poirrié
"EEN STILLE DROOM"
Abonnement opgezegd?
Giro verscheuren!
Ik ben op 2 augustus 1938 in het vroegere Batavia geboren. Mijn vader, een
"sinjo" uit Meester Cornelis, en mijn moeder, een Cheribonse, hadden 5 kinde
ren, waarvan ik de tweede ben. Van de oorlog weet ik me heel weinig te her
inneren en ook mijn vader heb ik bijna niet gekend. Hij is in '42 bij ons wegge
haald om tegen de Jap te vechten. Nooit is hij meer bij ons terug gekomen, twee
dagen voor de bevrijding op 13 augustus 1945 is hij in een kamp op Palembang
overleden. Wij hebben een moeilijke doch onvergetelijke jeugd gehad.
Jakarta van voor de tweede wereld
oorlog hebben wij natuurlijk nooit ge
kend, maar ook in de jaren 40-50 viel
er best wat te beleven. De middelbare
school periode op C.M.S. (Christelijke
Middelbare School, jalan Diponegoro)
waar ik me, mijn moeder en de leraren
ten spijt, weinig tijd gunde om te stu
deren. Men vond mij meer op de sport
velden van de vlak achter de school
gelegen Pa v.d. Steur stichting, of op
het Nassauplein.
De vakanties afwisselend doorgebracht
in Bandung en Bogor bij oma, waar
we dagen in 's Landsplantentuin rond
doolden, zijn onvergetelijke herinne
ringen. Of op bivak met de padvinderij
(Van Weerden Poelman, onder leiding
van oubaas van Wieringen) op de
Puncak, slapend in tweepersoons le
gertenten. 's Avonds met z'n allen om
het kampvuur, luisterend naar de jang-
kriks, kodoks en andere woud be
woners.
Of 's nachts met een stalen gezicht en
vol bravour, maar inwendig trillend als
een rietje, de ronde doen als je wacht
dienst had. En weer een andere keer,
met je broer en een stel vrienden op
de fiets van Jakarta naar de Puncak,
zwoegend in de hitte op de hellingen
van de Gunung Gedeh.
Je probeert de anderen voor te blijven,
je denkt dat je Bahamontes bent of
een Charly Gaul en als je niet zo goed
op dreef bent, tenminste nog een plaat
selijke held zoals Eddy de Ronde.
Dan de terugweg, met gierende banden
en rokende Torpedo remmen, de steile
bergwegen afrazen, vlak langs diepe
ravijnen (brani mati) of lange uitge
strekte thee plantages, afgewisseld
door terrasvormige sawah velden. Je
wordt wat ouder en ontdekt het andere
geslacht. Je eerste afspraakje met het
meisje uit je dromen, samen op één
fiets naar het Metrophole theater. Je
ziet niets van de film.
Na afloop van de voorstelling even
laten zien dat je een stoere bink bent,
met een zwier la Roy Rogers spring
je op je stalen ros, maar je vergeet dat
het een doortrap fiets is, en je vliegt
over het stuur met je gezicht in de
modder. Je eerste lange broek naar de
knoppen, maar Joyce kijkt je mede
lijdend aan. Ze lacht je niet uit, dat
doet je goed. Je bent ineens smoor
verliefd.
Dan wordt het 1956 het jaar dat de
meeste Indische Nederlanders naar het
"vaderland" vertrekken.
En breekt ook voor jou de dag van
vertrek aan. Het afscheid van familie,
vrienden, kennissen, het land dat je
zo goed kent en waar je je thuis voelt
én niet te vergeten je eerst grote
liefde.
Drie weken duurt de reis met de m.s.
Oranje.
Je voelt je soms gelukkig, al die luxe
aan boord, het avontuur, al die vreem
de landen, hoe zou het in Nederland
zijn, waarvan je op school zoveel had
gehoord en geleerd.
Maar daarnaast steeds weer het ver
driet en de pijn voor het verlies van
allen en alles wat je zo dierbaar was.
Amsterdam, 9 april 1956.
Aankomst van de m.s. Oranje. Tempe
ratuur -4°. De staart van een koude
winter. Je hebt de tropische warmte
nog in je en voelt weinig van de koude,
dat komt de volgende jaren pas.
Scheveningen, in een opvangcentrum
van C.C.K.P. Je komt met nog 7 an
deren op één kamer. Maar alles went,
de jaren gaan voorbij.
Ik ben vroeg getrouwd en heb 3 flinke
zoons. De tijd heelt alle wonden. Je
droomt alleen nog af en toe van je
geboorteland. Je hebt een goede be
trekking en leidt een redelijk bestaan.
Dan wordt het 1977 en je hebt genoeg
bij elkaar gespaard om met vakantie
naar Indonesië te gaan.
Als de Boeing 747 van de Singapore
Airlines op "Halim" landt, bekruipt je
een onzeker gevoel. Hoe zou het
weerzien met je geboorteland zijn
Zou je je nog thuis voelen of ben je
al helemaal ver-Europeest? Als je uit
het vliegtuig stapt, slaat de zwoele
tropische avondlucht zich als een voch
tig warme deken om je heen. Je her
kent het gevoel en er gaat een rilling
door je heen. Je beseft het opeens, na
ruim 22 jaar ben je weer thuis.
Later merk je ook dat je je nog rede
lijk verstaanbaar kunt maken. Hoe
meer je met de bevolking spreekt, hoe
vaker kom je woorden tegen die je
al lang was vergeten. De vakantie
vliegt voorbij, je neemt voor de twee
de maal afscheid van je geboorteland,
nu met veel minder pijn. Er zijn thuis
mensen die van je houden en op je
wachten. Maar je wilt weer terugko
men, het laat je niet meer los. Alles
wat je vergeten was, de gemoedelijk
heid, de gastvrijheid, de blijmoedig
heid van het volk, waar je zo'n sterke
binding mee hebt, het is er nog steeds.
In 1980 ging ik voor de tweede keer.
Nu niet meer alleen, maar met mijn
wederhelft. Ik kwam nu op plaatsen,
waar ik vroeger nooit eerder geweest
was, Pelabuan Ratu, Yogya, Dieng,
Bali.
Het is nu 1982. Het wordt steeds moei
lijker, maar je legt alles opzij wat er
nog opzij te leggen valt. Mijn vrouw
en ik kennen geen ander vakantie be
stemming meer, weer wil ik mijn ge
boorteland terug zien
POLDI C. SAUERESSIG (44)
Mocht u het abonnement hebben
opgezegd of reeds hebben be
taald en u kreeg (of krijgt)
toch nog de accept-giro voor het
2e halfjaar '82, alstublieft ver
scheur die dan. U bent dan wel
afgeschreven, maar de giro's
waren toen al op de post.
Wanneer u in juli opzegt, bent u
f 5,administratiekosten ver
schuldigd en u krijgt het nummer
van 15 juli dan nog wel.
Mocht u zonder opgaaf van re
denen het abonnementsgeld per
eind juli nog niet hebben vol
daan, dan beschouwen we dit
als een opzegging van het abon
nement.
Administratie Moesson
"Ga je weer op de barrikaden, of kom je
er net vanaf?"
14