Praten met Johan Ghijsels
NINES
(advertentie)
Johan Marcel Ghijsels werd op 19 mei 1955 in Jakarta geboren en kwam 16 maan
den jong naar Nederland. Een van de vele jongeren van de tweede generatie.
Tegenwoordig zie je Johan vaak op allerlei Indische dan wel Indisch-bedoelde
manifestaties. Met een camera of met een complete video uitrusting zie je hem
slenteren, kijken, praten en opnamen maken. Hij is niet echt stil maar wel rustig,
kalm en bedaard.
Zijn jeugd is niet altijd even zorgeloos geweest en dat heeft hem nu al gemaakt
tot de persoon die hij is: rustig de zaken overdenkend. Na de Mulo bezocht hij
enige jaren de MTS.
"Op die school heb ik voor de eerste
keer bewust gerebelleerd tegen de
westerse prestatiedrang. Achteraf be
zien was die rebellie misschien niet
typisch Indisch, maar ik heb er geen
spijt van. Daarna moest ik in dienst.
Ik kwam bij de Marechaussee, daar
heb ik een goede tijd gehad. Het was
een beschermd milieu. Maar nu ik er
over nadenk, moet ik zeggen dat ik
toen ook naïef was, ik wist niet hoe
de wereld was. Dat heb ik daar ge
leerd."
Na gediend te hebben, kreeg hij een
baantje in de textiel, medewerker op
een verkoopkantoor van overhemden.
"Daar heb ik praten geleerd en werd
mijn geslotenheid toch wat doorbro
ken. Ik had een vast inkomen, auto en
onderdak bij mijn moeder (geboren
Toers Bijns) een vrolijke optimistische
vrouw. Ik had alles maar was onte
vreden met mijn baan. Mijn vader die
in 1975 was overleden, had mij een
doka (Ontwikkel-apparatuur) nagela
ten. In de weekends ging ik toen zelf
leren foto's te ontwikkelen en afdruk
ken. Ook ben ik toen bij het Creatief
Centrum een cursus fotografie gaan
volgen. Mijn docent daar was goed en
inspireerde mij. Ik besliste toen foto
graaf te worden en op mijn 23ste gaf
ik mijn baan op en heb me als student
laten inschrijven aan de kunstacademie
in Enschede waar ik woonde. Ik wilde
die studie volgen, ik twijfelde niet en
ik zocht geen redenen om het niet te
doen.
Alles wat ik vroeger wel eens heb
gemist, heb ik op de academie inge
haald. Toen ook ontmoette ik Toni
Tati, een medestudent, ook Indo. Bij
onze eerste kennismaking al bleek het
Indo-zijn toch die speciale band te
scheppen. Samen hebben we toen
besloten om een film te maken over
Indo's. We hebben reeds veel op film
vastgelegd maar het project ligt nu
stil (laten we hopen tijdelijk - R.B.).
We zijn nu 4e jaars en ik specialiseer
me in fotografie en video, tewijl Toni
zich op tekenen en fotografie toe
legt." Johan zakt wat onderuit en tuurt
in de lucht.
"Heb je met dat fotograferen een be
paald doel voor ogen?"
"Door foto's wil ik bepaalde dingen
vertellen, oorzaken en redenen van
dingen onderzoeken en daarvan leren.
Beroepsmatig ben ik overal in ge-
interesseerd, maar ik wil de mode niet
volgen. Trouwens als je dingen wil
vertellen, dan moet je eerst jezelf le
ren kennen. Daarom richt ik me nu op
Indo's en later zal ik dat ongetwijfeld
blijven doen. Ik ben er immers zelf
één? Hoe meer je weet, hoe rijker je
wordt en altijd hoor je wel wat nieuws.
Het is geen zware opgave me te con
centreren op Indo's, het komt en gaat
vanzelf, van binnen uit. Nu ben ik mis
schien bewust Indo, maar terugkijkend
ben ik het altijd geweest."
Johan Ghijsels, een van de weinige
jonge Indo's die wil weten en leren
door de dingen te onderzoeken. Mis
schien word je daardoor toleranter,
maar je gaat ook de bron van het
kwaad ontdekken en door te praten
probeer je schade en ellende te voor
komen".
Zelf tuurde ik nu ook naar de lucht.
"Tot hoever kun je tolerant blijven, tot
hoever mag je gaan?"
Een vraag die een lange discussie
teweeg bracht. We werden het niet
helemaal eens, maar dat was geen
bezwaar.
Na de vele gesprekken met Indo's
heeft Johan voor zichzelf een belang
rijke conclusie getrokken. "Wat ge
weest is, is geweest. We leven nu. De
positieve dingen van vroeger en nu
moeten worden doorverteld, de nega
tieve die soms een positief effect kun
nen hebben, moeten vergeten worden".
Ik zie een Indo als een individu en
daarom is het moeilijk om een alge
mene doelstelling voor Indo's te for
muleren. Van een Indo mag en moet
CULTURELE VERENIGING NAZATEN
INDISCHE-NEDERLANDERS
EN SYMPATHISANTEN
Bingo
Indische avondjes
Makan-makan
Natuurlijk gezellig, maar de "Indische
cultuur" omvat toch méér dan dat?!
NINES is een vereniging van meest
jonge leden, die zich bewust zijn ge
worden dat zoveel waardevols dat de
Indische-Nederlander in zich heeft,
zich eigen heeft gemaakt en heeft
voortgebracht, dat wij samenvatten
onder "Indische cultuur" VERLOREN
dreigt te gaan.
Al wat de "Indische cultuur" omvat,
waaronder niet alleen de Indische keu
ken, de krontjongmuziek, doch ook
specifieke Indische kenmerken zoals
gastvrijheid, gemoedelijkheid, respect
voor ouderen hebben, het gehecht zijn
aan een goede familieband, moet ge
ïnventariseerd worden, vervolgens ge
conserveerd en vooral gepropageerd
worden. Niet alleen de Indische-Neder-
landers doch vooral hun nazaten,
waarvan velen in Nederland geboren
en getogen zijn, moeten hiervoor (op
nieuw) geïnteresseerd worden.
Indische-Nederlanders, hun nazaten en
overige sympathisanten roepen wij bij
deze dan ook op zich bij de vereniging
aan te sluiten om zich samen actief in
te zetten voor het behoud van een
unieke "cultuur".
Om een indruk te krijgen van de
ACTIVITEITEN:
- culturele manifestaties, waaronder
zang-, dans- en muziekuitvoeringen;
- ledencontactavonden;
- film-, thema- en discussieavonden;
- soosmiddagen;
- sport (badminton);
- kookclubs "Indische keuken";
- taalcursus Bahasa Indonesia;
- en vele andere grotere en kleinere
(culturele) activiteiten.
Voor nadere informatie omtrent de
doelstelling en activiteiten van de ver
eniging kunt U zich wenden tot
Mevr. L. Lopulalan (secretaris), Kade
laan 43, 2725 BB Zoetermeer, telefoon
079 - 41 49 27 of
de heer Mr E. R. Schenkhuizen (voor
zitter), Spinazieakker 12, 2723 TR Zoe
termeer, telefoon 079 - 41 46 84.
je niet meer verwachten dan van een
ander. Het is echter wel noodzaak dat
er een groter Indisch verband komt.
"Als er iets gebeurt met Indo's, trek
ik mij dat aan en met mijn middelen
zou ik daar zeker wat aan proberen
te doen".
RALPH BOEKHOLT (29)