O
Van een oud huis, oude mensen en nog wat
Het is een oud Indisch huis. Opgetrokken van hout, op neuten gebouwd en met
een open voorgalerij. Kennelijk nog stammend uit de jonge jaren van deze eeuw.
Toen Bogor nog "Buitenzorg" heette en een "bergstadje" was, waar de ver
moeide werkers van het vroegere "Batavia" met vakantie heengingen, om een
koude neus te halen en te genieten van de landelijke rust.
Dat is nu zeker de mode niet meer.
Bogor is een warme, overbevolkte,
woelige stad geworden met een infer
naal druk verkeer en waarvan de in
woners - als het maar even kan - de
koude neus en de rust ieder weekein
de zoeken in hoger gelegen contreien.
De Poentjak bijvoorbeeld. Maar het
oude huis is niet veranderd. Hoog
stens is het in de loop van drie of
vier decades een paar keer overge-
verfd. Maar als geheel is het gebleven
zoals het in de eerste jaren van deze
eeuw in het "bergdorp Buitenzorg"
gebouwd werd. Het enige moderne
eraan is de t.v. antenne op het dak.
Dat is ook het enige dat het gemeen
heeft met alle moderne woningen die
er naast, er voor en er achter zijn
verrezen in de loop van de nu dertig
jaren dat ik in deze straat woon. Het
oude houten huis staat er als een
unicum.
Ook de bewoners - die er wonderwel
bij passen - zijn zichzelf gebleven.
Twee oude mensen, man en vrouw,
die vast wel al hun gouden huwelijks
feest gevierd hebben. Iedere ochtend
- als ik er voorbijkom - zitten ze on
veranderlijk tegenover elkaar in de
open voorgalerij. Op twee antieke wip
stoelen. En met een siertafeltje met
marmeren blad tussen zich. Altijd ligt
ook de oude hond, een soort grote
grijze poedel, naast de oude vrouw.
Iedere ochtend groeten we elkaar be
leefd. Dat wil zeggen dat ik "goede
morgen" roep, waarop ze in de rich
ting van het geluid ernstig knikken.
Zien kunnen ze me niet meer, want
tussen de voorgalerij en de weg ligt
een erf van ongeveer 6 meter breed.
En 6 meter is een hele afstand wan
neer je staar hebt en praktisch blind
bent. En dat zijn ze beiden. Hij een
beetje erger dan zij. Maar ze ontlopen
elkaar niet veel. Een operatie zou hen
gemakkelijk het gezicht weer terug
kunnen geven. Maar zo'n operatie is
voor hen onbetaalbaar. En langzamer
hand worden ze er misschien ook wel
te oud voor. Althans dat denkt de
pastoor, die hen iedere zaterdag de
communie komt brengen. Die pater
heeft er overigens mogelijk zelf wel
spijt van dat hij hen jaren geleden
("wat zegt U pater, vier wat
"Vier jaren man, vier j a r e nl") aan
geraden heeft een uitkering van de
W.U.V. (Wet Uitkering Vervolgings
slachtoffers) aan te vragen. Dat zou
de uitkomst brengen. Ze hebben er
zeker wel recht op. De oude man is
geïnterneerd geweest, een gevangen
schap die niet spoorloos aan hem is
voorbij gebaan. Hij is soms een beetje
tierelier
Bovendien hebben ze hem zijn linker
schouder een beetje stuk geslagen.
Of misschien was het zijn rechter
schouder. Dat weet ik niet precies
meer. In ieder geval is hij verre van
valide. Nu bovendien bijna blind. Ja
ren geleden meende de pastoor dat
hij hen via die W.U.V. wel zou kunnen
helpen. Dus adviseerde hij hen in die
richting. En dus schreef de oude man
een verzoekschrift. En vulde de
nodige papieren in. Beantwoordde
plichtsgetrouw het interview door een
vertegenwoordigster van de Neder
landse Ambassade. Werd gekeurd
door de arts van die Ambassade (die
niet lang behoefde te speuren, want je
ziet het zo dat de oude heer invalide
is). En iedereen was er van overtuigd,
dat die twee oude mensen nu binnen
kort wel geholpen zouden zijn.
Maar ze wachten nu al jaren Vier
jaren!" zegt de pater. Alleen dat.
Maar je kunt wel zien wat hij denkt.
