^Herinneringen 3<£etjii
£f
(XXXIV)
Jaloers.
Weet u wat ik nog eens in m'n leven zou willen? Een herbeleving. Gewoon als
soldaat weer eens een weekje in de kampong bivakkeren. Meer niet. Maar dan
wel onder dezelfde omstandigheden van "toen vroeger" natuurlijk. Dat lijkt me
iets geweldigs. Hoe ik op deze gedachte ben gekomen om juist dét te willen?
Heel simpel. Namelijk door drie foto's die gemaakt zijn in de kampong Tjikalong
Koeion nu, op de kop af, vierendertig jaar geleden. Deze foto's waren jarenlang
in m'n ogen niet meer dan wat leuke kiekies uit Indië. Maar met het ouder
worden van die kiekies en mezelf zijn die leuke kiekies veranderd in waardevolle
foto's voor me. Het kijken naar de foto's is nu een verslinden van de afbeeldin
gen geworden, gepaard gaande met een blik van jaloersheid in m'n ogen van
hier tot Indonesië. En dat is echt niet overdreven, want jaloers moet je wel
worden als je jezelf in een ver verleden terugziet waaruit de herinneringen niet
weg te branden zijn en deze herinneringen je er op de koop toe nog eens goed
aan herinneren dat je banjak dagjes ouder bent geworden.
Kijkt u zelf maar eens. Neem nu die
foto waar ik met m'n wapenbroeder
Sjaak op sta. Sjaak links en saja
rechts. Als ik me daar zo zie staan
voor het kamponghuis waarin we bi
vakkeerden dan gaat er wel wat door
me heen, geloof dat maar. En dat ik
dan knap jaloers wordt zit er dik in,
want daar sta ik dan toch maar: een
jonge, stoere, fiere soldaat, toen nog
vrij van alle hulpstukken die me nu
op de been moeten houden zoals:
steunzolen, steunkousen, valsgebit en
leesbrilletje. Daar staat een persoon
lijkheid. Óf niet soms.
En nu ziet u me nog maar in vrije-
tijdskleding, de legerpendek. Stelt u
zich eens voor dat er ook nog een
uniform als gegoten om me heen zat,
Jan Blokker (rechts) met Sjaak voor hun
bivak in kampong Tjikalong Koelon.
dan moet u toch ook wel toegeven dat
daar een soldaat istimewa staat en m'n
jaloersheid gerechtvaardigd is.
Dat in pendek lopen was de meest
geliefde dracht van ons. Alleen buiten
het kampement en na zonsondergang
ging het uniform aan. Na zonsonder
gang om de muskieten van het lijf te
houden en buiten het kampement om
de vijand van het lijf te houden. Van
daar ook dat ik u geen geheel ge
klede foto's kan tonen, want de be
nodigde apparatuur om na zonsonder
gang te fotograferen bezaten we niet.
Op de veranda achter ons (op de
foto niet te zien) stond m'n veldbed.
Hoewel er veel herinneringen uit m'n
HOTEL "DE RUITER" HOUTHEM
bij Valkenburg (Z.L.), St. Gerlach 43
tel. 04406-4 03 18
Riant uitzicht op het Geuldal
doet denken aan de mooie rustige om
geving van de Preanger
Zeer geschikt voor diegenen die op me
disch advies een rustkuur moeten onder
gaan
Met dieet-patiènten wordt rekening ge
houden
Alle kamers centraal verwarmd en voorzien
van warm en koud stromend water.
Prijzen per persoon en per dag; incl. be
diening en B.T.W. Logies met ontbijt
f 27,50 p.p.p.d. Half pension f 37,50 p.p.
p.d. Kamer met douche en toilet, logies
met ontbijt f 35,p.p.p.d. Kamer met dou
che en toilet half pension f 45,p.p.p.d.
De achterkant van ons huis.
voorraad zijn ontsnapt en voorgoed
zijn verdwenen, herinner ik me, zelfs
door de dikste muren en bilikwanden
heen, alle plekken nog waar m'n veld
bed heeft gestaan. Misschien wel om
dat de meeste tijd op het veldbed
werd doorgebracht.
Op de tweede foto ziet u ons huis
aan de achterkant genomen. Ook een
foto om jaloers op te worden. Neem
alleen maar die bungalowachtige ruim
te rond het huis. Toen iets heel ge
woons waar je aan voorbij ging. Je
keek er niet naar want er was niets
anders dan ruimte. En nu als je al
die ruimte ziet, zit je je er op te ver
gapen. Vooral ik, omdat ik al tiental
len jaren in een bungalow woon, maar
die ruimte om me heen, waar je met
beide benen stevig op de grond in
rond kan kuieren, is ver te zoeken.
Die ruimte heb ik niet, want er staan
nog een stuk of tien bungalows onder
me. De enige ruimte om me heen is
de lucht en af en toe een laag wolken
dek. Nou, ga daar maar eens in rond-
kuieren als je niet te ver van huis wil
omdat de nasihap bijna klaar is.
Dat is niks waard. Je kan mogelijk al
leen een snelheidsrecord breken en
een paar botten. Meer niet. Nee, geef
mij maar die ruimte uit Indië.
Een gedeelte van het interieur van
ons huis bestond uit rechts een veld
bed met een klamboe er overheen
gespannen en links Manus, aan een
zelfontworpen schrijfplank, bezig aan
zijn dagelijkse brief naar huis. Om wat
meer lucht en licht binnen te krijgen
AKAL VAN EEN
RESIDENTSVROUW
Mijn man was assistent-resident op
Ambon.
Daar werd mijn man benoemd tot re
sident van Bali en Lombok. Dat was,
ook in de ogen van ons personeel,
een geweldige promotie. De oude
djongos en zijn vrouw gingen met ons
mee. En waren van oordeel "Wie
het breed heeft, laat het breed han
gen."
Onze maaltijden werden overvloedig,
en wat er overbleef werd eenvoudig
weggegooid. Zo zag ik fijne doperw
tjes e.d. geregeld in de goot drijven.
Ik piekerde lang, hoe ik dat in orde
zou kunnen krijgen, zonder het te ver
bieden, en zo mezelf het etiket "gie
rig" op te plakken.
Opeens kreeg ik een idee. Ik riep op
een morgen al het personeel bijeen,
en zei: "Wij Hollanders hebben een
geloof. Als we eten weggooien, den
ken we, dat er eens een tijd zal ko
men, dat we zullen verhongeren."
Dat sloeg in. Nooit werd er meer iets
weggegooid en kokkie sloofde zich
uit, om gezellige hapjes te maken van
restjes.
Ik denk, dat ze in de Jappentijd wel
eens aan die woorden gedacht zullen
hebben.
A. MOLL-LIPS
hadden we een paar flinke gaten in de
bilikwand gezaagd. Dat kon toen alle
maal zonder dat je een schoonheids
commissie, opgejut door een actie
groep uit buurtbewoners, op je dak
kreeg.
U heeft nu m'n foto's gezien en nu
moet u het me eerlijk zeggen. Heb ik
te veel gezegd. Het is toch om jaloers
te worden?
Vaak wordt me voorgeschoteld dat ik
m'n Indië moet vergeten omdat alles
veranderd is en je er niets van die
goeie ouwe tijd meer terugvindt. Nou,
dat mag dan wel waar zijn. Maar ver
geten. Vergeet dat maar rustig.
An me nooit niet.
J. BLOKKER
18
