poirrié "EEN STILLE DROOM" Abonnement opgezegd? Giro verscheuren! Ik ben op 2 augustus 1938 in het vroegere Batavia geboren. Mijn vader, een "sinjo" uit Meester Cornelis, en mijn moeder, een Cheribonse, hadden 5 kinde ren, waarvan ik de tweede ben. Van de oorlog weet ik me heel weinig te her inneren en ook mijn vader heb ik bijna niet gekend. Hij is in '42 bij ons wegge haald om tegen de Jap te vechten. Nooit is hij meer bij ons terug gekomen, twee dagen voor de bevrijding op 13 augustus 1945 is hij in een kamp op Palembang overleden. Wij hebben een moeilijke doch onvergetelijke jeugd gehad. Jakarta van voor de tweede wereld oorlog hebben wij natuurlijk nooit ge kend, maar ook in de jaren 40-50 viel er best wat te beleven. De middelbare school periode op C.M.S. (Christelijke Middelbare School, jalan Diponegoro) waar ik me, mijn moeder en de leraren ten spijt, weinig tijd gunde om te stu deren. Men vond mij meer op de sport velden van de vlak achter de school gelegen Pa v.d. Steur stichting, of op het Nassauplein. De vakanties afwisselend doorgebracht in Bandung en Bogor bij oma, waar we dagen in 's Landsplantentuin rond doolden, zijn onvergetelijke herinne ringen. Of op bivak met de padvinderij (Van Weerden Poelman, onder leiding van oubaas van Wieringen) op de Puncak, slapend in tweepersoons le gertenten. 's Avonds met z'n allen om het kampvuur, luisterend naar de jang- kriks, kodoks en andere woud be woners. Of 's nachts met een stalen gezicht en vol bravour, maar inwendig trillend als een rietje, de ronde doen als je wacht dienst had. En weer een andere keer, met je broer en een stel vrienden op de fiets van Jakarta naar de Puncak, zwoegend in de hitte op de hellingen van de Gunung Gedeh. Je probeert de anderen voor te blijven, je denkt dat je Bahamontes bent of een Charly Gaul en als je niet zo goed op dreef bent, tenminste nog een plaat selijke held zoals Eddy de Ronde. Dan de terugweg, met gierende banden en rokende Torpedo remmen, de steile bergwegen afrazen, vlak langs diepe ravijnen (brani mati) of lange uitge strekte thee plantages, afgewisseld door terrasvormige sawah velden. Je wordt wat ouder en ontdekt het andere geslacht. Je eerste afspraakje met het meisje uit je dromen, samen op één fiets naar het Metrophole theater. Je ziet niets van de film. Na afloop van de voorstelling even laten zien dat je een stoere bink bent, met een zwier la Roy Rogers spring je op je stalen ros, maar je vergeet dat het een doortrap fiets is, en je vliegt over het stuur met je gezicht in de modder. Je eerste lange broek naar de knoppen, maar Joyce kijkt je mede lijdend aan. Ze lacht je niet uit, dat doet je goed. Je bent ineens smoor verliefd. Dan wordt het 1956 het jaar dat de meeste Indische Nederlanders naar het "vaderland" vertrekken. En breekt ook voor jou de dag van vertrek aan. Het afscheid van familie, vrienden, kennissen, het land dat je zo goed kent en waar je je thuis voelt én niet te vergeten je eerst grote liefde. Drie weken duurt de reis met de m.s. Oranje. Je voelt je soms gelukkig, al die luxe aan boord, het avontuur, al die vreem de landen, hoe zou het in Nederland zijn, waarvan je op school zoveel had gehoord en geleerd. Maar daarnaast steeds weer het ver driet en de pijn voor het verlies van allen en alles wat je zo dierbaar was. Amsterdam, 9 april 1956. Aankomst van de m.s. Oranje. Tempe ratuur -4°. De staart van een koude winter. Je hebt de tropische warmte nog in je en voelt weinig van de koude, dat komt de volgende jaren pas. Scheveningen, in een opvangcentrum van C.C.K.P. Je komt met nog 7 an deren op één kamer. Maar alles went, de jaren gaan voorbij. Ik ben vroeg getrouwd en heb 3 flinke zoons. De tijd heelt alle wonden. Je droomt alleen nog af en toe van je geboorteland. Je hebt een goede be trekking en leidt een redelijk bestaan. Dan wordt het 1977 en je hebt genoeg bij elkaar gespaard om met vakantie naar Indonesië te gaan. Als de Boeing 747 van de Singapore Airlines op "Halim" landt, bekruipt je een onzeker gevoel. Hoe zou het weerzien met je geboorteland zijn Zou je je nog thuis voelen of ben je al helemaal ver-Europeest? Als je uit het vliegtuig stapt, slaat de zwoele tropische avondlucht zich als een voch tig warme deken om je heen. Je her kent het gevoel en er gaat een rilling door je heen. Je beseft het opeens, na ruim 22 jaar ben je weer thuis. Later merk je ook dat je je nog rede lijk verstaanbaar kunt maken. Hoe meer je met de bevolking spreekt, hoe vaker kom je woorden tegen die je al lang was vergeten. De vakantie vliegt voorbij, je neemt voor de twee de maal afscheid van je geboorteland, nu met veel minder pijn. Er zijn thuis mensen die van je houden en op je wachten. Maar je wilt weer terugko men, het laat je niet meer los. Alles wat je vergeten was, de gemoedelijk heid, de gastvrijheid, de blijmoedig heid van het volk, waar je zo'n sterke binding mee hebt, het is er nog steeds. In 1980 ging ik voor de tweede keer. Nu niet meer alleen, maar met mijn wederhelft. Ik kwam nu op plaatsen, waar ik vroeger nooit eerder geweest was, Pelabuan Ratu, Yogya, Dieng, Bali. Het is nu 1982. Het wordt steeds moei lijker, maar je legt alles opzij wat er nog opzij te leggen valt. Mijn vrouw en ik kennen geen ander vakantie be stemming meer, weer wil ik mijn ge boorteland terug zien POLDI C. SAUERESSIG (44) Mocht u het abonnement hebben opgezegd of reeds hebben be taald en u kreeg (of krijgt) toch nog de accept-giro voor het 2e halfjaar '82, alstublieft ver scheur die dan. U bent dan wel afgeschreven, maar de giro's waren toen al op de post. Wanneer u in juli opzegt, bent u f 5,administratiekosten ver schuldigd en u krijgt het nummer van 15 juli dan nog wel. Mocht u zonder opgaaf van re denen het abonnementsgeld per eind juli nog niet hebben vol daan, dan beschouwen we dit als een opzegging van het abon nement. Administratie Moesson "Ga je weer op de barrikaden, of kom je er net vanaf?" 14

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1982 | | pagina 14