HET ASYL VAN IBU SUPIAH
Elke zomer weer staan de kranten in Nederland bol van de verhalen over ego
ïstische dierenbezitters die hun trouwe huisdiertjes zomaar ergens op de snel
weg de auto uitgooien omdat ze zo graag een onbezorgde vakantie wilden. En
gelukkig hebben we in Holland een Dierenbescherming en hun asyls die hier
wat aan kunnen doen en hulp bieden. (En een politie-apparaat dat wat aan de
bazen doet I) En we hebben overal dierentuinen die een hele hoop van die
diertjes kunnen opvangen. Ik herinner me als de dag van gister een verhaaltje
van een Mokummer die zijn aapje bij Artis kwam afgeven met de woorden:
"Ik had twee radio's en ik dachtIk ruil d'r één voor een apie. Maar je kunt
beter twee radio's hebbenI
Nu Indonesia ieder jaar meer en meer
een "Hollands vakantie-land" begint
te worden en een heleboel van die
touristen Oud-lndischgasten zijn, zijn
er natuurlijk ook meer en meer dieren
vrienden bij die zich afvragen hoe het
hier met de Dierenbescherming staat.
Want ze zien zo'n ontzaglijk groot
aantal zwerfhonden en katten op
straat. En vroegen een paar mensen
Lilian of ik niet eens een onderzoekje
kon instellen want een heleboel wil
den graag helpen. Graag gedaan na
tuurlijk, maar het blijkt zo geweldig
veel te zijn dat ik er voorlopig nog
lang niet klaar mee ben. Maar we gaan
stug door en ik zal proberen U af en
toe op de hoogte te houden met de
vorderingen.
Het vroegere asyl aan de Jl. Gunung
Sahari staat er nog steeds. Alleen is
het nu geen gemeentelijke instelling
meer, maar een zelfstandige stichting,
de Yayasan Penyayang Binatang. Voor
zitster/leidster/eigenares is Ibu Supiah
die eigenlijk vanaf het begin der jaren
50 het asyl al hielp en de verzorging
van alles had. Wat ik ook hoorde is
dat de eigenlijke Dierenbescherming
eigenlijk nooit opgedoekt is, men heeft
er alleen maar nooit meer iets aan
gedaanen was het Asyl alleen
asyl.
De eerste keer ga ik zomaar eens
langs om een kijkje te nemen en om
met iedereen kennis te maken. Ik
word direkt hartelijk ontvangen want,
zo hoor ik, elk beetje publiciteit is wel
kom. Want met publiciteit komt meest
al ook hulp en die hebben ze hard
nodig.
En behalve Ibu Supiah zelf bestaat het
bestuur van haar kleine Stichtings
comité uit Bpk. Sutisnah, die overdag
gewoon ambtenaar bij Landbouw is
maar in zijn vrije tijd de hele boek
houding en administratie verzorgt, de
dierenarts Dr. Sutikno die een oogje
in het zeil houdt wat betreft de ge
zondheid van alle beestjes in ruil voor
een kleine kamer in het asyl waar hij
elke dag zijn dierenarts-praktijk houdt.
En als laatste hebben we Herr Schnei
der van de Duitse Ambassade als de
grootste en meest belangrijke dona
teur. En in zijn vrije tijd, vooral week
ends, ook helpt als verzorger.
Voor de dagelijkse beslommeringen is
vooral de jongere broer van Ibu Su
piah, Sugito, haar rechterhand. Sugito
is eigenlijk een mantri-hewan en dat
komt dus mooi uit. Verder zijn er in
Ibu Supiah temidden van haar altijd honge
rige katten. Een stuk of honderd I
totaal een vijftiental mensen, meest
familie van de Ibu, voor het dagelijks
werk, zoals hokken schoonmaken,
eten koken en dieren verzorgen enz.
enz.
En het is voor deze vijftien lui echt
poot aan spelen want met z'n allen
moeten ze voor ongeveer 75 honden,
100 katten, 7 apen, 1 orang-utan, 3
paarden, vele geiten, tientallen kippen,
vogels en duiven zorgen
Het eerste dat me opvalt als ik een
rondwandeling over het terrein maak
is dat het helemaal niet stinkt! En ik
zie dan ook dat alles werkelijk brand
schoon is. Honden en poezen lopen
allemaal zomaar los en alleen de echt
valse of zieke beesten zitten in hokken.
De aapjes zitten allemaal afzonderlijk
in een eigen boom aan kettingen die
zó zijn bevestigd dat wanneer die mon-
jets zich uit de boom laten vallen on
geveer een halve meter boven de (ar
geloze) bezoeker blijven hangen. Maar
jadie lengte van de ketting is dan
wel berekend op die hulpjes/verzor
gers van het asyl. En hoewel ik zeker
ook wel tot de "koentets" gerekend
kan worden steek ik blijkbaar toch nog
een kop boven iedereen uit. Want de
eerste de beste monjet die zich als
een bom laat vallen vlucht met mijn
hoedje terug zijn boom in! Eén van de
verzorgers meteen er achteraan. En
als ik het na een kwartier van die
kerel terugkrijg is wel de hele voering
uit mijn dop weggevretenMaar dat
bevalt me eigenlijk best wel op dit
moment. Die voering was nl. van plas
tic en nu heb ik een heerlijk luchtig
hoofddekseltje
Maar goed, na de rondleiding gaan we
thuis bij Ibu met broertje Sugito en
Herr Schneider lekker zitten voor een
interview. Herr Schneider laat meteen
een paar botols van zijn nationale
drank aanrukken en onder het genot
van een koud pilsje vertelt Ibu Supiah,
af en toe bijgevallen door broertje en
heer Schneider, het verhaal van haar
asyltje.
Ibu Supiah (uit Purwokerto, Mid. Java)
begon haar werk bij het asyl in okto
ber 1952. Was in die tijd nog een com
binatie van verzorgster/huishoudster.
Toen was het terrein nog veel groter,
haar huis veel groter en het enige dat
niet groot was waren de "geldzorgen".
Want het asyl en zo was in die tijd
nog een onderdeel van de gemeente
en verder hadden ze ook nog vaste
maandelijkse donaties van de "Big
Five", Caltex, BPM, gewone burgers
en werd ze ook fantastisch geholpen
door alle ambassades.
Dat is er nu helemaal niet meer bij.
Ze moet in haar eentje maar zien hoe
ze aan het bedrag komt waar het asyl
van moet bestaan. En dat is iedere
maand iets als een half miljoen rupiah
(iets meer dan tweeduizend gulden)
14
