HET ASYL VAN IBU SUPIAH (Slot) Het huis van Ibu was toen nog heerlijk groot en ruim en dat kon dus gemakkelijk. Met haar catering-service verzorgde zij vooral grote feesten en parties bij mensen thuis. En op één van die parties kwam op een goeie dag ook Herr Schneider. Een Duitser die toen nog bij Drukkerij Kolff werkte (en nu bij de Duitse Ambassade). Hij vond het eten op die party verrukkelijk en moest weten wie dat gemaakt had. Kreeg het adres en zocht haar op. Met die ontmoeting waren in één klap ook een groot deel van Ibu Supiahs maandelijkse geldzorgen voorbij. Want Herr Schneider bleek een groot dierenvriend en liefhebber te zijn en was zeer aangedaan met het lot van haar en al haar beestjes. Herr Schneider had in die tijd een goeie baan bij Kolff en daarnaast een goed pensioen van de Wehrmacht.. Hij had als soldaat in het beroemde Afrika-korps van Generaal Rommel gevochten en had daarvan een goed pensioen dat hij die dag spontaan Ibu Supiah aanbood voor het asyi Trouwens Herr Schneider is een zeer sportieve figuur die in die tijd, (hij was al een heel end in de veertig I) ook nog steeds een vrij succesvol beroeps bokser was en ook daarvan een aardig inkomentje hadAan deze Herr Schneider wil ik een andere keer een apart artikeltje wijden want hij is, behalve een daad-werkelijke helper, een werkelijk unieke avonturier Wat dierenliefde betreft kunnen Ibu Supiah en Herr Schneider mekaar zeer zeker een hand geven. Herr Schneider, als zeer sportief figuur, rijdt overal naar toe op een fiets en wordt daar door in heel Jakarta voor gek versleten. Maar als hij op zijn ritjes dierenleed ziet, stapt hij af en neemt het beestje mee. Als er toevallig "een eigenaar" is wordt maximaal Rp. 500,voor het mormeltje betaald. Met Ibu Supiah is het net zo. Op een dag ging ze naar de pasar om de maandelijkse rijstvoorraad in te slaan. Daarvoor had ze Rp. 75.000, bij zich. Op de pasar ziet ze een op loopje van mensen en gaat ook mee- nonton. En ziet dat een stel mensen net een veulen willen slachten. Omdat het blind geboren is en daarom niet bruikbaar als sado-paard. Er ontstaat meteen een heel getawar met de eige naar want Ibu kan het niet over haar hart krijgen dat het beest daardoor geslacht moet worden. Op het laatst worden veulen-eigenaar en zij het eens op Rp. 75.000,En blij stapt Ibu Supiah in een betjak en laat zich naar huis rijdenhet veulen aan een touwtje achter de betjak aanlopend...! Maar tijdens de rit naar huis bedenkt ze zich met schrik dat ze nu wel een heel lief veulen heeftmaar dat het hele asyl geen beras en dus ook een maand geen eten heeft I I Maar gelukkig kwam er die maand toch nog op de een of andere manier hulp op dagen Maar dat Ibu Supiah toch wel een beetje "gek" is blijkt uit het feit dat ze Na de knuffelpartij met mij werd Pedro zoet gehouden met wat snoep. Zodat hij rustig bleef zitten. Udjie is niet bang meer maar Leslie vertrouwt het nog niet Wat??? Een radio beter als ikke??? dat blinde paard, het bleek een merrie te zijn, toch wel erg zielig bleef vinden. Dus af en toe laat ze het dekken door een aardig sado-paard uit de buurt I "Dan heeft ze af en toe toch wat ple zier in haar altijd donkere wereld", zegt Ibu tevreden, "want dan heeft ze af en toe een kind en kan van het moederschap genieten I"Onder tussen heeft Ibu nu drie paarden I Ik vraag Ibu Supiah of ze getrouwd is. "Neen" zegt ze lachend, "ik heb vroe ger wel eens een aanzoek gehad, maar omdat ik als eis stelde dat hij net zo veel om mijn diertjes moest geven als om mij, ging het na een tijdje altijd uit! Nou ja, soedahdan maar niet!" En hiervoor schreef ik al dat er be hoorlijk wat dieren zijn. En haast alle maal wel van het vrouwelijk geslacht. Want de vroegere bazen vonden elk jaar die nesten met jongen na een tijdje altijd teveel. Ibu Supiah eigelijk ook wel, maar ja, steriliseren kost veel geld en dat kan ze nu beter gebruiken om doodgewoon voer te kopen. Ze vertelde me dat een poes steriliseren Rp. 15.000 kost 60,en dat is een hoop geld, vooral als je iets van 100 poezen hebt! Eigenlijk wilde ik die dag ook nog wat foto's maken, maar het best zou zijn tijdens etenstijd. Dan komen ze alle maal uit hun schuilplaatsjes en heb ik de meeste bijmekaar op één foto. We maken een afspraak voor de komende zondag rond twaalven, dan is het etenstijd. Die zondag kwam ik weer langs. En bracht die dag ook Udjie en Leslie mee. Die wilden alles ook wel eens zien. Leslie vond het allemaal nogal eng en blijft dicht tegen ons aange drukt. Bij de poesjes hebben we hele maal geen last. Dat zijn altijd keurige 14

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1982 | | pagina 14