bahasa
indonesia
•jÉi*
3£erinnerincjen 3<CetjlL
(XXXIX)
drs. suci bartini kuntoro
va/ A'&ïl Jt. V - 'i'b i'ilujé.
Eenvoudig, praktisch
overzichtelijk.
Prijs f 14,50 f 2,10 porto
Wij hebben veel Indonesische
ontspanningslectuur en geregeld
FEMINA, KARTIN! en INTISARI.
toen hij naast me gerold was.
"Ja maar dat is de bedoeling niet",
antwoordde ik, angstig om me heen
kijkend naar een nog veiliger plekje.
"Zo vlot wil ik nu ook weer niet be
graven worden. Ik bedoelde over een
jaar of zeventig". "Doe me een lol en
zeg dat er dan voortaan bij", griepte
Piet tegen me. "Dat lijkt me veel ge
zonder. Je weet toch dat de vijand
overal en altijd meeluistert".
Natuurlijk wist ik dat, maar wat wil je,
een soldaat in Indië had zoveel aan
z'n hoofd en nog meer ging er door
z'n hoofd heen dat er wel eens iets
door schoot en vergeten werd.
Eén ding heb ik er van geleerd: Ik zeg
nooit meer van m'n leven dat ik ergens
begraven wil worden. Dat is me veels
te link geworden.
J. BLOKKER
TJO EN PAM
Tjo: Zeg Pam heb je gelezen over
huis in Indonesië in Moesson van
15 september?
Pam: Ja, waarom vraah je?
Tjo: Ajo wij haan visum vrahen voor
5 weken?
Pam: Waarom, wij haan toch niet?
Tjo: Je ziet toch? Daar staat kost 55
hulden inclusief landing fees. Ma-
na boleh tehenwoordig je krijg
fees voor 55 pop, dus inclusief
makan-makan, dansi-dansi en so?
Pam: Ach, je ben een suffer, die fees
zonder t is Engels en je moet uit
spreken fies.
Tjo: Ah, ik begrijp, als so dit beteken
inclusief viese feest. Ajo wij
haan
SINJO BETAWI
Een leuke opname van een gezellige selamatan van leerlingen van de H.l.-Kweekschool
in Lembang. Namen en bijzonderheden zijn niet bekend, wie weet er iets meer over te
vertellen
Toen, was het me nog veels te vroeg.
Het pad waarover wij onze patrouille liepen kronkelde zich tussen de met sa-
wah's bedekte heuvels. De voorlopers van de dan weer links, dan weer rechts,
dan weer achter en dan weer voor ons liggende berg, waarop halverwege de
helling het doel van onze patrouille lag. Evenwijdig het pad liep een irrigatie
kanaaltje waarin een zee van verlokking van het zuivere koele bergwater onze
neus voorbij stroomde.
Vermoeid en zweterig sjokten we zwij
gend achter elkaar, door een geweldig
mooi stukje Preanger. Zwijgend, omdat
de vermoeidheid, zoals altijd het ge
val was, ons het zwijgen had opgelegd.
Het denken was overgebleven. En
hoe. De gekste dingen, waar je nor
maal nooit aan gedacht zou hebben,
bedacht je. Zo dacht ik al een tijdje
aan een welkome gek die me in het
kanaaltje zou gooien, zo verlangde ik
naar een duik in dat heerlijke koele
water.
Maar ja, zo'n gek was er natuurlijk
niet (ik liep daar begin '48) en me zelf
in het kanaaltje werpen was té gek
want dat getuigde van ongediscipli
neerd gedrag en dat was iets waar
zelfs een haar op het hoofd van een
soldaat niet aan dorst te denken. Dus
sjokte ik maar voort.
Nog twee bochten - ik wist het pre
cies van voorgaande patrouilles - en
dan zou de mooist gelegen kampong
in West Java weer voor me liggen.
Weliswaar een alledaagse kampong
van niet meer dan een huisje of vijf
entwintig in een rij aan de voet van
een heuvel en waar knoerten van bo
men voor een eeuwige schaduw in de
kampong zorgden. Eigenlijk was het
niet meer dan een bewoond laantje.
Maar die ligging er van, die deed het
hem. Die gaf de kampong iets unieks
aan schoonheid, iets van een paradijs
op aarde.
Vlak voor de kampong bleef ik even
tjes stilstaan om voor de onvergetelijk
heid de kampong goed in me op te
nemen. "In die kampong zou ik best
begraven willen worden", sprak ik in
een opwelling tegen m'n lotgenoot
Piet die naast me was komen staan.
"Dat lijkt me het einde". Verbaasd
keek Piet me aan en liep zonder iets
te zeggen door. Ik volgde.
Plotseling klonken er schoten en enige
kogels kruisten fluitend ons pad. He
vig geschrokken stortte ik me ter aar
de en rolde me, door een hunkering
naar het eeuwige leven gedreven, over
het pad naar het stevigste gedeelte
van een sawahdijkje, om achter dit
dijkje van de eerste schrik wat bij te
komen en m'n angst de gelegenheid
te geven wat heldhaftiger te worden.
"Heb je nog meer van die leuke idee-
en", was het eerste dat Piet me vroeg
11
