'avStoutZ
Wij verzorgen uw reis naar en in Indonesië beter
door middel van onze kantoren in:
Jakarta - Bandung - Yogyakarta - Surabaya - Bali.
Bovendien hebben wij vertegenwoordigers in
Singapore - Bangkok - Hongkong - Taipei.
Van Baerlestr
zodoende het beest te betrappen. Nog
maar net waren wij an onze speurtocht
begonnen, toen er een zware bui viel.
Vervelend, dacht ik, het water zou
alles uitwissen en door het geruis van
de regen in de boomtoppen kon je
practisch niets meer horen. Je was in
hoge mate aangewezen op je ogen en
het zesde zintuig, dat je moest waar
schuwen voor een dreigend gevaar.
Ik had zo enige tijd aandachtig speu
rend rondgeslopen, toen ik Daud hoor
de roepen. Het bleek dat hij weer een
ligplaats had ontdekt.
In de grijswitte klei, waren duidelijk
afdrukken van borstelige haren en
bloedvlekken zichtbaar. Van hieruit
verdween het spoor in een onder wa
ter staand bos en hoe hij ook had
gespeurd, hij kon niets meer vinden,
aldus Daud. Het leek wel of het beest
zich in het niets had opgelost. Inmid
dels liep het tegen tien uur in de och
tend en wij besloten, teleurgesteld, om
achter mambroeks (kroonduiven) aan
te gaan. Meer tijd aan zoeken beste
den in deze haast ondoordringbare
rimboe had weinig zin meer, dachten
wij.
Ik schoof de kijker weer op het ge
weer en vanaf de ligplaats vertrokken
wij naar een heuvelrand die parallel
liep met het vlakke bos en het moeras.
Aan de voet van de heuvel vonden wij
een modderig bospad. Tientallen spo
ren van varkenshoeven waren op dit
pad zichtbaar, waaronder een wel heel
grote. Aandachtig keek ik naar dit
spoor en wees Daud, die voor mij liep,
erop. Vergeet het zwijn maar, zei hij,
want een beest dat zo zwaar gewond
is gaat geen heuvel meer op. Boven
dien zullen we nog een eind moeten
gaan, om het bos te bereiken waar de
mambroeks te vinden zijn. Mijn zesde
zintuig was echter in werking getre
den en ik wist dat er gevaar dreigde.
Wij waren ternauwernood tien minuten
verwijderd geweest van de laatste lig
plaats, toen wij van rechts werden aan
gevallen door het zwaar gewonde
zwijn. Ik zag hem aanstormen in een
nevel van opspattend water en in een
flits ging het geweer automatisch naar
mijn schouder en ik vuurde een schot
af zonder de gelegenheid te hebben
gehad om nog nauwkeurig te richten.
Het was dan ook meer geluk dan wijs
heid, dat ik hem op zijn rechterslag-
tand trof en dit versplinterde. Dit werk
te als een "rem", waardoor wij tijd
kregen om het vege lijf te redden.
Daud was voor mij uit gerend en
sprong in een boompje, terwijl ik de
eerste de beste boom in mijn buurt
uitzocht. Mijn jungleboots waren spek
glad door de modder die eraan kleef
de en ik had beide handen nodig om
in de dunne stam te klimmen. Mijn ge
weer had ik aan de voet van het boom
pje achtergelaten. Ik weet het, de
grootste fout die je als jager kan
maken, maar bij snel handelen kan er
nou eenmaal iets mis gaan. Enfin, vast
geklampt als een luipaard aan een
stam, deden wij pogingen om met alles
wat zich kan vastgrijpen in de boom
te blijven. Door de gladheid dreigde
ik telkens naar beneden te glijden,
terwijl de top heen en weer slingerde
onder het gewicht.
Het zwijn naderde voorzichtig en bleef
op een afstand van ongeveer drie me
ter van de boom staan. Twijfelend en
aan het eind van zijn krachten, keek
hij van de een naar de ander en tax
eerde hoe hij zijn belagers te grazen
kon nemen.
Daud had zijn .22 bij zich en ik gaf
hem opdracht het genadeschot te los
sen. Na drie schoten in de kop zakte
het zwijn door zijn achterpoten, terwijl
bloed uit zijn neusgaten siepelde. Vlug
gleed ik uit de boom, nam mijn ge
weer op en schoot hem door de kop.
Hij viel opzij en bewoog zich niet meer.
Het was een behoorlijke knaap met
een gedrongen kop, forse schouders
en een schuin naar achteren aflopend
lijf. Een widjung, volgens mij. Mijn eer
ste schot had hem in de linker-schou-
der getroffen en de kogel versplinter
de daar, terwijl het tweede in de lies
terecht kwam. Er werden geen edele
delen getroffen, vandaar deze nasleep.
Een beest van zeker honderd kilo door
dit ondoordringbare oerwoud versle
pen leek een hopeloze taak en Daud
besloot eerst versterking te halen. Ik
zou intussen bij het dode zwijn blijven.
In afwachting van Daud's terugkeer
stak ik een sigaretje op en luisterde
naar het gezang van de burung hu-
djan, een zwartwit gekleurde vogel,
die een helder en welluidend geluid
laat horen, dat meestal regen aan
kondigt.
Het duurde niet lang eer mijn vrienden
zich lieten zien en met vereende krach
ten brachten wij het dode zwijn naar
de GMC.
Het zal tegen een uur of twee hebben
gelopen toen wij bij de pondok terug
waren. Onder genot van een koele
Heineken vertelden wij onze beleve
nissen. Pieters en Janssen hadden de
casuaris niet kunnen vinden, ondanks
nauwkeurig gezoek. Verder hadden ze
ook geen grof wild ontmoet, vertelden
ze.
Vanaf het punt waar wij zaten hadden
wij een prachtig uitzicht over het Sen-
tani-meer en zagen op de achtergrond
de berg Dafonsoro met zijn kruin in
de wolken. Het water was diepblauw
en vertoonde witte schuimkoppen. We
konden terugblikken op een succesvol
en enerverend weekend.
Eén van de vele avonturen op het
wildspoor.
(Slot van deze serie in het Kerstnummer)
15
