Onze Ouders
to
De stukjes in Moesson over onze oudere mensen heb ik gelezen en in dat van
Ralph Boekholt zit wel degelijk een grote waarheid. Toch zou ik over de achter
grond wat meer willen zeggen. Natuurlijk zijn vele factoren bepalend voor de
verhoudingen die een samenwonen mogelijk maken, een zekere rijpheid die
individueel al dan niet wordt ervaren, maar bij dat alles, als wij het over onze
Indische ouderen onder ons hebben, moeten wij toch wel een beetje oppassen
om niet onze eigen identiteit te verliezen of te doen opgaan in datgene waar
mede wij voelen zo te verschillen. Laten wij toch even niet vergeten, dat het
prachtige leven dat onze ouders ons gegeven hebben, en hiermede bedoel ik
niet de rijkdom in geld of goed, wijzelf onze kinderen misschien niet eens kun
nen geven, mede omdat de levensstijl en de omstandigheden zo zijn veranderd.
Dit wil ook geenszins zeggen dat er
van de kinderen van nu "geëist" moet
worden. In een andere wereld, de
wereld waarin wij nu leven is alles
harder en grover geworden. Moeten
wij dan ook harder worden in ons oor
deel? In ons gedrag? Ik ben nog niet
bejaard, maar zou toch echt niet meer
zo jong willen zijn als de zeer jeug
digen van nu, als dit het tegenwoordige
levenspatroon moet zijn, het toekomst
beeld voor een nieuwe generatie be
jaarden
Onze ouders hebben veel verloren, niet
hun bezittingen alleen, maar ook hun
land, hun plekje waar hun wieg op
stond en dit was moeilijker te verwer
ken dan voor ons jongeren. Ik heb zelf
ervaren, dat mijn moeder erg moedig
was en zich probeerde aan te passen
in een land waar ze nooit eerder ge
weest was. Ze kon goed tegen het
klimaat en was een tevreden mensje.
Dit was een geweldige eigenschap
van haar j Na inwoning gedurende 20
jaar kregen wij in Den Haag eindelijk
een woning voor ons zelf aangewezen.
Naarmate mijn moeder ouder werd
zorgde ik er zo goed mogelijk voor,
dat ook het huis dat ik had zoveel
mogelijk werd aangepast ter voor
koming van ongelukken, mede ook
vanwege het feit dat ik genoodzaakt
was de gehele dag op kantoor mijn
werk te doen. Zolang moeder nog zelf
e.e.a. kon ging dit goed. Wat waren
we blij de ellende van inwoning te
hebben overleefd! Natuurlijk verschil
de je wel eens van mening en dit is
gezond en mag gerust zo blijven, want
dat hadden onze voorouders beslist
toch ook I Zelf ging ik altijd van de
gedachte uit: "Hoe zou ik het vinden
en ervaren, als ik op die leeftijd zou
zijn? Stel zus of zo, hoe zou ik er
tegenover staan? Zou ik het aankun
nen?" Natuurlijk zijn er verschillen in
generatie en karakters, dit gaf ook de
uitzending van Sonja op de TV te zien.
Maar waarom waren er in Indië geen
bejaardentehuizen en bleven de oude
ren bij de kinderen of bij een van hen
of soms alleen wonen in een paviljoen-
tje Was dat niet omdat daar in dat
zonnige land wij altijd en doorlopend
hulp hadden van onze bedienden? Was
het niet een van hen die altijd aan
wezig was om op deze mensen te let
ten? Op te passen? Laten wij nooit
vergeten, dat het ook deze bedienden
waren die ook op de kleine kinderen
pasten als vader en moeder een avond
je uitgingen, waarvoor nu een babysit
nodig is in Nederland. Onze ouders
lieten ons nooit alleen thuis En zijn
het dan ook niet vaak de kinderen die
op oma en opa rekenen in Nederland
om op de kleintjes te passen? Zeggen
die ouderen dan iets over - of voelen
ze - de "loodzware" last van dat ze
weer iets moeten? Hebben ze dan niet
de bereidheid om dit te doen? Hoe
vaak zie ik dat de kinderen dan "ge-
pasrah" worden! Er wordt toch van
uitgegaan, dat zij het (natuurlijk) best
leuk vinden. Wordt er weieens ge
vraagd of het altijd wel gelegen komt?
