Eer, schuld en recht
Er is de laatste jaren geen dag ge
passeerd zonder dat er op onze re
dactie in een brief of in een gesprek
het onderwerp uitkering, ereschuld,
oorlogsslachtoffer te berde werd ge
bracht. Moesson, vroeger Tong-Tong,
heet het klankbord te zijn voor de
stemmen uit de Indische gemeenschap
en dat hopen we te blijven.
Het aantal "slachtoffers" van de oor
log is groot, het abonnee-aantal van
Moesson relatief klein. U begrijpt dus
wel, dat wanneer wij als klankbord
moeten dienen voor de klagers, er
niets meer overblijft dat wij - en dan
spreek ik namens Tjalie - als doelstel
ling van ons blad zien. Een klankbord
is er niet alleen om dissonanten op
te vangen.
Ik wil na de inzendingen op pagina 4
en 5 dan ook definitief een streep
zetten onder het opnemen van jammer
klachten. In Moesson zullen alleen of
ficiële publicaties betreffende de uit-
kerings-affaire worden opgenomen. De
instellingen, stichtingen die zich met
deze kwestie bemoeien zijn de ENIGE
die er wat aan kunnen doen, ja toch?
Verder, Hetty Eichholtz en ik zullen de
geschiedenis wel ingaan als de enige
dwarsliggers in de Ereschulden-kwes
tie. Wat wij gehoord, gezien, meege
maakt hebben, heeft ons de overtui
ging gegeven dat het al lang niet meer
gaat om een Ereschuld. De EER is al
lang overboord gezet, het belangrijkste
blijft de SCHULD van 7.500,waar
een steeds groter wordend aantal
"miskenden" aanspraak op maakt.
Volmondig beamen wij de schuld die
de Nederlandse Regering t.a.v. ex-
KNIL-ers heeft, OOK BUITEN NEDER
LAND, maar wij verafschuwen de
bezetenheid waarmee jan-en-alleman,
mensen die al lang schadeloos ge
steld zijn door werkgevers of anders
zins, proberen een graantje mee te
Ergens in het Padangse woont Jan de Boer.
Dit is zijn huis en dit zijn zijn kinderen. Hij
werkt, maar daarmee verdient hij nauwelijks
genoeg voor de kost. Een beetje steun van
HALIN, ook nauwelijks genoeg. Steun van
de Bruine Bus, waarmee hij in ieder geval
iets aan zijn "huis" kan doen.
pikken uit de pot waar nooit voldoende
in kan zitten voor iedereen.
Mensen die het niet meer nodig heb
ben, maar nu, na 36 JAAR ineens
vervuld zijn van hebberigheid. Ach ja,
er zijn altijd wel voldoende motieven
aan te dragen, syndromen doen tegen
woordig ook opgeld. Naar mijn gevoel
is het 7.500,syndroom het groot
ste kwaad. Wie de uitkering het eerst
zouden moeten hebben zijn de ex-
KNIL-mensen in Indonesië, maar juist
zij vallen er buiten. Welke ook de om
standigheden zijn geweest waardoor
zij in Indië zijn blijven wonen, hoe
zwaar ook het lot voor hen is geweest
en in welke armelijke omstandigheden
zij nu ook leven, hun recht op die uit
kering hebben zij verspeeld. Voor hen
betekent het geld geen extraatje, een
vakantie naar Griekenland, een nieuwe
kleurentelevisie of cadeaus voor de
kinderen, maar het RECHT om te blij
ven leven. Een behoorlijk dak boven
het hoofd, genoeg kleding, medicijnen,
"Binnenkort zal er een bedrag van
7.500,op mijn giro-rekening
worden gestort, omdat ik het ver
blijf in de Japanse kampen heb
overleefd en vervolgens tot nu toe
in leven ben gebleven.
Voor zeer velen die haar krijgen
zal deze uitkering hoogst welkom
zijn ter verlichting van hun finan
ciële zorgen. Maar er zullen er
ook verscheidene zijn zoals ik, die
met wat ze bezitten en het pen
sioen dat ze genieten, comfortabel
kunnen rondkomen en voor wie de
uitkering daarom in wezen niet
meer is dan een aardige meevaller,
zonder welke ze zich ook best
kunnen redden.
Hen zou ik (eventueel ten over
vloede) willen attenderen op de
onverwachte gelegenheid die zich
nu voordoet om door een daad te
tonen dat onze verbittering en
verontwaardiging over de moeder
landse onaandoenlijkheid voor het
lot van de Nederlandse oorlogs
slachtoffers van overzee, niet al
leen door het eigenbelang werd
ingegeven, maar wel degelijk be
rust op gevoelens van bewogen
heid en echte deernis met land
genoten die daarginds in kommer
volle omstandigheden zijn achter
gebleven.
Zelf wil ik voor dit doel een derde
deel van de te ontvangen som be
schikbaar stellen en omdat me
bekend is dat U op het terrein van
ondersteuning van deze behoef-
tigen goed thuis bent, zou ik U
willen vragen dit geld in ontvangst
te nemen op een door U aan te
geven rekening en er de juiste
bestemming aan te geven."
N.N.
voedsel. Een morgen zonder zorgen.
Als men zich hier in Nederland werke
lijk ergens druk om zou moeten ma
ken, dan is het wel om die uitkering
voor de KNIL-ers in Indonesië, overal
elders hebben zij het goed. "Ik ken
er een paar, die helemaal apathisch
zijn", vertelde iemand me, "ze hebben
de kracht niet meer te vechten voor
hun rechten."
Apathie? IK geloof het niet. Gebrek
aan hoop en geloof in menselijkheid
van de Nederlandse Regering, moe
heid om opnieuw en opnieuw de moei
te en het geld op te brengen voor
nieuwe requesten, schrijven naar die
en die. En al schrijvend nog meer te
leurstellingen te krijgen, nog wanho
piger te worden als niets helpt. Het is
geen apathie als men weigert nog
meer te verliezen dan men te missen
heeft, hun zelfrespect willen zij be
houden
Wie zou willen weten en begrijpen hoe
groot de nood is bij "gevallen" die
door de HALIN en het Charitatief
Fonds Tjalie Robinson worden ge
steund, die kan zich misschien mijn
kwaadheid om het gedram om die
f 7.500,indenken. Vraagt men die
f 7.500,om er straks zijn kleine
broeders mee te helpen? Zijn er straks
mensen die zeggen: hier heb je mijn
f 7.500,geef die aan die ex-KNIL-
mensen, die niet geholpen konden wor
den. Of wordt er alleen geholpen met
de edele verontwaardiging: "De Re
gering MOET betalen, zij hebben er
ook RECHT op!" De Regering betaalt
niet, dat kan ik U nu al vertellen. In
tussen hebben die mensen daar geen
kans op een redelijk bestaan. Of wel?
Van NN (naam bij ons bekend) kreeg
ik nevenstaande brief. Ik kan U niet
zeggen hoe gelukkig die me maakt.
De eerste van de 30.000 rechthebben
den. De Ereschuld is een beetje inge
lost. Met eer. LILIAN DUCELLE
Zijn vader was ex-Knil, is overleden. Jan
kon niet naar Nederland, geen voldoende
papieren zal wel. Op de foto hierboven de
pusaka de erfenis van Pa de Boer, en het
enige meubel in huis: een bed. Sr. Ancilla
die ons dit "geval" doorgaf, doet wat ze
kan. En wij
3