Pasar Malam of een stukje Micro-economie
BIJ DE VOORPLAAT
VERBAZING,
HERKENNING
Een hele poos geleden deed een lezer het
aardige voorstel om op de voorplaat af en
toe ook eens een Indisch gezicht te zetten.
"Er zijn zoveel mooie Indische meisjes (en
hij bedoelde ook oude foto's) waarom zou
den we daar niet trots op zijn?"
Goed idee, maar goede ideeën hebben een
aanloop nodig en deze foto lijkt mij een
prachtige start. Een veelzeggende plaat
bovendien, de uitdrukking op die beide ge
zichten vertellen evenveel als een interview.
Johan Ghijsels, die in de toekomst meer
voor Moesson zal doen - zag deze lieve
Indische dames op de laatste Pasar Malam
Besar in Den Haag. Wat het opmerkelijke
is? Het jonge meisje schijnt iets te herken
nen, wat haar oma(?) enigszins verbaast.
De pasar is ook niet met haar oud gewor
den.
L.D.
"Wat een boer niet kent, lust (eet) hij niet Zou dat gezegde na het onstaan van de pasar
malam in Nederland nog wel opgaan? In ieder geval een plaatje om bij te piekeren. Twee
(eet) culturen hand in hand, patat en pisang goreng. Wat had u gehad willen hebben
Foto door Johan Ghijsels geschoten op de Pasar Malam in Borne.
(Onbekende dames, de originele foto kunt
U bij de redactie Moesson opvragen. En
bedankt voor het lenen van jullie lieve
gezichten
De pasar malam besar is weer voorbij. In 10 dagen heeft dit evenement 80.000
bezoekers getrokken. Dit jaar iets meer ouderen en iets minder jongeren. Omdat
de Haagse pasar malam de enige echte heet te zijn en omdat het voor deze
gelegenheid gemakkelijk is deze pasar symbool te stellen voor al die kleinere
pasars, wil ik even bij het afgelopen evenement stilstaan.
Een evenement, zeg dat wel. Ga maar na, heel die grote Houtrust moet je als
organisatie toch maar zien te vullen met stands, artiesten en bezoekers. En dat,
en alles wat er bij komt kijken, is voorwaar geen kleinigheid. Van een bezoeker
mag en hoef je echter niet te verwachten dat hij hier (lang) bij stilstaat. Een
bezoeker wil gewoon naar de pasar malam. En waarom wil hij dat? Stomme vraag
natuurlijk, maar goed. Een Indo zit ergens thuis of in een tehuis. Hij is Indo en
wil wat, het liefst iets Indisch. Die sfeer, die lucht, bekenden ontmoeten, dingen
kopen, eten proeven, zomaar. Hij wil dus niet veel, niets bijzonders maar gewoon
samen met anderen zich senang voelen. En dan leest hij dat er weer pm is.
"Ajo" zegt hij tegen zichzelf of tegen wie naast hem zit en daar gaan ze. Met
de trein, auto of tegelijk met een hele grote bus.
ook de organisatie van de pm niet he
lemaal voor niets wil werken. Onge
twijfeld is er ook een brok idealisme
maar dat schijnt toch aardig te botsen
met commerciële belangen. Grote geld
bedragen zijn in het spel en dus wordt
besloten de deuren van de pm open
te gooien voor iedereen. Ook het po
diumprogramma moet voor de "buiten
staanders" worden aangepast en dus
krijg je op de drukste dagen (week
ends) oorverdovend kabaal van pop
groepen. Drie uren hebben deze nodig
om hun apparatuur af te breken, dus
u kunt nagaan. Dat alleen een handje
vol Haagse punk-figuren zich bij dat
kabaal amuseren, is blijkbaar niet be
langrijk.
En een Nederlander, waarom komt hij
naar de pm? Nou, de pm is toch al een
begrip en het is toch leuker en anders
dan de Nederlandse beurzen: die sfeer
en dat eten. En natuurlijk zijn er velen
vroeger in Indië geweest. Bovendien,
als je niets te doen hebt en je woont
in de buurt dan ga je even en je bent
toch even uit. Je ziet en hoort dan nog
eens wat. Goed, even tot zover.
Sluit nu even uw ogen en bezoek met
mij de pm van zo'n 15-20 jaar terug.
"Eheheh, Trui, jij, eindelijk zie ik je
weer. En hoe"? Tjeplok, tjeplok. Of dit:
"Aadoeh, kijk dan hier, kwe talam, zo
lekker en daar, adoeh, martabak, zo
heerlijk, kom dan, we gaan hier zitten".
Al. Wat we zojuist zagen bestaat dus
niet meer, is niet meer. Heel die sfeer,
vooral bij het binnenkomen van de pm,
dat welkome, dat thuis komen, is niet
meer en daarvoor is niets in de plaats
gekomen. Verarming. Oude Indo is niet
meer of komt niet meer. En dan ook,
de pm is niet nieuw meer. In elk ge
hucht wordt iets dergelijks wel geor
ganiseerd en in elk dorp heb je een
toko waar je alles kunt kopen. Voor
koejes hoef je niet meer naar het
Haagje. Maar goed, we gaan verder.
Er is dus een organisatie, die zich
blijkbaar ten doel stelt jaarlijks een
grote pm te organiseren. Een schoon
streven voorwaar, want als je het goed
aanpakt en een echte pm maakt, dan
voorzie je in een grote en vooral diepe
behoefte VAN INDO'S. Maar zoals
gezegd, oude Indo komt niet meer en
de jongeren, ach, die zijn niet zo ge
motiveerd, evenmin als de "geassimi-
leerden". Wie blijven, zijn Indo's, die
koste wat kost een pm willen mee
maken. Een loyale kleine groep (die
alles slikt en wie je van alles in de
maag kunt splitsen). Deze groep zet
echter geen financiële zoden aan de
dijk. Want let wel, voor niets gaat de
zon op en tegenwoordig wil iedereen
voor het minste geringste dik betaald
worden. En ik kan me voorstellen dat
"Ik heb je gewaarschuwd Toet, Zaterdag is
altijd de drukste dag I"
2
