O
Mijn vader9» bril
sW'
KIMM Indische spekkoek
0rckideeën-
kwekerij
19
Mijn vader was verziend, dus hij zag heel goed in de
verte, maar om te lezen moest hij een bril op. Soms als
hij een papier of een boek inkeek, ging de bril op en af
en hield hij het boek op verschillende afstanden van zijn
gezicht om de juiste "focus" te vinden. Nu was mijn vader
een man die, zonder het te weten misschien, voortdurend
heen en weer liep. Zelfs lezend. Als hij dan soms toevallig
de juiste focus had gevonden zónder bril, legde hij die ter
plaatse neer met als gevolg dat hij er zich een tijdje later
rot naar zocht. Tientallen malen heeft hij tegen me ge
zegd "Pip, help even zoeken naar mijn bril". We vonden
hem altijd terug, vaak op de gekste plaatsen. Heel vaak
in de keuken. Soms bovenop de koelkast. Een keer in het
vriesvak van de koelkast. Af en toe zelfs op mijn kamer,
in de tuin, in het gras, noem maar op. Eén keer hadden
we het zoeken werkelijk opgegeven, we hadden elk hoekje
en kastje doorzocht, de bril was gewoon nergens. Hij
besloot toen maar om zonder bril verder te werken
terwijl ik nog eens alles naliep. Opeens hoorde ik zijn
stem: "ACH I De bril was terecht. Hij lag boven op zijn
schrijfmachine, en doordat de bril zwart was en de schrijf
machine ook, hadden we er steeds overheen gekeken.
Op een gegeven moment had ik een jonge hond, die, zoals
elke jonge hond, de gewoonte had om alles wat los en
vast zat te proeven en liefst kapot te knagen. En ja hoor,
op een dag hoorde ik weer het gewoonlijke "waar is mijn
bril nou weer?" en ik vreesde al het ergste. Ik deed eerst
of ik gek was en zocht op de gewone plekjes, langzaam
naar de tuin toelopend. Toen ik naar buiten keek zag ik
iets afschuwelijks. Daar lag mijn lieve hondje, ze zag mij
en keek vrolijk kwispelend even op en ging toen heel
gedecideerd en met smaak verder knagen op iets wat leek
op een bril.
In paniek rende ik naar haar toe en ja hoor, het was zo.
Overal stonden de tandjes er in, een armpje was half af
geknaagd en het andere stond in een vreemde bocht naar
boven gedraaid. Bleek en met gebogen hoofd liep ik terug
naar binnen, excuses stamelend en half huilend, want dit
was natuurlijk niet niks I "Die verdraaide rot hond van jou
ook I Je moet haar leren wat wel en niet mag I Zo'n dure
bril Dat beest moet de deur uit I" (Het beest ging natuur
lijk niet de deur uit, maar goed). Ik stelde voor dat hij mijn
zakgeld moest inhouden totdat hij het bedrag had om een
nieuwe bril te kopen, dat leek mij de beste oplossing en
een voldoende straf voor mij. Maar hij wist een veel be
tere. Hij zei, nadat hij een beetje gekalmeerd was en de
hond een paar behoorlijke meppen had gegeven "Ik zal
die bril, afgeknaagd en wel, tot het einde van dagen blijven
dragen. De glazen zijn niet gebroken".
"Ja maar Pap, hij is helemaal uit z'n model, bijna door
midden, wat zullen de mensen wel niet zeggen?"
Toen zei hij: "Als iemand er wat van zegt, mogen ze best
weten hoe die bril zo verminkt werd". Dat was de ergste
straf die ik me kon bedenken, ik vond het verschrikkelijk
ledereen zou weten wat voor een slecht meisje ik was,
die haar hond zomaar haar vaders bril kapot liet knagen,
zo'n onmisbaar iets I
En inderdaad, hij heeft die bril nog jaren en jaren nadien
gedragen. Hij heeft zelfs een keer nieuwe glazen er in
laten zetten (de opticien keek wel een beetje verwonderd
naar het montuur maar zei niets). Vreemd genoeg heeft
nooit iemand gevraagd hoe hij aan zo'n mismaakte bril
kwam en nooit heeft iemand gehoord dat het mijn hondje
was en mijn nalatigheid om die hond goed op te voeden.
Maar ik? Elke keer als ik die bril weer zocht en ik vond
hem, bekeek ik de tandjes die er nog in stonden, het af
geknaagde armpje, en dacht ik aan het hondje dat nu al
lang dood is, waar ik zo veel van hield en die zo veel
kwaad had gedaan. Ik kan er nog om lachen.
Vivian
P.S. Mijn vader was Tjalie Robinson.
wen op een begraafplaats zonder de
graven te hebben verwijderd. Maar dat
krijgt men pas aan het slot van de film
te weten. Dat geeft onvoorstelbare
trammelant natuurlijk.
Intussen gebeuren er de meest af
schuwelijke dingen in dat huis en met
de bewoners. Niet alleen schuiven
meubels door de kamer, de geesten
manifesteren zich door de ergste ge
welddaden met als climax het ontvoe
ren (door het beeldscherm van de TV)
van een meisje. De hele zaak gaat aan
puin, de ouders van de kinderen zijn
kapot van angst en verdriet. Een "zui
veraarster" haalt op spectaculaire wij
ze het kind terug. Maar dan is de zaak
nog niet afgelopen. Weineen, dan
breekt de hel pas goed los I De pol-
tergeisten (het blijkt een leger te zijn)
manifesteren zich als gekken door het
huis, en op het erf breken alle dood
kisten open, geraamten borrelen uit
het in aanbouw zijnde zwembad, enfin,
het grote griezelfeest begint dan pas
goed
Het meisje dat naast me zat sloeg de
handen voor het gezicht, overal om
me heen werd gegild, gekreund. En dat
terwijl mijn vriendin en ik dubbel lagen
van de lach.
Ineens ging het hele huis de lucht in,
de gekwelde familie ging eindelijk ver
huizen, de project-ontwikkelaar kromp
in elkaar van ellende, maar overleefde
het drama, zoals alle projectontwikke
laars alle drama's altijd overleven,
wegrijdend in een Alfa Romeo naar de
Bank om te checken of hun rekening
wel is bijgeschreven.
"Poltergeist" heet een sensationele
spookfilm te zijn; bij de Westerling
moet alles zicht-, tast- of eetbaar zijn.
Spoken moeten daarom ook een laken
om hebben. Het ongeziene, het aan-
wezige-zonder-aanwezigheid met al
leen af en toe, heel onverwacht een
signaal, een verschrikkelijk gebeuren,
dat is iets wat alleen in het Oosten
voorkomt.
Toch wel uitzonderingen. Langzaam
maar zeker komen de stappen uit de
Andere Wereld naderbij. Er zijn ook
wel goede films over geweest. Maar
Poltergeist, beware me, neen
L.D.
Stort 19,op giro 158225 en
U ontvangt een spekkoek van
ca. 500 gram, in speciale ver
pakking, franco thuis.
"KIMM", Joh. Verhulststraat 98
Amsterdam-Z. Tel. 020-72 84 61
Wij bieden U aan
bloemen en planten o.a.
ANGREKBOELAN, CAMBRIA'S,
CIMBIDIUM enz.
Adres Mevr. STOEL-DE WIT
Dijkhoornseweg 149
2635 EN DEN HOORN
Telefoon 015-1343 17