EEN PANNETJE SNEEUW
r."
Guesthouse "TAMARA"
Het was 22 December en ik zag de eerste sneeuw in mijn leven. Ik keek toe
vallig uit het raam en toen zag ik ze vallen, grote, witte vlokken, die zacht en
stil naar beneden dwarrelden - er lag al heel wat op de grond. Ik gaf een kreet
van verrukking en verbazing.
"Walter - sneeuw I" riep ik tegen mijn zoon, die ziek op bed lag en meteen
naar het raam vloog, zomaar in zijn pyjama en op blote voeten in de koude kamer.
Ik lette er niet op, was geobsedeerd door de sneeuw. Wat was dat prachtig.
Ik had er zoveel over gelezen, vanaf mijn kinderjaren al, in al mijn kinderboeken
werd erover geschreven en ik had echt naar de winter verlangd, ik wou alles
zo graag meemaken. En hier waren ze dan - mijn eerste sneeuwvlokjes. Het
zou onze eerste winter worden - we waren nog maar een paar maanden in
Holland en zaten in een contract-pension, waar we twee kamertjes hadden.
"Mooi, hè Mam", zei Walter en samen
bleven wij kijken naar die witte pracht
buiten, die al spoedig de stoepen en
de auto's onherkenbaar maakten. We
bleven kijken, tot de bel voor de kof
fie ging.
"Koffie!" riep Miep, het dienstmeisje,
nog ten overvloede.
"Hè ja, koffie. Heerlijk warm", zei ik
en toen realiseerde ik mij pas, dat
Walter zomaar naast me stond en hij
had notabene griep
"Naar bed jij en gauw!" riep ik en hoe
wel hij hevig protesteerde, kroop hij er
toch weer onder.
Ik liep naar beneden voor de ochtend
koffie. In de keuken stonden al een
paar vrouwtjes met hun kan in de
hand.
"Mooi, hè, sneeuw!" zeiden ze alle
maal opgetogen. De meesten zagen,
net als ik, voor de eerste keer sneeuw.
"Misschien krijgen wij wel een witte
Kerst" zei ik hoopvol, denkend aan al
die Kerstkaarten met besneeuwde bo
men en huizen, o, ik hoopte het maar.
"Nou, het zou best kenne," zei Miep,
die ijverig de kannen volschonk. "Vin
den jullie dat nou zo mooi?" vroeg ze
dan en wierp een vluchtige blik naar
buiten. "Nou ja", vervolgde ze, "het is
nou allemaal erg prachtig, die verse
sneeuw, maar straksJe krijgt er
zo'n troep van."
"Troep!" riepen we.
"Ja, troep. Moet je maar kijken als al
les straks smelt. Bovendien moeten
wij ook sneeuw ruimen, want de stoe
pen moeten schoon. Ach, daar weten
jullie natuurlijk nog niks van", eindig
de ze goedig.
Ik gaf Walter een beker lekker warme
chocolademelk en dronk mijn koffie
uit, bleef steeds naar de sneeuw kij
ken. Ik kon er geen genoeg van krij
gen. Walter, die zijn chocola achter
elkaar had leeggedronken, zeurde om
ook te mogen kijken en toen liet ik
hem in zijn dekens gewikkeld in de
grote fauteuil voor het raam zitten. Ik
draaide de kachel wat hoger en het
werd warm en behaaglijk in de kamer.
Het werd 12 uur en de scholen gingen
uit en het sneeuwde nog steeds. Ik
was benieuwd naar Sonja en Robje,
die zo thuis zouden komen. Ze waren
later dan anders, maar dat begreep ik
wel. Ik zag op straat kinderen met
sneeuwballen gooien en dat zouden
Sonja en Robje ook doen natuurlijk.
Daar zag ik ze trouwens al aankomen,
in hun loden jasjes en met rode,
lachende gezichten. Ze hadden elk
een sneeuwbal in de hand en gooiden
er opgewonden mee.
