INDISCH FAMILIE ARCHIEF Denk aan uw landgenoten in Indonesië voor wie het leven een grote zorg is. Stichting HALIN GIRO 308 in Denemarken zat, kwam de toestem ming om te emigreren door. U kunt zich wel indenken hoe Ma Krancher zich al die tijd van afwachten voelde. Pas later besefte ik hoe droevig het voor haar geweest moest zijn om haar enige zoon op te geven aan zo'n ver land. Maar ze had altijd het beste met ons voor en Ma (ze woont nog steeds in Twello in hetzelfde huis) zeg ik: "Dank voor jouw inzicht en geduld. Je hebt de juiste keuze voor ons ge maakt Naar de States Mijn "independance" begon met een ticket van Schiphol naar New York en 49 op zak. De emigratie werd be kostigd door het Nederlandse gouver nement. Mijn sponsor in de USA zat in Covina, Zuidelijk California. Mijn plannen waren eerst wat geld te ver dienen en dan, of vóór of na de dienst, verder te studeren in de sub-tropische landbouw. Ik werkte in een meubel zaak als "odd job man" (manusje van alles) en kreeg heel wat van Zuid Ca- lifornië te zien als meubilair geleverd moest worden. Vanwege een betere job verhuisde ik naar La Habra en woonde ik voorlopig bij een dominees familie. De man vond me kassian en probeerde vaste huisvesting voor me te vinden. Hij vroeg me of ik bij hen zou willen blijven wonen en tegen een zachte prijs heb ik dat aanbod aange nomen. Door zijn toedoen kreeg ik een job als laboratorium-assistent bij een firma die grote pijpen uit klei maakte. Hier werkte ik tot begin 1961 toen Uncle Sam in de gedaante van de US Army, op mijn deur klopte en zei (vrij vertaald): "Jongeman, jij hebt je eigen land nog niet gediend en aangezien Nederland een NATO land is, nodigen we je (vriendelijk?) uit om hier te die nen! Maak je gereed!" Tja, wat kon ik zeggen? Mijn wens ging op deze ma nier in vervulling en eind januari 1962 zat ik in het leger. Als ik geronseld zou worden, moest ik twee jaar dienen en dit zou ergens in California of Alas ka kunnen worden. Deze gok durfde ik niet te wagen en daarom heb ik voor drie jaar getekend om naar Duitsland gestuurd te worden. Na training in Ft. Ord, California en Ft. Knox, Kentucky, werd ik als lid van een tankbemanning naar Duitsland getransporteerd, via Ft. Dix, New Jersey. Aan boord van het troepenschip ontmoette ik een zekere Vreelandsestraat 14 2574 RX DEN HAAG In verband met werkzaamheden is het Indisch Familie Archief voorlopig tot nader bericht ge sloten. Telefoon 070-65 50 68 Jan Krancher en Joyce Hauber op hun hu welijksdag, maart 1965. Johan Molleman, ook een Indo, die later een voorname rol in mijn leven speelde. Army ervaringen in Duitsland We belandden in Bremershaven en trokken van daar per trein naar Augs burg in Beieren. Ik werd gedetacheerd bij een Cavalerie Brigade maar kreeg het binnenste van een tank niet te zien. Ik werd gebombardeerd tot jeep chauffeur van de Company Commander omdat ik de Duitse taal machtig was. Deze tijdelijke job bleek een spring plank te zijn voor "bigger and better things". Na een mislukte poging om chauffeur te worden voor de Divisie Comman dant, een "twostar general", kreeg ik te horen dat het hoofdkwartier een tolk nodig had. Ze zochten al een tijdje maar konden er geen vinden. Ik trok mijn stoute schoenen aan en meldde me bij de kapitein en tijdens het inter view vroeg hij of ik ooit vertalingen had gedaan. Mijn antwoord was: "I have been translating Dutch for the past twenty years" en ik loog niet. Die arme man verstond Deutsch en vroeg geen nadere verklaring. Hij was zo blij dat hij een tolk vond dat hij me een job aanbood. Na een paar dagen aan vaardde ik de taak met gemengde ge voelens, dank zij het DLC motto: van een Deventenaar en een petroleumblik kan je alles maken I Wie niet waagt, wie niet wint, dus waarom geen Dol- metscher (interpreter-translator) wor den Mijn hoofdtaak was het vertalen van artikelen uit Duitse kranten die te doen hadden met de GI's van de divisie en ik las de gehele dag kranten. De ver talingen moesten voor tien uur op het bureau van de generaal zijn. Daarnaast had ik kans om de vijf talen die ik machtig ben, te gebruiken tijdens plechtigheden van de NATO. In ver scheidene legerkranten in Duitsland schreef men zelfs over deze kennis Met vakantie ging ik zowat altijd naar Holland toe om mijn moeder op te zoeken. Zo vroeg een keertje Hans Molleman of ik met hem mee wou om zijn aardig schoonzusje in Den Haag op te zoeken. Als budjang had ik een eigen car en Hans, als getrouwde vent met een vrouw en kind in Californië, had transport nodig. Ik wilde eerst niet want ik had mijn handen vol met vrien dinnetjes in Ausburg, maar liet me toch uiteindelijk overhalen. De eerste ont moeting met Joyce Hauber was pet - ze kwam de huiskamer binnen met een verschoten spijkerbroek aan, zaagsel in het haar (jongenskop) en de zaag nog in de hand, een typische Tom-boy. Ik stelde me voor en zei: "How do you do", en later vertelde ze me dat ze me maar een stoere bok vond om niet m'n moers taal te spreken I Bovendien vond ze me net een kerstboom met al die medailles en trammelant op mijn Amerikaans uniform. Het was beslist geen love at first sight I Maar Cupido zat op de loer - hij zou er wel voor zorgen dat alles OK werd! Toevallig had Joyce tijdens haar wintervakantie in Oostenrijk een compagnon nodig om haar vriendin, die home sick was, wat op te beuren. Opnieuw schakelde ze Hans in om hen op te zoeken en op nieuw was Si Krancher de chauffeur; deze keer was ik dol blij dat ik mee kon. Hoog in de bergen bloeide onze liefde op nadat we elkaar lang in de ogen hadden gekeken. Niet lang daarna werd ik naar Frankfurt am Main overgeplaatst en na veel heen en weer geschrijf (en rijden), besloten we het huwelijksbootje in te stappen na toestemming te hebben gekregen van haar ouders. Op 1 maart 1965 werd het grote feest gehouden in Den Haag - Joyce was de mooiste bruid ter we reld en ik was weer de "kerstboom". In Frankfurt hebben we nog een paar maanden gezeten en ik nam de kans waar om avondcursussen te nemen in Engels en economie. In juni 1965 zwaaide ik af met de rang van Sergeant en de toch naar Californië werd door het leger betaald. Al deze tijd was ik nog geen Amerikaans staatsburger. (wordt vervolgd) STICHTING HULP AAN LANDGENOTEN INDONESIË Nassau Zuilensteinstraat 9, 2596 CA DEN HAAG - Tel. 070 - 24 54 67 7

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1982 | | pagina 7