Intussen zijn de twee oude mensen
al "sociaal blind". Ze kunnen niet
meer lezen, niet meer schrijven of de
televisie uitzendingen volgen. Dat
laatste is overigens op zich zelf al
niet mogelijk. Want uit het oude kreng
van een toestel komt al sinds jaren
geen beeld of geluid meer. En alleen
de oude baboe zit iedere avond nog
trouw te kijken, blijkbaar in de hoop
dat door een of ander wonder het
toestel ineens weer tot leven zal ko
men. Geld voor een eventuele repa
ratie is er natuurlijk helemaal niet
meer. Straks misschienwanneer
de verrassing van de WUV "mis
schien" toch nog eens loskomt.
Inmiddels leven de twee oudjes nog
alleen maar op hun herinneringen.
Want nieuws van de buitenwereld krij
gen ze vrijwel nooit meer. "Zolang je
nog niet afgewezen bent, is er nog
hoop", zegt de pater. Dat is natuurlijk
wel zo. Maar zelfs voor een verstokte
ambtenaar moest een termijn van vier
jaren gestadig denken, mijns inziens
wel voldoende zijn om tot een of
andere beslissing te komen.
Het is een trieste zaak. Alhoewel - ik
geef het grif toe - ook een heel moei
lijke. Stel je voor, dat je na jaren
piekeren en overwegen, eindelijk
"Neen" zegt en het blijkt dan in strijd
met de "bepalingen" te zijnOf
je zegt "Ja", je werkt je door alle
paperassen heen die aan zo'n beslis
sing verbonden zijn en als alles voor
elkaar is, gaan die twee oudjes het
hoekje omDan moet je al die
terugboekingen ook nog doen. Om
maar niet te denken aan al het denk
werk, dat je in die - nu nutteloos ge
bleken jaren - al gedaan hebt.
Dat is namelijk al eens gebeurd, met
een in de jaren '70 in Jakarta nogal
bekende figuur, die door de Jap een
breuk geslagen was. Na geduldig
wachten (wat kon hij anders doen?)
kreeg hij de uitkering van de WUV
een dag na zijn overlijden. Daar hij
geen nakomelingen had, kon niemand
het bedrag in ontvangst nemen. En hij
werd dus van de armen begraven.
En alle moeite gedurende - in zijn ge
val 2-jaren - was voor niets geweest.
Maar de rompslomp van de terug
boekingen I Foei, je moet er niet aan
denken
Een trieste zaakHoe je het ook
bekijkt. Oude mensen, een oude hond,
een oude televisie, een (nu al) zeer
oude hoop en een oud luchtkasteel.
AGUS DARUCH
NATUURLIJKE GENEESWIJZE
BESPAART JAARLIJKS 1,3 MILJARD
De ongeveer 700.000 volwassenen, die
in Nederland van natuurlijke genees
wijzen gebruik maken, zouden tezamen
nu reeds jaarlijks circa 1,3 miljard gul
den op het ziektekostenbudget bespa
ren. Dit blijkt uit de voorlopige resul
taten van een anderhalf jaar geleden
gestart onderzoek door Dr. C. W. Aak
ster naar de effecten van natuurlijke
geneesmiddelen op de mens. Uit het
onderzoek kwam verder naar voren,
dat naar het oordeel van de behande
lende artsen de algehele gezondheids
toestand in zeker 76% van de geval
len duidelijk verbeterde, het aantal
ernstige klachten met 54% afnam, het
aantal dagen met hevige pijn of hinder
met 56% verminderde en de leefwijze
en het voedingspatroon in 58% van de
gevallen gezonder werd. Bovendien
bleken per patiënt de jaarlijkse ziekte
kosten r.ie* een kleine 2.000 te zijn
gedaald. Deze opzienbarende eerste
resultaten uit het binnenkort verschij
nend eindrapport van het onderzoek
zijn bekendgemaakt bij de introductie
van de nieuwe uitgave van De Kleine
Dokter, van de hand van Dr. H. C. Al
fred Vogel, de bekende Zwitserse spe
cialist op het gebied van natuurge
neeswijzen.
Aldus een persbericht. Nog niet be
kend is hoeveel baat er gevonden is
bij gebruik van de Indische djamoes
(Simona) die reeds in vele Indische
winkels in Nederland verkocht worden,
en waarvan bekend is dat de bereikte
resultaten zeer bevredigend zijn.
4
