Ik leefde in het
Shuffleboar d - tij dperk
De dikke MOESSON
HET I.C.O.D.O.
9
"Wij zijn niet van oordeel dat een dekstoel, plaid
en een kop bouillon genoeg zijn om mensen ple
zier te doen. Wij geloven ook niet dat ringen
gooien, dammen en shuffleboard spelen machtig
opwindend is. Tenslotte gaan de mensen niet op
zeetours voor hun gezondheid.
Onze nieuwe Middellandse Zee-cruise luidt
het Na-Shuffleboard-Tijdperk in.
Dit jaar hebben we ons shuffleboard van het dek
weggeschraapt omdat de mensen geen shuffle
board meer spelen. Wij bieden persoonlijke en
tertainment en een paar werkelijk fantastische
late-nacht-bars
Een advertentie van een Amerikaanse scheepvaartmaat
schappij. Eronder een afbeelding van drie opzettelijk komiek
gemaakte mensen van middelbare leeftijd: een echtpaar
in dwaas aandoende cruise-kleding, naïef poserend voor
een vriendin in sokken, saaie jurk en nota bene met een
hoed op, die een foto neemt met een ouderwets toestel.
Een beetje mal, die fatsoenlijke burgers die genieten van
een welverdiende vakantie en er een souvenir van willen
hebben.
Nee, ze zijn niet mal, want wat dat betreft is het in 1981
nog net zo - en wij in 1981 zijn natuurlijk nooit mal. Wij
sparen ook jaren voor een cruise, steken ons in cruise-
kleding en genieten volop van de reis. Komen verbrand
terug met kiekjes en dia's, Henk soezend in een dekstoel,
Mien lachend aan de reling met de Spaanse kust achter
haar, Henk en Mien samen enz. enz. Maar waarom ook
niet? Ze hebben vakantie op zee gehad, waarom zouden
ze er niet van genoten hebben en er foto's van thuis
brengen? Waar zit het bezwaarlijke dan in?
In die advertentie en die afbeelding erbij, niet de mensen
op de afbeelding. In het gemoedelijk voor de gek houden
van mensen en omstandigheden uit een meer gebalanceer
de, rustiger en onschuldiger tijd. Naïever ook, meteen toe
gegeven.
Ik leefde in het shuffleboard-tijdperk en in de jaren dertig
maakte ik ook een cruise. Alleen was het geen echte
cruise, het was de enige manier om van Indië naar Neder
land te komen. Er was shuffleboard aan boord, maar ik
deed er niet aan mee, te veel te zien en te beleven - en dat
zonder fantastische nacht-bars. De mensen zaten in dek-
stoelen, duttend of in gesprek met een buurman of lezend.
Er werd veel en krachtig gewandeld, rond het dek, naar
boven en naar beneden, onder drukke conversatie (conver
satie werd toen nog algemeen beoefend). Er was de steeds
wisselende zee, de pittige wind, het genoegen van het niet-
dagelijkse. Soms werd er 's avonds gedanst, er werd om
de paar dagen een film vertoond en er waren wedstrijden
en spelen voor de kinderen. Geen onafgebroken georga
niseerd "vermaak", geen overladen, nooit aflatend ge-
voeder, er was tijd voor anderen, jezelf en rust. De mensen
gingen na de lunch een dutje doen in hun hutten en de
bar ging om middernacht dicht.
Van alles op die zeereis is de tocht door het Suezkanaal
me het meest bijgebleven. Een lange, bloedwarme, lome
trek, langzaam, langzaam, weinig passagiers aan de reling,
zwijgend om energie te sparen, alleen af en toe een woord,
een wijzende hand. En vlak buiten de reling, scheen het,
Verlofgangers gaan in Port Said van boord voor een sight-seeing
tour.
de woestijn, zinderend in de hitte. Een enkele auto op de
weg die parallel aan het kanaal liep, een klein zwembad
met maar enkele mensen, eens een rijtje zwoegende ka
melen aan de horizon.
Zou dat nu nog mogelijk zijn, dat urenlange, stille, ge
zamenlijke trekken langs de geelbruine woestijn, onder een
wonderbaarlijk blauwe hemel? Misschien wel. Die adver
tentie is namelijk bijna twintig jaar oud en omstandigheden
veranderen met de dag in het atomisch tijdperk. In de
verleidelijke cruise-brochures die een Nederlands reis
bureau mij zond stond - waarachtig I - een gekleurde foto
van passagiers die shuffleboard spelen. De witte vakken
en gekleurde schijven zijn er weer. Alleen dragen de
spelers shorts, bikini's en sandalen inplaats van hang
broeken, sokken en hoeden. Historie herhaalt zichzelf, ook
wat shuffleboard betreft.
Mensen blijven zeetochten maken, voor rust en genoegen
tegelijk. Voor wie wil zien is de oceaan er altijd nog, wis
selend en oneindig boeiend, de wind verwart het haar en
het leven heeft al het saai dagelijkse verloren. Misschien
zullen meer mensen dan ooit zeetochten ondernemen, want
zij hebben dat ook meer dan ooit nodig. In de spanning en
het rumoer van het atomisch tijdperk, wat is heilzamer dan
een dekstoel, een plaid en een kop bouillon
(foto: R. L. Mellema)
GREET GAUDREAU
Dit nummer is een DUBBEL-NUMMER, dat betekent dat het nummer
van 1 juli vervallen is en in dit blad opgenomen. Ook 15 augustus is een
dubbel nummer, nummer van 1 augustus vervalt. Vanaf 1 september
verschijnt Moesson weer 2 x in de maand.
(Informatie- en Coördinatie Orgaan
Dienstverlening Oorlogsgetroffenen)
Een vraagbaak die alle inlichtingen
geeft inzake materiële en immateriële
hulp aan oorlogsgetroffenen. Willem
Barendszstr. 31 c, 3572 PB Utrecht,
tel. 030 - 73 0811.
