje van de Matto
Grosso, de Gobi woestijn of Nova
Zembla reist, ze ziet kans de rest van
de film in de juiste kleding met een
eindeloos aantal jassen, schoenen,
hoeden etc. te verschijnen. Allemaal
toch ingepakt, terwijl ik toch duidelijk
gezien heb dat ze één jurk, één peig
noir en twee slipjes in de koffer mikte!
Bij mij ging dat een beetje anders. In
de eerste plaats; al mijn 'lege' koffers
staan wel netjes op de kast, maar ze
zijn vol. Rommel.
Snel een koffer omgekeerd. Waar heb
ik kleding die draagbaar is bij 30 gra
den? Hier, een paar blouses, panta
lons, ondergoed. Hupsakee, koffer vol.
Nog een tas. Gelukkig is mijn toilettas
altijd gereed-voor-meenemen, zeep,
tandpasta, tandenborstel, make-up.
Hoef ik niet meer naar te kijken. Geen
tijd meer om oleh-oleh mee te nemen,
gelukkig maar, koffer is vol.
In Jakarta komt de verrassing: geen
blouse die bij een pantalon past, een
blouse zonder knopen, een pantalon
vol katteharen die eigenlijk naar de
stomerij moest. Toilettas? Die zat zo
mooi vol ingepakt. Als ik 'm openrits,
rollen er sleutelhangers en broches en
allerlei plastic speeltjes uit.
En dan herinner ik het me weer dat
mijn kleindochter op een dag vroeg:
"Mogen we even met jouw tassen me
vrouwtje spelen?" Tandeborstel en
tandpasta zitten er gelukkig nog in, de
rest was zo aan te vullen. In Jakarta
is alles te krijgen, in elke warong kun
je het belangrijkste voor dagelijkse be
hoeften kopen. Tot twaalf uur 's nachts
geen winkelsluiting. Ik haat reizen met
barang, eenmaal gesettled in hotel, de
koffers uitgepakt, weet je zo dat je
die troep er nóóit meer inkrijgt. Want
tussen aankomst en vertrek heb je
tweemaal zoveel bijgekocht.
Logeer je bij vrienden, dan is dat nog
veel ellendiger. Je schaamt je dood
voor de rommel die je aanwezigheid
in zo'n logeerkamer teweegbrengt. Dat
is een van de redenen dat ik hotel of
guesthouse prefereer. Kun je lekker
onpersoonlijk al je verkeerd-ingepakte
barang uitspreiden.
(lees verder volgende pagina, 1e kolom)
ONAFH. IND. TIJDSCHR., 25e JAARG. No. 17
Verschijnt de 1ste en 15e van
iedere maand.
Opgericht door
TJALIE ROBINSON (1911-1974)
ZOEKT OP BASIS VAN DE NUTTIGE
ERVARINGEN IN DE GORDEL VAN SMA
RAGD NIEUWE INTERESSEN IN NEDER
LAND TE WEKKEN VOOR DE TROPEN-
GORDEL.
Prins Mauritsl. 36, 2582 LS 's-Gravenhage.
Telegramadres: Robinson BV Den Haag.
Tel. 070 - 54 55 00 54 55 01 - Postgiro 6685
of A.B.N. Den Haag Rek. No. 51.56.15.730.
Uitgave: Publ. en Handel Mij Tjalie Robin
son BV.
Directie: L. Ducelle.
Prijs per nummer f 3,25
Abt. voor Nederland en Europa:
halfjaar 30,jaar 60,
Abt. buiten Europa (zeepost): jaar f 67,50
Abt. buiten Europa luchtpost:
Australië en Nw. Zeeland f 107,50, Indone
sië, Zuid-Afrika, Zuid Amerika, Maleisië,
Singapore en India f 91,50; Canada, Ver.
Staten, Suriname en Antillen f 79,50.
Het correspondentie- en betalingsadres voor
Amerika is Mrs. R. Cohen-Top. 13740 Avion
Drive, La Mirada, California 90638, Telef.
213-941-8682.
PLEASE Uw check op naam stellen van
Mrs. R. Cohen en NIET op Moesson of
Tjalie Robinson BV. In USA niet bekend
Abonnementen bij vooruitbetaling.
Advertenties kunnen zonder opgaaf van
redenen geweigerd worden.
De directie behoudt zich het recht voor om
bepaalde redenen abonnementen te be
ëindigen of aanvragen te weigeren.
Redactie en vaste medewerkers:
Lilian Ducelle, J. H. Ritman, Dr. H. J. de Graaf,
Rogier, Ralph Boekholt, Harryet Marsman
(Plantersvrouw), Ems I. H. van Soest, Poirrié.
Eindredactie en opmaak:
Ch. J. A. Manders.
Administratie/Boekhouding:
Th. M. A. Scheulderman.
Abonnementen: Mevr. E. van Hout-Intveld.
Advertenties: Mevr. I. Boon.
2
