Wegens sluiting van de zaak
20°lo korting
bij kontante betaling
op alle artikelen.
juwelier can
Zolang de voorraad strekt. Diamantair
dess onderschept en stapte heel wat
bezadigder de trap af.
Eindelijk kwam ma als een kameel be
laden met alle tassen en pakken de
deur uit om meteen weer hijgend naar
binnen te retireren. Ik had nl. de sen
satie ondergaan die de meesten krij
gen: of je een hete handdoek in je
gezicht geslagen wordt. De eerste
kennismaking met de warme vochtig
heid van Biak. Bovendien had ik nog
kousen aan en een jurk die veel te
warm was voor Biak I Maar dat mocht
de pret niet drukken, het weerzien was
toch schitterend, en we rolden via de
douane de trouwe kever in, die mijn
man uit Holland had meegenomen. En
daar ging hetweer de nacht in,
zo'n echte pikdonkere tropische nacht.
Door het late uur (2 uur 's nachts) wa
ren alle kampongs en huizen die wij
passeerden donker.
"Daar is ons huis" zei mijn man en hij
wees ergens rechts naar boven. Niets
te zien natuurlijk tot ineens een heel
klein lichtje tussen de bomen door
schemerde. Zo was het te zien en zo
weer niet. Ik kon mijn ogen er niet van
afhouden en toen wij dichterbij kwa
men, werd het lichtje niet groter maar
het bleef wèl even duidelijk. Plotseling
waren er meer lichtjes te zien en toen
de auto stopte konden wij duidelijk
een wit huis zien, waarvan de ramen
wijd open stonden.
"Welkom thuis" zei mijn man en dreef
zijn gezin trots lachend naar binnen.
Wij bleven aan de grond genageld
staan, want in de zitkamer stond een
kleine tjemara met pinkelende kaars
jes, aan de muur hing een kerstkrans
ook al verlucht met kaarsjes, en over
al wuivende kaarsjes. Toen ik weer tot
spreken in staat was en geschrokken
vroeg hoe mijn man die kaarsjes al die
tijd had durven laten branden, vertel-
4
de hij mij het geheim van het licht.
Een vriend en collega had de hele
avond bij vrienden schuins tegenover
gezeten en toen hij van beneden de
kever hoorde aankomen èn het afge
sproken toetersignaal, was hij vlug
naar ons huis gelopen, had alle kaars
jes aangestoken en kon net op tijd
wegglippen.
Het was Christmas Eve en wij hadden
toch een beetje Kerstmis
J.TUIJN-MAIDMAN
(Illustraties uit: "Baaien Droefheid",
G. W. H. v.d. Berg)
(Vervolg: "Vertelling v.e. veeartsenvrouw")
Veel kleertjes hoefde ik gelukkig niet
te maken, omdat ik een volledige ba
by-uitzet kreeg van mijn moeder en
zusjes uit Java.
De mensen in de naaste omgeving
hoopten op de komst van een zoon,
een Oetjok. Zou er een meisje gebo
ren worden, dan zou ze de koosnaam
van "Boetet" krijgen. Het volk van
Goenoeng Toea was gesteld op de ge
boorte van een stamhouder als eerste
kind, die dan de titel van Baginda of
Maharadja of Soetan vóór zijn eigen
naam mocht dragen. Mijn man mocht
als waardering voor zijn goede dien
sten de naam van "Baginda Goenoeng
Toea" dragen. Zijn zoon zou de titel
van Maharadja Batang Panei kunnen
voeren, indien hij volwassen zou zijn
geworden. Genoemde titels waren gel
dig voor het gebied Padang Bolak,
waarvan Goenoeng Toea de hoofd
plaats was.
Voor de geboorte van de baby moest
ik in het ziekenhuis van de Rijnse
Zending in Taroetoeng worden opge
nomen, een afstand van bijna 250 km.
De baby-zoon werd voorspoedig ge
boren op 4 juni.
Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis,
kreeg mijn man van zijn diensthoofd
te horen, dat hij wederom geplaatst
zou worden in Goenoeng Sitoli op het
eiland Nias. Daar had hij twee jaar
geleden ook al gewerkt. Nadat ik het
ziekenhuis mocht verlaten, keerden
we weer naar Goenoeng Toea terug
om ons klaar te maken voor onze
overplaatsing naar Nias. Bergen werk
moesten er gedaan worden, o.a. om
de lelang van ons huisraad voor te
bereiden, de administratieve werkzaam
heden van de dienst t.a.v. overgave
en overname te verrichten en om
andere noodzakelijkheden te klaren.
De vendutie had heel goed opge
bracht. Dit feit was een goede graad
meter dat mijn man door de bevolking
geliefd was. Op de dag van vertrek
werden wij uitgeleide gedaan door
vrienden en kennissen, die ons een
slamet djalan toewensten. In onze
Chevrolet werd de reis naar Sibolga
aanvaard waar wij (ook Mara en Atta)
ons inscheepten voor de overtocht
van een nacht naar G. Sitoli.
JvD.
(Vervolg: "Jaarwisseling")
gehouden. Klokslag 12 uur kwamen de
gelukwensen en werd een eenvoudig
bowltje van vruchten op water ge
dronken. Meestal kwam de baas nog
even naar ons toe, gezellig er bij zit
ten. Geen gemakkelijke onderneming,
want hij moest langs een helling naar
beneden komen, zichzelf bijlichtend
met een flash-light. Gelukkig is hij bij
mijn weten daarbij nooit uitgegleden
of gevallen. Hij was niet jong meer,
een aardige baas. Mertjon werd niet
afgestoken. Paps wist dat ik daar als
de dood voor was, dus waarom zou hij
dat kopen
Daarna was het afgelopen en ging een
ieder naar huis en naar bed. Zo ge
woon ging alles toen, maar o zo ge
zellig I Zo onbezorgd, zo fijn I
WIL HAZENBERG-VERBEET
Fahrenheitstraat 608 - Den Haag
27
