Myn soonmijn soon
Betekent financiële steun
voor landgenoten in
Indonesië.
Zij rekenen op HALIN,
HALIN rekent op uw bijdrage,
hoe klein ook
Stichting HALIN
Giro 308
Op het moment dat ik dit schrijf, slaapt de kleine man van
bijna twee boven in zijn bedje, een doekje als altijd in zijn
vuistjes geklemd. Over ongeveer een uur zal hij wakker
worden, gaat dan op de rand van zijn bed zitten, in de
handen klappen en een eigen compositie zingen. Na ver
schoond te zijn, klimt hij zelf naar beneden, gooit de huis
kamerdeur open en begroet zichzelf met "hai Pappie".
Zijn blik is dan al gevestigd op tafel om te zien of er wat
lekkers is. Vervolgens gaat hij beslissen wat hij zal doen.
Hij kijkt even rond en gaat dan naar zijn speelhoekje of
naar de keuken, waar hij via een stoel op het aanrecht
klimt om de potjes van het kruidenrek opnieuw te rang
schikken. Soms wijst hij echter naar de teevee en wenst hij
tekenfilms te zien. In ieder geval wijst hij ook naar de
stereo want hij is erg gesteld op achtergrond muziek.
Zo kan ik nog even doorgaan, over kinderen raak je niet
snel uitgepraat. Maar wat je ook vertelt, het gaat meestal
over leuke, lieve en innemende dingen. Zo'n klein hoopje
mens, dat zo frank en vrij, onbezorgd en onschuldig door
het nog zo beschermde leven stapt. En wanneer je zo'n
kind gadeslaat dan wens je dat het altijd zo zal blijven.
Maar je weet beter. Kinderen worden mannen en vrouwen,
die hun eigen weg zullen gaan. Zo is het leven, en zo be
schouwd zou je kunnen zeggen dat alles altijd goed zal
komen en dat je niet bang hoeft te zijn voor de toekomst.
Sinds het begin der tijden gaat alles zoals het gaan moet.
Dat kan wel zijn, denk ik dan, maar ik heb liever niet dat
mijn kind moet opgroeien en leven in een moeilijke tijd,
een rotte maatschappij en tussen vijandige mensen. Dat wil
ik niet en daarom wil ik hem beschermen. Ik zal hem op
voeden zoals het mij goed lijkt, ik zal hem leren hoe het
buiten is en hoe hij zich staande moet houden en zo lang
mogelijk zal ik hem beschermen tegen alle gevaren, boze
dingen, en al hetgeen hem bedreigt. Krachtige taal vindt U
niet Straks komt hij om vier uur thuis van de kleuterschool
en legt me uit wat sex is. Een jaar verder verneem ik hoe
het zit met inspraak en weer later wil hij misschien, net als
zijn klasgenoten, op kamers wonen om zelfstandig te kun
nen zijn. Op een dag verneem je dat hij samenwoont en dat
het goed is zo, je moet elkaar vrijlaten.
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
Ik weet het en het is ook zo dat angst een slechte raad
gever is, maar wat ik zo intens erg vind is dat een kind
tegenwoordig maar heel, heel even kind kan en mag zijn.
Hij wordt opgefokt tot een progressief en "modern" mens
van deze tijd. Als ouder, die dat anders zou willen, is daar
niet meer tegenop te knokken en daarom houd ik mijn hart
Philip Mikhaël
vast. Mijn kind wordt zo snel al overspoeld met gemene,
harde, vuile en smerige zaken. Het is inderdaad letterlijk
een rotte tijd om kinderen te krijgen en op te voeden.
Maar je hebt een kind en dat kind heeft het leven en de
toekomst en niemand zal hem dat kunnen ontnemen. Je
maakt hem gereed voor zijn tocht en je hoopt voor hem
op een veilige, maar vooral rechte vaart.
Hij is wakker nu. Ik hoor hem in de handen klappen en
zichzelf en het leven begroeten met "hai, Pappie". RB.
doel volgden gemakkelijker.
Aan boord was het een ogenblik rust
voor mij. Een praatje met de kapitein
en stuurman, het overhandigen van de
papieren en het daartegenover ontvan
gen van het gezegelde "goudzware"
kistje. Abdoel zorgde dat het bij de
scheepstrap kwam en haalde uit zijn
boengkoesje een lang touw met aan
het ene eind een soort kleine boei. Het
andere eind werd zorgvuldig om het
kistje geknoopt en toen begon de af
daling van de trap tot aan het kleine
platform.
Abdoel zette het kistje daarop aan het
uiteinde op één zijkant en hield het
met zijn voet er bovenop in evenwicht,
totdat de motorboot weer een op
waartse beweging maakte en bijna ge
lijk kwam met de trap. Met een snelle
voetbeweging schopte hij als het ware
het kistje met een plomp op het dek
van de alweer wegduikende boot. BIJ
de opwaartse stoten volgden daarop
wij drieën achter elkaar. Simple com-
me bonjour! Maar dat ik weer angstige
ogenblikken doormaakte bij deze ma
nipulatie is te begrijpen. Voor de stuur
man van de boot, de rede-employé en
Abdoel geschiedde alles als vanzelf
sprekend. Boven aan de trap had Ab
doel getracht mij wat gerust te stellen.
Djangan takoet, toewan, als het kistje
misvalt wijst de kleine boei waar het
gezonken is. Een schrale troost vond
ik dat.
De terugtocht naar kantoor verliep
vlot en hierover valt niets te verhalen.
Bij aankomst zei niemand iets, behal
ve misschien zoiets als: breng dit nog
even naar de Javasche Bank. Het sprak
allemaal vanzelf, maar (nog) niet voor
mij. Zo is het leven
Oud-Bankman
STICHTING
HULP
AAN
LANDGENOTEN
INDONESIË
Nassau Zuilensteinstraat 9,
2596 CA Den Haag.
9
