VOOR DE "VERGETEN"
EX-KNILLERS
IN INDONESIË
f
f
f
f
f
f
f
f
f
De 3de juli kon mijn broer eindelijk 't
hospitaal verlaten en na een tijdje rust
daar in Sestri Levante was hij weer
zover hersteld, dat we de 15de al weer
aan een ééndaags fietstochtje konden
doen. Hij besloot het bergmeer en
stuwdam, Lago di Giacopiane (1065 m.)
"daar in de buurt" op te fietsen. We
hadden die keer, behalve fototoestel
len, heerlijk niets meegenomen.
Anders als in Spanje, zagen we veel
groen om ons heen en genoten, on
danks de klimpartij, die al direkt na
Cavi begon van die rit; 't deed ons
zo'n beetje aan Indië denken. Maar
intussen hield het klimmen niet op en
konden we ons niet voorstellen, dat
we nog een meer zouden tegenkomen.
Voor de zekerheid vroegen we maar of
dat wel bestond en of we op de goe
de weg waren. Ja zeker, was hun ant
woord, maar met de fietsHoofd
schuddend keken ze ons na. Gerust
gesteld wij dus verder de hoogte op.
Er was geen zuchtje wind en ondanks
veel schaduw benauwd warm. Ook
totaal geen verkeer, laatstaan fietsers.
We waren zo een tijd bezig, toen we
we plotseling zicht kregen op een na
genoeg kale bergtop, machtig oprij
zend, recht voor ons uit. "O, daar is 't
natuurlijk", grapte m'n broer nog, "bo
ven aan die top"! Hij bezat de benij
denswaardige eigenschap om juist on
der zulke omstandigheden grapjes te
maken.
Weer na een paar dagen rust, in dat
gezellige Sestri Levante, verlieten we
onze camping, met slechts het hoogst-
nodige, per fiets, om nu eens onze
nicht op te zoeken, die in de heuvels
bij Grasse, boven Cannes een bunga
low had.
Toch bleven we daar niet lang "han
gen" en na twee nachtjes, de 26e juli
'67, reden we heerlijk de laagte af,
weer naar de kust toe; via Cannes en
Nice, dus weer naar "onze" camping
toe in Eze, die we 's avonds bereik
ten. Eze is zo strategisch gelegen,
dat je slechts even naar beide kan
ten hoeft te fietsen, zoals bij Beau-
lieu, Villefranche, of de andere kant
op naar Monaco, om er de prachtigste
dia's te maken.
Nogmaals, met de fiets zie- en ontdek
je meer. Zwemmen deed ik natuurlijk
ook veel; het liefst bij de pier van de
jachthaven van Monaco, van waar je
ook, vanuit het daarlangs lopende weg
dek, zo'n 8 a! 10 m. hoog, heerlijk in
zee kon duiken. Het idee kwam van een
paar sportieve Amerikaanse touristen.
Ze trokken daarbij uiteraard veel de
aandacht, o.a. van hun vriendinnetjes.
Het was inderdaad ook een spectacu
lair gezicht en zeer gewaagd, omdat 't
daar lang niet diep genoeg was voor
een duik van die hoogte. Terwijl zij
stoer toch maar de zweefduik maakten,
zat ik in mijn rikketik. Ik hield van to-
renduiken.maar ben niet roekeloos. Ik
zocht dus de rotsbodem af, naar het
diepste gedeelte in de buurt waar ik
dacht te zullen terechtkomen. Toen ik
die vond, plaatste ik op de bodem er
van een stuk wit porcelein. Van boven
af 't wegdek was dat in het heldere
water duidelijk genoeg te zien. We
moesten van een laag muurtje langs
die weg springen. Toen ik op dat
muurtje stond, kreeg ik toch weer een
angstig gevoel
Maar ik kon niet meer terugkrabbelen
uit schaamte, want iedereen, daar be
neden op 't terras en bij de pier boven
aan de weg, keek gespannen naar
mijMij met wat moeite beheer
send, zocht ik het goede afzetplekje
op, om precies in dat diepe gedeelte
te komen; iets naar links of rechts zou
voor mij fataal zijn. 't Moeilijke was,
dat ik flink moest afzetten (vooruit) om
die plek te kunnen bereiken en daar
bij nog een anderhalve-salto-gehoekt,
te makenEnfin, het moest er van
komen: stond hoog op m'n tenen, ar-
Giro
1/2
Mevr. M. F. Houvink,
Den Haag
f 500,—
14/2
J. Keyser, Zevenaar
100,—
18/2
Mevr. Jacobse-Hart,
Den Haag
f 30,—
21/2
J. H. F. Olive,
Den Haag
f 50,—
ABN
16/2
(NN)
f 25,—
21/2
N. D. Lammeree-Muller,
Rotterdam
f 250,—
Kas
22/2
(NN)
f 2500,—
Totaal ontvangen in februari
3455,—
Giro
2/3
Mevr. E. C. Stoetzer-
Lauterbach, Tricht
100,
4/3
Chr. H. Lioni,
Amsterdam
50,
11/3
Mevr. Jacobse-Hart,
Den Haag
15,'
J. A. Pieters, Spanje
500,—
22/3
(NN, Stein)
1000,—
31/3
F. M. N. A. Sengers,
Bennebroek
250,—
ABN
8/3
J. J. Brantsz
(C.J.B., Gerona)
250,—
11/3
R. C. Schaftlein,
Victoria BC
250,—
Totaal ontvangen in maart 2415,
Tot nog toe werden aan 176 ex-Knil-
lers in Indonesië en Thailand een be
drag van 400,per persoon uitge
keerd. De namen zijn bekend bij de
penningmeester Charitatieve Fondsen
Tjalie Robinson.
men omhoog, liet me voorzichtig voor
over hellen en zette, op het juiste mo
ment flink afmaakte de hoek en
draai, strekte m'n lichaam net op tijd
om gelukkig vlak bij dat stukje porce
lein terecht te komen. Toch raakte ik
nog met m'n handen de bodem.
Max en ik misten toch "iets", die
prachtige streken aan de Middelland
se Zee etc. zeiden ons op 't laatst niet
zo veel meer. Het was de menselijke
warmte van een volk, dat we gekend
hadden, de sfeer en de eenvoud van
een land met weelderig begroeide ber
gen, rijk aan variaties in plantengroei,
van bruisende kali's: Indonesië. Dat
was 't. Niet dat we ondankbaar waren,
natuurlijk waren we blij in geordend,
verzorgd en verzekerd Holland te
wonen. Maar dat was ook alles. We
wónen hier alleen, maar leven deden
we daar, juist doordat we eenvoudig
konden en wilden leven.
(slot volgt)
Terug op de camping in Sestri Levante. Weer had Max te lijden van zijn voetwonden door
't fietsen en was dus aan rust toe, terwijl Harry zat te kokkerellen.
11
