<^ïïlci
Wij verzorgen uw reis naar en in Indonesië beter
door middel van onze kantoren in:
Jakarta - Bandung - Yogyakarta - Surabaya - Bali.
Bovendien hebben wij vertegenwoordigers in
Singapore - Bangkok - Hongkong - Taipei.
Guest-House "TAMARA"
232
MUU Nu ook in Nederland gevestigd
Van Baerlestraat 154, Amsterdam. Tel.: (020)- 71 6776. Telex: 11855 VAYA NL
Al met al genomen heb ik toch wel een gelukkige jeugd gehad en als ik daar
aan terug denk, gaan mijn gedachten vanzelf naar haar, die daarvoor gezorgd
heeft: Ma, Mam of, zoals een enkeling haar noemde, Mamushka. Zo nu en
dan vloog er wel eens een slof naar mijn hoofd, maar dat was dan aan mij
zelf te wijten en diende een goed streven: mijn opvoeding. Zo'n lieverdje was
ik nou bepaald ook weer niet. Er zijn zo van die dingen, die je zo bij blijven.
Zo had één van mijn broers, die niet
voor niets de bijnaam van 'tjodot'
had, de gewoonte om steeds vruchten,
of van de bomen van de buren, of
uit de goedang, waar Ma ze bewaarde
te jatten. Ma dacht nu slim te zijn en
verborg een mand met prachtige
mangga's onder haar bed. Binnen een
dag had genoemde broer de mand
ontdekt. Toen Ma er achter kwam,
dat er een paar mangga's waren
verdwenen en vanzelfsprekend de da
der kon aanwijzen, moest deze voor
straf de hele mand leeg eten. Hetgeen
hij dan ook deedmet alle ge
volgen van dien.
Een ander voorval dat mij is bij
gebleven:
Pa werkte bij de Internatio en op een
goede dag, ik meen in 1933, werd daar
een pakje bezorgd, dat bestemd was
voor Ma. Toen zij het pakje thuis
openmaakte, lag daar alleen een enigs
zins versleten sleutelring in, een
sleutelring zoals alle huisvrouwen die
hadden: zo'n zwaar verzilverd geval
met een bloem als versiering. Toen
zij dit zag, zei ze alleen: "Dan was
zij het toch". Ma vertelde ons de
geschiedenis van de ring.
Pa en Ma trouwden in 1904 en als
huwelijksgeschenk kreeg zij, als teken
van haar toekomstige waardigheid als
huisvrouw, deze sleutelring. Tijdens
de huwelijksmis liet zij dit geschenk,
toen zij naar voren ging om de H.
Commmunie te ontvangen, op de kerk
bank liggen. Bij haar terugkomst was
de sleutelring verdwenen. Ofschoon
zij vermoedde, wie de dievegge was,
heeft zij er nooit werk van gemaakt.
De dag, voor die waarop het pakje
met de ring werd bezorgd, stond er
in de krant het overlijdensbericht van
de bewuste vrouw. Bij het lezen van
die advertentie gingen haar gedachten
terug naar haar huwelijksdag, 29 jaar
geleden. Het terugbezorgen van de
ring en de advertentie hadden haar
vermoeden bevestigd.
Vaag herinner ik mij nog een bepaald
gedichtje, dat Ma nog uit haar jeugd
kende, en niet zo lang geleden kreeg
ik de tekst daarvan en de bijbehorende
anecdote te horen.
Op een goede dag, Ma moet toen nog
geen tien jaar oud zijn geweest, vroeg
de juffrouw in de klas aan haar leer
lingen, onder wie Ma, wie er een
gedichtje kon opzeggen. Nu was het
zo, dat Ma juist een gedichtje had
geleerd, dat nogal wat hilariteit in de
familie had verwekt, maar waarvan
zij de clou niet begreep. Enfin, trots
als een pauw steekt zij haar vinger
op en ja, hoor: "Lotje Teeuwen, kom
jij maar voor de klas".
Ma gaat naar voren en haperend
kwam het volgend gedicht over de
lippen:
De wind, de wind,
wat doet de wind, mijn kind?
Hij raast en hij blaast,
hij giert en hij tiert;
hij verlicht de darmen,
zowel van rijken als van armen.
En komt met zoet gefluit,
het ronde poortje uit.
Ma heeft eerst veel later begrepen,
waarom, toen zij uitgesproken was,
er niemand lachte en zij voor straf
in de hoek moest staan.
Ma wist voor alle problemen een op
lossing. Zo werd ik eens voor twee
dagen van de (Semarangse) HBS
gestuurd, waarom weet ik niet meer.
Zij heeft er voor gezorgd, dat Pa dit
nooit heeft geweten. Toen ik thuis
kwam met het briefje van de direk-
teur, zei zij mij zonder verder na
denken: "Morgen en overmorgen ga
je op de gewone tijd weg en fietst
een uurtje of zo maar rond. Als Pa
naar kantoor is kom je terug om je
strafwerk te maken". En dat heb ik
uiteraard ook gedaan.
Ma overleed in februari 1951, drie
maanden voordat ik met mijn gezin
naar Nederland vertrok. Daarvoor had
zij een jaar of zo in Nederland ge
woond, maar omdat Pa, in 1935 over
leden, in Semarang was begraven,
keerde zij er terug, opdat zij naast
Pa kon worden begraven.
De bewuste sleutelring wordt nu nog
gebruikt en wel door de vrouw van
een van haar kleinkinderen.
LAURI
in Bandung heeft 8 moderne twee
persoons kamers met eigen bad
en toilet voorzien van warm en
koud water.
Voor verdere inlichtingen telef.
053 - 61 61 45 76 02 76
Eventuele reserveringen voor
een Guesthouse in Jakarta is
ook mogelijk.
r
14