Of rekent zoonlief of dochterlief er niet
een beetje op bij het maken van hun
afspraken?
Moet dit dan als vanzelfsprekend wor
den gevonden, omdat in de jeugd de
toekomst heet te zijn? Laten we het
respect niet veronachtzamen, ook al
zijn we het er niet altijd mee eens.
Wanneer dan de oudjes tot niets meer
in staat zijn, zoeken ze veelal de be
scherming bij de kinderen of in hun
omgeving.
Heus niet alle ouders, al hebben ze een
uitstekende verstandhouding met hun
kinderen, zien het als verstandig om
bij hun kinderen in te wonen in Neder
land. Men zit hier niet alleen te veel
op elkaar, maar er is ook geen hulp in
huis, zoals destijds in Indië het geval
was met onze dierbare bedienden, die
met zoveel geduld en verdraagzaam
heid ons vele lessen leerden. Bij het
klimmen der jaren wordt het wereldje
van de oude mens kleiner en zijn be
hoefte aan liefde en bescherming gro
ter; vooral in deze westerse bescha
ving
Zo lang mogelijk heb ik moeder thuis
gehouden in mijn aangepaste woning
en ook de geweldige burenhulp in mijn
wijk maakte het mogelijk, dat we moe
der nog 10 jaar dit genot hebben kun
nen schenken. Na een val over een
electrisch kacheltje moest ze revali
deren in een verpleegtehuis; daarna
kon ik zelf haar helaas niet meer ver
zorgen en heb ik met haar gesproken
over een bejaardentehuis. Ook heb ik
leren begrijpen waarom de oudjes
NAPRATEN
Op de vele reacties die binnen
kwamen op het artikel "Op je
ouwe dag" en "Tanguan Ibu"
(moest zijn "Tanggungan Ibu" -
red.) in Moesson van 1 februari
j.l. bleek, dat men het wel met
ons eens was. Maar ook waren
er bij, die mijn artikel zo slecht
gelezen hadden, dat ze daaruit
alleen kritiek op het bestaan
van bejaarden-tehuizen lazen.
Het tegendeel is waar, ik be
schreef - en dat herhaal ik bij
deze - dat het een zegen is dat
deze tehuizen bestaan, anders
zou het met onze oudjes nog
slechter zijn gesteld.
En dan komen we op het ver
haal van Ralph o m d a t de men
taliteit in het algemeen zo ver
anderd is. Maar men weet toch
dat het zo is? Er werden tehui
zen opgenoemd waar het ideaal
is voor onze ouders, zoals "Den-
nerust" bijvoorbeeld. Maar dat
weten we al zo lang, we hebben
het er vele malen over gehad
in dit blad. Als we nu ook een
lijst kregen van de tehuizen of
pensions waar onze oudjes het
niet goed hebben?
Ik geloof dat noch Ralph, noch
ik iets toe te voegen hebben
aan ons relaas. Ik laat hieronder
fragmenten volgen van een drie
tal reacties over het onderwerp.
Zoveel lieve, zorgzame kinderen.
Ook tragische gevallen, waarin
dochters (en zoons) zich een
eigen gezinsleven ontzeggen
door de zorg van hun ouders tot
de dood toe op zich te nemen.
Dochters die niet trouwen omdat
moeder niet in een bejaarden
tehuis wil en ook niet wenst in
te wonen. Ze bestaan. Ouders
die uit egoïsme zorgen dat kin
deren nooit leren zelfstandig te
zijn en het op het laatst ook
niet meer willen. En tenslotte
ontredderd achterblijven.
Ouders en kinderen, een kring
loop van liefde en zorg, zo zou
het moeten zijn en blijven.
L.D.
daarvoor grote angst hebben. Het gaat
er heus niet altijd fijntjes toe, hoe men
dit ook tracht goed te praten.
Zelf ben ik getuige geweest van de
geest in beide huizen. Ik ben wel e.e.a.
te weten gekomen dat mijn vertrouwen
schokte. Alleen medisch behandeld te
worden is maar armoe troef, gewoon
zielig Gelukkig is moeder nog uit het
verpleeghuis gekomen. Als een mens
te levendig is dan krijgen ze een slaap
middel en men maakt van zo'n persoon
een "model" patiënt. Zo trof ik moe
der eens aan op een koninginnedag
toen wij samen met haar naar de tele
visie wilden kijken. Ze kon haast niet
4