Walter keek naar buiten, hij was ja
loers en zou zo wel mee willen doen.
"Moet je zien en ik kan natuurlijk weer
niet", riep hij half huilend. Robje ge
baarde naar hem, maar hij begreep het
niet en haalde de schouders op. Toen
zag ik Sonja iets van de straat opra
pen en met sneeuw vullen. Ze hadden
een leeg blikje gevonden en brachten
de sneeuw mee naar boven, naar
Walter. Lief vond ik dat. Walter, die
dat ook begreep, sprong opgewonden
op en neer. "Nu kan ik de sneeuw ook
pakken!" riep hij enthousiast.
Ze vlogen naar boven, het blikje ste
vig in de handen geklemd. Rood en
opgewonden duwden ze het Walter in
do hand, die met ontzag naar het hoop
je sneeuw keek, dat traag, maar on
verbiddelijk wegsmolt. Een beetje be
duusd keken ze alle drie naar het blik
je water, dat restte.
"Hoe kan dat nou, het was echt
sneeuw!" riep Robje, de kleinste, maar
Sonja zei: "Het is hier veel te warm
en dan smelt de sneeuw, hè Mam."
Ik keek naar het teleurgestelde gezicht
van Walter en ik besloot hem nog
eens wat sneeuw te laten voelen.
"Blijven jullie allemaal in de kamer, ik
ben zo terug", riep ik en ik vloog de
trappen af naar de keuken, waar de
meisjes met de lunch bezig waren.
"Ach toe Miep, zou ik alsjeblieft even
een pannetje van je mogen lenen?" Ik
was al naar buiten gerend, zonder jas,
en de sneeuw dwarrelde op mij neer
en dat was een heerlijk gevoel.
Ik vulde de pan helemaal vol en rende
toen naar boven, heel snel, om Walter
zo lang mogelijk de sneeuw te laten
voelen.
"Hier jongens. Een pan vol. Nu kun je
het goed voelen, Walter", zei ik vol
daan en de kinderen gaven een kreet
van verrukking en Walter maakte nog
KERSTHOND
Een van de aardigste "home made" kerst
kaarten die ik vorig jaar Kerstmis ontving
was deze van Peter-Jan Kleevens en Wille
nden. Een sneeuwwitte hond in de sneeuw,
kunt U zich een wittere Kerst dromen
gauw een sneeuwbal en woelde in de
al smeltende sneeuw. Onze eerste
sneeuw - ik zal het nooit vergeten.
Nu, dertig jaar later, was ik bij Walter
en zijn vrouw gelogeerd, toen de eer
ste sneeuw viel.
"Kijk, het sneeuwt!" riep ik.
Hij keek naar buiten, fronste even de
wenkbrauwen, keek toen wat zorgelijk
naar zijn auto, die voor de deur stond.
"Vervelend, die troep straks", zei hij
en zijn vrouw zuchtte: "Dat wordt weer
de stoep schoonmaken straks."
"Als het vannacht maar niet gaat op
vriezen", zei hij, "anders wordt het
glijden morgenochtend. Mam, jij blijft
vandaag maar lekker thuis, hoor."
Ik bleef thuis en keek weer naar de
sneeuw, die, net als dertig jaar ge
leden, geruisloos naar beneden kwam.
O, ik vond het nog steeds prachtig, ik
wou niet aan "die troep straks" den
ken, ik wou enkel maar die witte
pracht buiten zien
We hadden weer kans op een witte
Kerst, o, ik hoopte het zoEn ik
voelde weer diezelfde verrukking als
dertig jaar geleden, toen ik daar bui
ten stond, met een pannetje vol
sneeuw
GERRIE STERN
in BANDUNG heeft 8 moderne twee
persoonskamers met eigen bad en
toilet voorzien van warm en koud
water.
Voor verdere inlichtingen telefoon
053-76 16 45. Eventuele reserverin
gen voor een Guesthouse in Jakarta
ook mogelijk.
10
