Maleisië-Tour
Herinnering aan het verleden: in oud-Hollandse stijl in rode baksteen opgetrokken huizen
in Malakka. (Foto: L.D.)
Februari 1983
Chinesië - is dit een nieuw land? Komt niet voor op de wereldkaart - wel nee:
we rijden door Maleisië in een airconditioned bus met verstelbare vliegtuig-
stoelen. Maar waar zijn dan de Maleisiërs, de tukangs jualans langs de weg, de
warong ketjils, de gezellig op muurtjes fittende of zomaar langs de weg hurken
de ngobrollende mannen
Met 36 mensen - waaronder mijn man en ik twee van de zeven niet-Singaporeans
- maken wij een rondtour door Maleisië: via de Johorebridge naar Kuala Lumpur
- Cameron highlands - Penang (2 nachten) - Genting Highlands - en weer terug
via Kuala Lumpur naar Singapore. De trip duurt 6 dagen en kost S 338,
per persoon (S 1,f 1,30) inclusief entrees, kabelbanen, 5 sterren hotels
(op één na), lunches en diners.
Uiteraard leer je een land niet kennen
in 6 dagen. Ik probeer dan ook enkel
mijn EERSTE INDRUKKEN te vertellen.
Aan onwillekeurige vergelijking met
Java, Bali en rond Tobameer ontkom
ik hierbij niet.
Toen wij de Maleisië-tour boekten in
Singapore, hadden wij de stille hoop
behalve wat van het land te zien, ook
contact te krijgen met de Maleisiërs,
hun taal te spreken, over hun land te
horen, of en wat de mogelijkheden en
verwachtingen van buitenlanders zijn
die er willen komen wonen. Helaas is
daar niet veel van terecht gekomen
wegens tijdgebrek en de aard van de
tour. De afstanden zijn groot en je
reisde van 's morgens 8 uur tot
7 uur 's avonds.
Omdat Singapore en Maleisië twee
aparte staten zijn moeten vóór en na
de Johorebridge (de grensovergang)
douane en immigratieformaliteiten wor
den vervuld. Vooral aan de Maleisië-
kant gaf dit wat rompslomp.
Twee aparte doorgangen, waarvan één
voor niet-Singaporeans, beogen een
snelle doorvoer, wat ook klopte voor
de 7 niet-Singaporeanen. De Singa
poreans moeten alles openen en wor
den secuur gecontroleerd. Waarom?
Ik weet het niet.
Tijdens het wachten koop ik van een
Indiase verkoper wat ochtendjajan -
wij zijn tenslotte om 7 uur 's ochtends
vertrokken. Tevens beleef ik mijn eer
ste ervaring met een maleisisch toilet.
Dit is gewoon een badkamervloertje
met een emmer water, waarin een
gajong (blik). Vergeleken bij latere
noodstops is di nog een 5-sterren
gelegenheid
Toch word je wel vindingrijk op dit
gebied, want wij dames, ontdekken
dat je het beste bij een groot benzine
station terecht kan, ook al maakt de
bus geen gebruik van dit station.
Als iedereen eindelijk "gechecked" is
vertrekken wij voor de eigenlijke tour.
In de bus rijden twee chauffeurs, die
tevens optreden als reisleider en gids.
Precies om de 2 uur wordt een koffie-
stop gehouden van een half uur en
Wisselen de chauffeurs van plaats. De
explicaties gebeuren in (gebrekkig)
Engels en Cantonnees.
Van de route wordt afgeweken als er
bezienswaardigheden in de buurt zijn.
Deze bestaan uit Boeddhistische- en
Hindoeistische tempels, watervallen,
(stuw)meren, bijzondere musea, een
enkel mooi aangelegd park met los
lopende aapjes en botanische gardens,
bronnen met kokend heet water, waar
in een algensoort groeit, die zich al
leen in dit kokende zwavelhoudende
water prettig voelt. Er is daar ook ge
legenheid een warme douche te ne
men, maar met een buitentemperatuur
van 35° C is er in gezelschap
geen animo voor.
Lunches en diners worden langs de
route gebruikt. Deze maaltijden zijn
Cantonnees/Pekingnees: heel goed en
smakelijk. Alleen voor ons - 7 niet-
Chinezen - is 2x per dag gedurende
6 dagen Chinees eten een beetje te
veel van het goede
Wij zevenen komen uit West Duits
land, Nieuw Zeeland, Australië, Enge
land en Nederland.
Het servies en bestek in de restau
rants bestaat uit plastic. Hoewel voor
iedereen met kommetjes en chop
sticks gedekt is, kunnen degenen die
hier moeite mee hebben, gewoon
plastic borden, lepels en vorken krij
gen. Met 10 man zit je aan een ronde
tafel. Ongeveer 5 6 gerechten
een grote kom soep en rijst komt op
tafel.
ledereen graait dan met z'n chopsticks
in de gerechten. In de soepkom zit
wel een soeplepel en daarvoor heeft
ieder ook een lepeltje bij z'n komme
tje. Maar bordjes of zo voor de botjes
of graten worden niet verstrekt en om
dat een kommetje nu eenmaal geen
rand heeft, deponeer je je afval ge
woon op tafel naast je kom. Eten met
gesloten mond is er ook niet bij; je
kan precies zien hoever je overbuur
man is met z'n hap eten. Als je iets
wilt hebben van een gerecht aan de
overkant van de tafel, dan vraag je
het niet, maar je reikt er gewoon naar
en met je chopsticks balanceer je het
stukje vis, kip of vlees naar je toe.
Soms gaat dat mis en belandt je prooi
in de soepkom - maar never mind, die
graai je er dan weer uit. Volgens som
migen smaakt de soep dan ook pas
op het eind van de maaltijd het lek
kerst Als je genoeg hebt of als er
niets meer te graaien valt, schuif je
je kommetje van je af, gooi je je sticks
tussen je afval op tafel en je verdwijnt
zonder iets te zeggen.
Een andere gewoonte, die bij de "blan
ken" tabu is, is het luidkeels laten
horen hoe lekker je gegeten hebt.
Afgezien van deze ervaringen is de
rest zeer positief (naar Europese maat
staf dan - red.). Overigens, Indone
sisch eten, zoals wij dat kennen, heb
ben ze daar niet, wel iets van Padang.
Toch is de smaak anders - niet zo
lekker, vind ik.
Kuala Lumpur, bekend als een broei
end hete stad, is bij onze aankomst
om 7 uur 's avonds, heerlijk koel door
een kort tevoren neergeplensde tro-
penbui.
Cameron- en Genting highlands lig
gen 6000 ft boven de zeespiegel.
Heerlijk klimaat dus: Cameron ademt
nog wat Engelse sfeer uit; was vroe
ger dè Engelse "koude neus" plaats.
Is nog ongecompliceerd, natuurlijk -
hier zie ik ook de eerste Maleiers, ech
te Mohamedanen. Hier zijn theetuinen
10
