I J. G.YSSEL DE SCHEPPER j
1 ALLE VERZEKERINGEN I
De mooie, brede Darmo Boulevard, weinig veranderd alleen de tram is weg. De omgeving, de rivierenbuurt, de GG-buurt nog even her
kenbaar.
Aan het eind van de les vroeg hij, aan
wie hij strafwerk had gegeven. Met
Chinees nieuwjaar gooide je met mer-
tjons (knalerwten) op de traptreden of
over de balustrade. Dan werd er uitge
zocht wie dat gedaan had. Reuze span
nend allemaal.
En dan ons schoolblad "Spectrum".
Officieel orgaan van Internos, de scho
lieren-vereniging van de HBS en ULO.
We hadden altijd te weinig kopij. Maar
dan maakte Wieteke van Dort weer
een paar bladvullende tekeningen en we
konden weer uitgeven. Natuurlijk was
de inhoud niet altijd naar de zin van
de school. Na plaatsing van een stukje
over een loodgieter die "een gek op
het dak van Uedele" had gezet en
dergelijke moest ik smadelijk als
hoofdredacteur van het "Spectrum" af
treden. De redactie werd ijlings uitge
breid met enkele leerkrachten waar
door het blad artistiek en redactioneel
meer verantwoord zou worden. Toen
later uitkwam dat ik als "honorair
spion" voor meneer Sprengers in de
Vrije Pers schreef, werd ik weer ge
nadiglijk als vertegenwoordiger in de
redactie opgenomen. We kwamen ook
altijd geld tekort. Dan leurden we langs
de grote winkels om advertenties te
laten zetten in het schoolblad. Daar
betaalden we namelijk de prijzen van
aan de winnaars van onze kruiswoord
puzzels (eerste prijs Rp 25, tweede
prijs Rp 15).
Het jaarlijkse bal van Internos was een
sensatie. We kregen eerst een inlei
dend woord van onze voorzitter Frank
Melger (die daar de volgende dag weer
voor op zijn kop kreeg) en een speech
van de directeur die ons op het hart
drukte het feest beslist niet later te
laten eindigen dan 12 uur. Het bal na
het cabaret was natuurlijk dikke pret.
Eerst polonaise onder leiding van de
heer Coerman (scheikunde). Daarna
dansen, dan mocht je je meisje in het
openbaar eens helemaal vasthouden,
want normaal deed je zoiets niet.
De excursies naar de Bromo (HBS) en
de Kelut (ULO) waren evenementen
waar je naar toe leefde. De stemming
was en bleef opperbest. De heen- en
terugreis werd afgelegd in een vracht
auto met banken achterin en een bord
voorop met PICNIC. De nacht werd
geacht slapend in een tabaksschuur
doorgebracht te worden, maar er werd
druk geschenen met "flashlights" en
toen het dan eindelijk stil was, brulde
een leukerd: STILTE I De slaapzaal
van de meisjes was goed gebarrica
deerd en mevrouw Radstake was on
verbiddelijk.
Aan het eind van het schooljaar was
er het afscheid van de hoogste klas
sen van beide scholen. Er werd 's mor
gens gevoetbald tegen de leerkrachten.
Er werd ook met ballonnetjes, gevuld
met water, gegooid. Maar ach, de bal
lonnetjes wilden niet kapot gaan. De
ruitjes van de administratie wel. 's-
Avonds bal na, met het woordje van
de directeur, die waarschuwde dat het
niet later dan 12 uur mocht worden.
En toen was het schooljaar afgelopen.
Degenen die naar Nederland gingen,
is de bekladding van de school in
december 1957 bespaard gebleven.
Het was een onbezorgd schooljaar en
met die gedachte heb ik mijn foto's
weer opgeborgen.
WALLY OEMAR SAID (43)
ONTWORTELDE INDO
Over precies 71/2 maand zit ik 28 jaar
in Holland, waar ik toen als amper
16-jarige aankwam. Je kunt dus zeggen
dat ik hier volwassen ben geworden
en ruim de tijd heb gehad om te in
tegreren en te assimileren en hoe dat
allemaal heten mag.
Als dochter van ouders, die zich altijd
hebben uitgesloofd om hun kinderen
beschaafd Nederlands te leren spreken
en hun een min of meer "westerse"
opvoeding te geven, viel het mij niet
zo moeilijk mij wat dat betreft aan te
passen. Bovendien heb ik zowel op
school als later de vele jaren op kan
toor vrijwel uitsluitend Hollandse klas
genootjes en collega's gehad, zodat
ik dagelijks geconfronteerd werd met
de Hollandse manier van leven en
denken.
Ik paste mij daarbij aan ter bevordering
van de collegiale sfeer. Het bleef ech
ter altijd een uiterlijk aanpassen, want
in mijn denken, voelen, beslissen ben
en blijf ik steeds een Indo. Een Indo
die zich overgeplant voelt in een om
geving waar zij niet thuis hoort en
zich derhalve ook niet echt gelukkig
voelt. Het ligt niet aan de Nederlan
ders, want zoals bij elk volk heb je
onder hen vervelende én aardige, sym
pathieke mensen.
Maar nu, na 28 jaar heb ik nog steeds
die leegte, het missen van een levens
stijl en een omgeving die mij vertrouwd
en dierbaar was. Ik mis de mystiek van
het oosten, de zon, de bergen, die lie
ve baboe's, waar je net zo veel van
hield als van een oma. De mooie pal
men en bloemen, de heerlijke onge
dwongen manier van met elkaar om
gaan. En je was niet altijd gekoeroengd
als hier in de kou.
Het is een gevoel en gemis dat Indo's
die hier als kleine kleuters kwamen of
die hier geboren zijn, waarschijnlijk
nooit zullen kennen. De vroegste in
drukken zijn meestal bepalend voor het
verdere leven. En het is moeilijk je
iets voor te stellen wat je zelf nooit
hebt ervaren of gekend.
Maar wel hoop ik dat mijn generatie
erin zal slagen de jonge generatie In
do's de geestelijke erfenis mee te
geven: een innerlijke beschaving, ruim
heid van denken, gastvrijheid en ge
moedelijkheid. Want deze eigenschap
pen zijn het, waardoor het Indische
leven zo uniek was. Men had een
"savoir vivre" dat helaas verloren
dreigt te gaan.
NICOLE BOEKHOLT (44)
fiiiiiniiiiiiiiniiiiiiiiiiiiminiminimi
Alg. Assurantiebedrijf „Argo"
Kantoor en woonhuis Corn, de Witt-
laan 83, Den Haag, Teief. 55 7172 j
l1Üllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!lllllllllllllllllllllllll!lllllllllllllli:il|||||!||||||||||||||||H|ll
11
