HET ASYL VAN IBU SUPIAH
(Slot)
Het huis van Ibu was toen nog heerlijk groot en ruim en dat kon dus gemakkelijk.
Met haar catering-service verzorgde zij vooral grote feesten en parties bij
mensen thuis. En op één van die parties kwam op een goeie dag ook Herr
Schneider. Een Duitser die toen nog bij Drukkerij Kolff werkte (en nu bij de
Duitse Ambassade). Hij vond het eten op die party verrukkelijk en moest weten
wie dat gemaakt had. Kreeg het adres en zocht haar op. Met die ontmoeting
waren in één klap ook een groot deel van Ibu Supiahs maandelijkse geldzorgen
voorbij. Want Herr Schneider bleek een groot dierenvriend en liefhebber te zijn
en was zeer aangedaan met het lot van haar en al haar beestjes. Herr Schneider
had in die tijd een goeie baan bij Kolff en daarnaast een goed pensioen van de
Wehrmacht.. Hij had als soldaat in het beroemde Afrika-korps van Generaal
Rommel gevochten en had daarvan een goed pensioen dat hij die dag spontaan
Ibu Supiah aanbood voor het asyi
Trouwens Herr Schneider is een zeer sportieve figuur die in die tijd, (hij was
al een heel end in de veertig I) ook nog steeds een vrij succesvol beroeps
bokser was en ook daarvan een aardig inkomentje hadAan deze Herr
Schneider wil ik een andere keer een apart artikeltje wijden want hij is, behalve
een daad-werkelijke helper, een werkelijk unieke avonturier
Wat dierenliefde betreft kunnen Ibu
Supiah en Herr Schneider mekaar zeer
zeker een hand geven. Herr Schneider,
als zeer sportief figuur, rijdt overal
naar toe op een fiets en wordt daar
door in heel Jakarta voor gek versleten.
Maar als hij op zijn ritjes dierenleed
ziet, stapt hij af en neemt het beestje
mee. Als er toevallig "een eigenaar" is
wordt maximaal Rp. 500,voor het
mormeltje betaald. Met Ibu Supiah is
het net zo.
Op een dag ging ze naar de pasar om
de maandelijkse rijstvoorraad in te
slaan. Daarvoor had ze Rp. 75.000,
bij zich. Op de pasar ziet ze een op
loopje van mensen en gaat ook mee-
nonton. En ziet dat een stel mensen
net een veulen willen slachten. Omdat
het blind geboren is en daarom niet
bruikbaar als sado-paard. Er ontstaat
meteen een heel getawar met de eige
naar want Ibu kan het niet over haar
hart krijgen dat het beest daardoor
geslacht moet worden. Op het laatst
worden veulen-eigenaar en zij het eens
op Rp. 75.000,En blij stapt Ibu
Supiah in een betjak en laat zich naar
huis rijdenhet veulen aan een
touwtje achter de betjak aanlopend...!
Maar tijdens de rit naar huis bedenkt
ze zich met schrik dat ze nu wel een
heel lief veulen heeftmaar dat
het hele asyl geen beras en dus ook
een maand geen eten heeft I I Maar
gelukkig kwam er die maand toch nog
op de een of andere manier hulp op
dagen
Maar dat Ibu Supiah toch wel een
beetje "gek" is blijkt uit het feit dat ze
Na de knuffelpartij met mij werd Pedro zoet gehouden met wat snoep. Zodat hij rustig bleef
zitten. Udjie is niet bang meer maar Leslie vertrouwt het nog niet
Wat??? Een radio beter als ikke???
dat blinde paard, het bleek een merrie
te zijn, toch wel erg zielig bleef vinden.
Dus af en toe laat ze het dekken door
een aardig sado-paard uit de buurt I
"Dan heeft ze af en toe toch wat ple
zier in haar altijd donkere wereld",
zegt Ibu tevreden, "want dan heeft ze
af en toe een kind en kan van het
moederschap genieten I"Onder
tussen heeft Ibu nu drie paarden I
Ik vraag Ibu Supiah of ze getrouwd is.
"Neen" zegt ze lachend, "ik heb vroe
ger wel eens een aanzoek gehad, maar
omdat ik als eis stelde dat hij net zo
veel om mijn diertjes moest geven als
om mij, ging het na een tijdje altijd uit!
Nou ja, soedahdan maar niet!"
En hiervoor schreef ik al dat er be
hoorlijk wat dieren zijn. En haast alle
maal wel van het vrouwelijk geslacht.
Want de vroegere bazen vonden elk
jaar die nesten met jongen na een
tijdje altijd teveel. Ibu Supiah eigelijk
ook wel, maar ja, steriliseren kost veel
geld en dat kan ze nu beter gebruiken
om doodgewoon voer te kopen. Ze
vertelde me dat een poes steriliseren
Rp. 15.000 kost 60,en dat
is een hoop geld, vooral als je iets van
100 poezen hebt!
Eigenlijk wilde ik die dag ook nog wat
foto's maken, maar het best zou zijn
tijdens etenstijd. Dan komen ze alle
maal uit hun schuilplaatsjes en heb ik
de meeste bijmekaar op één foto. We
maken een afspraak voor de komende
zondag rond twaalven, dan is het
etenstijd.
Die zondag kwam ik weer langs. En
bracht die dag ook Udjie en Leslie
mee. Die wilden alles ook wel eens
zien. Leslie vond het allemaal nogal
eng en blijft dicht tegen ons aange
drukt. Bij de poesjes hebben we hele
maal geen last. Dat zijn altijd keurige
14