Uuió
THUIS
Een prachtig land, een tropische zon
Daar is het waar het allemaal begon.
Een terugblik in het verleden
Met de blijde kracht van het heden.
De zang, de dans, het volk,
De geur, de vorm van een wolk,
Alles krijgt weer kleur van een verblindende schoonheid
En je ondergaat het met een volwassen rijpheid.
De pijn en weemoed is gestild,
En de herinnering, die je hart had verkild
Verdwijnt achter een scherm van liefde.
Geen sentiment, maar een blij gevoel
Dat is, wat ik bedoel.
Slechts de vreugde geeft je kracht,
Of had je soms wat anders gedacht
Zing mee, onderga de sfeer,
En voordat je het weet, ben je er weer
In dat prachtige land, in de tropische zon,
Daar, waar voor jou het leven begon
E. MELAI-STARING
Na 28 jaar ben ik dan dit jaar voor het
eerst naar Indonesië terug gegaan. Al
die lange jaren heb ik met een groot
heimwee rondgelopen, maar durfde
niet terug, bang om alle dierbare din
gen terug te zien, opnieuw afscheid te
moeten nemen en voor alle moeilijke
momenten daarna.
Maar toch, het laat je niet los en na
eindeloze verhalen te hebben aange
hoord over hoe goed het nog is, krijg
je toch de kriebels en je gaat dan,
weliswaar met een hoop verborgen
angsten, want ja, na 28 jaar zijn er toch
de nodige stormen over dat geliefde
land heengegaan en je hebt er zo nie
mand! Nou ja, niemand, ik heb sinds
2 jaar een familie geadopteerd van de
HALIN, dus helemaal alleen en vreemd
ben je dan toch niet.
Welnu, dan ga je met je man, voor wie
het de eerste keer is om Indonesië
echt te leren kennen, anders dan door
alle verhalen, gekleurd door weemoed.
Wij gingen eerst een week naar Singa
pore, om te acclimatiseren na de lan
ge, overigens voortreffelijk verlopen
reis met Singapore Airlines. Het Oos
ten verwelkomt je al in Schiphol met
alle charme en goede zorgen, die voor
behouden schijnen te zijn aan de Azia
tische airlines.
En daar was het weer, de warmte, de
zon, de geuren, die je bijna vergeten
was Die warmte, ja, die was ik inder
daad vergeten, mijn hemel, wat voelde
ik me geteisterd en toch zo very
happy Enfin, Singapore is kleren ko
pen, vooral kostuums voor heer ge
maal en koopjes, maar al die tijd blijft
de spanning voor HET grote moment
en daar kwamen we dan na een week
op het middaguur aanvliegen en in je
hart voel je onmiddellijk, dit is het.
Je ziet het onder je door gaan, de rode
grond, de huisjes, Jakarta, Indonesië.
Je stapt uit en je denkt, God, ik ben
thuis I
En dan staan ze je op te wachten, de
mensen met wie je jaren correspon
deert en foto's mee uitwisselt en je
vliegt elkaar in de armen en je bent
waarlijk thuis bij je eigen lieve, harte
lijke familie.
De vijf weken daarna zijn zo gebleven,
in mijn herinnering staan ze als een
gouden beker gevuld met liefde,
warmte en een weerzien met alle za
lige dingen zoals de huizen, waar we
woonden, mensen, die je herkenden
en meenamen naar hun huisjes met
alle gastvrijheid van toen vroegerDe
geliefde bergen, de kou, hoe verfris
send na een hete dag. Ik zou uren
door kunnen gaan, maar dat is de be
doeling niet nu. Het afscheid van alles
en allen was natuurlijk erg zwaar, maar
ik troost me met de gedachte dat een
volgend weerzien geen 28 jaar hoeft te
duren.
LOES MELAI-STARING
(Vervolg: "Oma Dien")
vind die dieren zo lief, heb ik beweerd,
maar in de pan heb ik ze toch liever.
Ze hebben ook zo gelachen alsof het
een mop was, maar ik meen het echt.
En dan al die molshopen in het park en
in het gras; heb ik ook gevraagd of
ze die beesten hier ook aten, kapan
in Indië aten wij vroeger toch ook
badjings en ze smaken hoor, en goe-
rih, misschien die mollen ook. Gek, dat
hier in Holland niet alle dagen markt is
als bij ons de pasar.
Dat is dan mijn verhaal, door een zee
van verdriet en onbegrip heb ik nu de
hemel mogen zien en is dat niet mooi,
zelfs voor een oma als ik ben
OMA DIEN
12
